'Hun verdriet uit zich niet
in een altaar met foto's.
Het zit in kleine dingen'
enorme openheid en zijn niet bang om hun verdriet te
uiten. Ze zijn stabiel in hoe ze ermee omgaan. Ze zijn
intelligente vrouwen met droge humor en een sterke wil.
Humor is ook een middel om de shit in je leven aan te
kunnen.'
Het verdriet van Mirjam en Sandra uit zich dus niet in een
'altaar' met urnen en foto's. Het zit in kleine dingen en
momenten, bij het bereiken van mijlpalen en het besef
van een toekomst zonder nieuwe herinneringen als gezin.
Mirjam voelde verdriet bij het kiezen van een trouwjurk.
'Een symbool van een nieuwe fase in mijn leven en geen
moeder om naast me te staan.' Ze raakte geëmotioneerd
door een rompertje met zwarte visjes, dat refereert aan
Alex' grote passie. Ze kocht het toen ze zwanger was. 'Het
is het enige kledingstuk voor de baby dat ik echt al móest
hebben. Ik ben er heel blij mee.'
Ze zullen nooit weten hoe hun ouders stonden in dis
cussies over het klimaat, Zwarte Piet of de coronacrisis.
Ze vragen zich af hoe het leven van hun broer er nu uit
had gezien. Sandra kan ontroerd raken als ze foto's van
familiefeestjes ziet. 'Ik vind het vaak erg dat we niet meer
één gezin zijn, met van die familiedingen die ongelooflijk
irritant zijn, maar die je niet zou willen missen omdat het
ook zo gezellig is.'
HET LEVEN IS DOORGEGAAN, nieuwe mijlpalen zijn
bereikt: afstuderen, samenwonen, trouwen, moeder
worden. Quaegebeur: 'Vaak is je moeder de eerste die je
belt als je weet dat je zwanger bent of die je helpt met je
trouwjurk. Dat zijn de momenten waarbij de confrontatie
met het gemis heel concreet wordt.'
Mirjam zegt in het boek dat ze niet elke dag stil wil staan
bij de leegte die is achtergelaten. 'Maar soms komt het
ineens binnen. Zoals toen mijn schoonmoeder vertelde
dat ze een kamer in haar huis inricht als babykamer. Als
ons kind straks bij haar logeert, staat er altijd een bedje en
heeft hij of zij daar eigen spulletjes. Dat had mama ook
gedaan.' Voor Sandra voelt elke gedachte aan haar ouders
en broer 'verzwaard', omdat ze er niet meer zijn. 'Het is
lang niet altijd negatief, wel altijd zwaar, want een leuke
herinnering is ook verdrietig, omdat je weet dat er geen
nieuwe meer bijkomen.'
Na de MH17-ramp is de band tussen de zussen nog
hechter geworden. Ze helpen elkaar met klussen, praten
over van alles, lachen samen en steunen elkaar op ver
velende momenten. Maar ze klampen zich niet aan elkaar
vast en leiden hun eigen levens. De veerkracht die ze
tonen, is iets wat hun ouders hen hebben nagelaten.
Ze hebben van jongs af aan geleerd dat ze positief moeten
zijn over hun leven. Mirjam: 'Dat wij het trauma konden
doorstaan, samen, zowel emotioneel als praktisch,
hebben we dan weer enorm aan hen te danken. Zij
hebben ons zelfstandig en weerbaar gemaakt.'
MEZZA 23
OOK DE RONDE EETTAFEL IN
HET OUDERLIJK HUIS MOET
PLAATSMAKEN.
Zoals vogels vliegen van Els Quaegebeur verschijnt bij
uitgeverij Podium, 20,99
SANDRA HELPT MIRJAM
MET HAAR TROUWJURK,
OP 5 AUGUSTUS 2020.
CODY TIJDENS ZIJN EERSTE
FIETSTOCHT, VOOROP DE FIETS
BIJ ZIJN MOEDER. HET BEGIN
VAN EEN NIEUW TIJDPERK.
