'Er is niets dat voorgoed verdwijnt als men de herinnering
dée, dan terug via Bretagne en
Normandië. De caravans werden
ingepakt, de zonen van beide stel
len en enkele buurtgenoten kre
gen de verantwoordelijkheid over
de post en de plantjes. Met de we
tenschap in het achterhoofd dat
een paar weken geleden even ver
derop in de straat is ingebroken,
besteden de vakantiegangers extra
aandacht aan het hermetisch af
sluiten van hun huizen. Poorten
en deuren op slot, rolluiken dicht,
beveiligingscamera aan.
Bleek en allesreiniger
Het is genieten geblazen op de
campings. Tot Thomas zijn ouders
op een vrijdag, negentien dagen na
het vertrek, belt met een onheils
boodschap: er is ingebroken. Tho
mas ontdekt de inbraak als hij bij
zijn ouders de post komt nakijken.
Al meteen bij binnenkomst is het
duidelijk. ,,Alsof er een tornado
door het huis was gegaan." In de
woonkamer, de slaapkamer en de
studeerkamer zijn kasten openge
maakt, lades opengetrokken en
leeggeschud op de vloer en op het
bed. Het is een complete ravage.
De treden van de trap zijn bescha
digd. Het waarom is duidelijk; de
inbrekers hebben de kluis van de
trap geduwd. Om bij die kluis
(verankerd aan de muur onderin
een boekenkast) te komen, hebben
ze eerst die boekenkast in Ferries
studeerkamer compleet afgebro
ken. Met grof geweld is de kluis
van de muur gewrikt. Die was veel
te zwaar om te tillen, dus de inbre
kers haalden de deurmat van be
neden, schoven de kluis daarop en
vervolgens naar de trap. Een duw
deed de rest.
Het huis van de familie Moubis
is beveiligd met een camera, maar
daar wisten de inbrekers ook wel
raad mee. De recorder waarmee de
camera verbonden was, is door de
inbrekers losgekoppeld en vervol
gens in de badkamer in de wasbak
onder water gezet. Daarmee hield
hun grondigheid niet op. Tussen
alle spullen op de vloer, liggen
meerdere lege flessen bleekmiddel
en flacons allesreiniger. Ze hebben
hun sporen proberen uitwissen.
Bernadette met relativerende hu
mor: ,,Je zou daardoor bijna den
ken dat een van de inbrekers een
vrouw was."
Ontreddering
De inbrekers hadden lef. Ze zijn
'gewoon' via een smal raam in de
woonkamer aan de straatkant van
het huis binnengekomen. In prin
cipe in het volle zicht. De braak-
schade is minimaal. Alleen een
paar kleine krasjes aan het kozijn,
waar het breekijzer is geplaatst,
verraden de inbraak. In de voor
tuin liggen wat kleine fragmentjes
van de plastic raamuitzetter die
gesloopt is. Dit alles blijft echter
onopgemerkt voor de overburen
en passanten. De inbrekers verlie
ten het huis met hun buit simpel
via een zijdeur. Daar zat een rol-
'Praat erover, praat
erover, praat erover'
luik voor en de deur zat goed op
slot. Alleen zat de sleutel aan de
binnenkant nog in de deur
Bernadette en Ferrie schrikken
van het nieuws, maar reageren ook
gelaten. Bernadette: ,,Het is ge
beurd. Je kunt vanuit Frankrijk
niets doen." De ontreddering slaat
bij Ferrie toe als hij beseft wat er in
de kluis zit, wat nu waarschijnlijk
voorgoed weg is. Ferrie: ,,Het erg
ste is de pijn dat dingen waar wij
zeer gehecht aan waren, verdwe
nen zijn. De gouden armband die
ik Bernadette cadeau gaf toen onze
Thomas geboren werd, is onver
vangbaar, het horloge van mijn
reeds lang overleden vader (ge
kocht in 1966, ik was erbij) is on
vervangbaar, mijn gouden jubile
umhorloge van Philips is onver
vangbaar." Ook het zakmes van
Ferries grootvader, een aantal rin
gen, een zilveren postzegel van
12,50 gulden, hun trouwboekje,
testament en andere notariële ak
ten zijn weg. Met een mes uit de
keuken breken de dieven een
klein kistje in de slaapkamer open
en jatten daaruit ook nog een ket
ting uit Nieuw-Zeeland van Ber-
nadette.
Maar er is meer weg. Berna-
dette: ,,Inbrekers stelen heel wat
meer dan alleen dierbare spullen.
Ze gaan er ook met je vertrouwen
en je veiligheidsgevoel vandoor.
Dat doet wat in je hoofd. Vreem
den zijn bij je binnen geweest,
hebben aan je spullen gezeten. Je
wil naar huis, maar tegelijkertijd
durf je niet. Bang wat je gaat aan
treffen en bang dat je je niet meer
veilig zal voelen in je eigen huis.
ZATERDAG 9 OKTOBER 2021 GO
VERVOLG VAN PAGINA 3
'Een inbraak meemaken, is
hoe dan ook een traumati
sche gebeurtenis. Slachtof
fers zien hun beleving van
hun eigen omgeving en van
de medemens voor kortere of
langere tijd ondermijnd. Hun
opdracht luidt: hoe neem ik
weer bezit van mijn eigen
huis, hoe maak ik het ge
beurde hanteerbaar?
Dit is voor een groot deel af
hankelijk van de mens zelf:
ben je nuchter of juist angstig
ingesteld. Voor iemand die
van nature angstig is, is het
traject langer en zwaarder.
Vlak ook boosheid niet uit,
want ook dat komt vaak om
de hoek kijken. Waar haalde
iemand het lef vandaan in
mijn huis te komen? Waarom
moet ik zo mijn best doen in
stanties te overtuigen van
wat er weg is?
De beste remedie om na een
inbraak weer door te kunnen:
Praat erover, praat erover,
praat erover! Met iedereen
die het wil horen. Vrienden,
familie, lotgenoten, desnoods
een psycholoog. De omge
ving moet die ruimte echt
bieden, al is het hetzelfde
verhaal voor de zoveelste
keer. Een gebeurtenis als een
inbraak, moet slijten, die knop
gaat niet zomaar om."
René Diekstra (75) is psy
choloog en auteur, als
hoogleraar verbonden aan
de Universiteit Leiden.
De inbrekers namen de tijd de
boekenkast, met onderin de aan
de muur verankerde kluis, te
slopen. Daarna werd de kluis op
de deurmat naar de trap ge
sleept. Een duw deed de rest.
,,De inbrekers namen opvallend
veel tijd voor hun inbraak. Ze
waanden zich door rolluiken en
overgordijnen onbespied. Hun
manier van werken zien we niet
vaak. Heel apart'', aldus politie
woordvoerder Willem-Jan Uyt-
dehage.
De slaapkamer veranderde in
een ravage.
