Uiteindelijk geef
ik toe en begin
met het slikken
van de gemene
hormonencocktails
ik me tentoongesteld. Een maand na mijn diagnose
in 2019 ging de borstkankermaand los en werd ik op
onbewaakte momenten door optimistisch getoon
zette posters bij tramhaltes overvallen door het
besef dat het over mij ging, dat ik één van de een-
op-de- zeven was. Bemoei je er niet mee, dacht ik
dan, of: hou je bek, nu even niet ja, ik ben onderweg
naar mijn werk.
Ik heb me nooit afgevraagd 'waarom ik?' Het is
gewoon pech, ik zie er geen verdere bedoeling
achter. Nieuwsgierigheid en verwondering voeren
de boventoon. In het behandeltraject zitten wel
momenten van overgave die me moeite kosten.
Eigenlijk werpt elke nieuwe behandelfase weer
stand op. De overdracht naar het AvL. Het voor
uitzicht van vijf jaar gemene hormonencocktails
slikken met talloze, afschrikwekkende bijwerkingen.
Ik ben daarover gaan marchanderen met de mensen
van Oncologie. Zij bewegen dan mee, mijn man zet
zich schrap in zijn rol als arts 'gewoon het protocol
volgen' en na een paar weken leg ik me erbij neer,
begin ik met die pillen. Er zit een informatiefolder
bij met een tekening van een krab in een rondje.
'Medicijnen bij celwoekeringen' staat er in dikke
letters onder.
En dan Oncofit. Wie verzint zo'n naam? 'Wij noemen
het oncologische revalidatie,' zegt de verpleegkun
dig specialiste Oncologie nuchter. 'Het bevordert
het herstel en patiënten verdragen de medicijnen
beter als ze een goede conditie hebben.' Dat feite-
lijke is heel kenmerkend voor medische professio
nals.
alleszins draaglijk. En Oncofit doet me goed. Het
gaat allemaal om de onstilbare behoefte aan auto
nomie, langzaam herwonnen ruimte. Herstel is een
kwestie van een lange adem. Misschien vind ik dat
het moeilijkste. Eerst is het evenwichtskunst: niet
te hard van stapel lopen maar wel je grenzen op
zoeken. Ik verkeer nu weer helemaal in de gezonde
wereld, maar kanker heb je steeds opnieuw. Ik heb
het telkens als iemand met 'kanker' vloekt. Elke
avond als ik drie pillen slik, twee tegen de bij
werkingen van de eerste. En als ik voor controles
weer even mag plaatsnemen in het OLVG, of als
ik een knobbeltje voel, en de chirurg strijdvaardig
hoor zeggen: 'ik denk dat het niks is maar we laten
een target-echo doen.'
Ik sta niet stijf van de zenuwen. Als ik iets voel
wacht ik een week of twee. Ik bereid me in stilte
voor. Dan ben ik klaar voor iedere uitslag. Kalm
blijven, ook om je omgeving te ontzien. Mijn
prognose is goed.
Er wordt me soms gevraagd of ik anders naar mijn
omgeving ben gaan kijken. Of ik dingen minder
belangrijk vind dan voorheen. Ik ben niet zozeer
anders gaan kijken, ik heb meer te zien. Veel meer
te zien. De wereld van ziekte heeft eigen spelregels,
een eigen tempo. Op de mammapoli van het OLVG
is er nul komma nul poespas, het professionele
zelfvertrouwen en de feilloze organisatie maken
het daar zo relaxed, terwijl iedereen kanker heeft
of als de dood is om het te hebben, ik wil dat
vangen in een beeld, een gebaar, een flard van
een gesprek is genoeg, of een klein voorval, iets
wat nauwelijks het vermelden waard is en in een
oogwenk voorbij, ik ben aan het kijken, ik ben aan
het luisteren, ik ben aan het schrijven.
MEZZA 27
DE BIJWERKINGEN BLIJKEN TOT DUSVERRE
-» Umag even plaatsnemen verschijnt bij Nijgh Van
Ditmar€ 17,50. Meer informatie over de borstkanker
maand is te vinden op pinkribbon.nl
U mag even
plaatsnemen
CuoUm Reedert
