Jan Rot
Een 'Rotmiddag' in een kapel
in Brabant. Voor de vuist weg speel ik uit mijn repertoire.
'Het lijkt wel of je steeds beter wordt,' prijst een echtpaar
uit Den Haag dat zo'n tien keer per jaar komt kijken. En ja,
zo voelt het ook. Echt een wonder, hoe op het podium alle
moeheid, alle pijn als bij toverslag verdwijnt.
'Wil je nog iets drinken?' vraagt de organisatie na afloop.
'Nee, op deze energie rij ik naar Rotterdam. Als ik nu ga
zitten, zak ik in,' leg ik uit. Een uurtje later draai ik ons
parkeerterrein op. Weer thuis! app ik Daan, want ik weet
dat ze bezorgd is dat ik voor solo-optredens nog zelf
achter het stuur zit. Maar hé, kleine afstandjes gaan
prima. Geen moment het idee dat ik een gevaar op de
weg ben. En ook in het spiegeltje zag ik geen ravage
achter me. Ha.
Monter open ik het portier, pak mijn gitaar en optreed-
tas van de achterbank, hang de merchandise-banner
om mijn schouder en voel ineens drie ton lood in mijn
poten. Oef. En dan dat cd-koffertje nog... Zal ik appen
of een van de Rotjes komt sjouwen? Gedoe. Als het
honderd meter naar huis is, is het veel.
Na twintig stappen moet ik al stoppen. Spullen op de
grond. Rustig ademhalen. Een vrouw passeert, aarzelt
en draait zich om: 'Bent u hier bekend?'
'Zeg maar gerust beroemd,' wil ik antwoorden, maar
het is geen tijd voor grapjes. Waar de Noordermarkt is.
Ik wijs de weg. Ze dankt en loopt verder.
'Eh sorry, zou u mijn gitaar een stukje willen dragen?'
wil ik vragen, maar dat klinkt wel heel zielig. Ik pak 'm
op en begin weer te strompelen. Voetje voor voetje. Er
zit een barst in het eelt onder mijn rechtervoet, dat
helpt niet mee. Bijwerking van de chemo.
'Ho ho vent, je bent ook al 63, hè. Je kan niet alles op
die kanker afschuiven,' maak ik mezelf aan het lachen.
Het geeft net genoeg energie tot de voordeur.
'Dit bedoel ik,' zegt Daan als ik eenmaal op de bank lig.
'Het is geweldig dat het spelen zo lekker gaat, maar de
tol betaal je hier. Dit is niet eens op halve kracht, dit
ben jij op nog geen twintig procent.'
Evengoed is het gezellig. Ik steek mijn kop om de hoek
bij Rover, en steel een knuffel van Maantje Piet. Zoon
Wolf heeft de hele dag met zijn gitaar geoefend op Love
me tender, maar de B-mineur snapt hij niet. Ik laat de
vingerzetting zien, maar merk dat ik het geduld mis.
'Ik haal eerst even pijnstillers,' onderbreek ik zijn derde
poging, 'want die was ik vandaag vergeten.'
Boven los ik de Brufen Bruis op in een glas water, sla
het achterover. Het bed lokt. Even liggen. Even Zen.
Even.
'Vader, we gaan eten,' schudt Maantje Piet me wakker.
'Ha lekker!' Fluks huppel ik de trap af. Wat mijn opa
zaliger zei: 'Uitrusten, dat doe je maar onder de grond.'
Muzikant Jan Rot (63) is getrouwd met Daan (46). Ze hebben vier kinderen: dochters Elvis (19) en Maantje Piet (10)
en zoons Rover (16) en Wolf (13). In juli hoorde hij dat hij ongeneeslijk ziek is.
'Eh sorry,
zou u mijn
gitaar een
stukje willen
drasen?
40
