Ilona draagt buizerd Dakini op handen
II fff
7
BAKKERSVROUW ANDREA DE VISSER STOPT
Bakkersvrouw
Andrea de Visser
vindt het na 40 jaar
welletjes geweest.
Het wordt haar
fysiek te zwaar.
Maar de winkel in
de Zierikzeese
passage blijft
bestaan, stelt ze
vaste klanten
gerust.
De lekkerste boterham?
Daar hoeft Andrea
niet lang over na te
denken. „Donker
meerzaden met ap
pelstroop, of van die heel oude
brokkelkaas. En het lekkerste ge
bakje vind ik een slagroomtom-
pouce. Maar wij lusten alles", lacht
ze naar rechterhand Astrid Verloo,
die bevestigend knikt.
,,Je gaat toch niet stilletjes weg",
vist de vrouw die aansluit achterin
de rij wachtenden voor de toon
bank naar het moment van haar
afscheid.
,,Nee hoor", verzekert Andrea.
,,Ik stop niet ineens. Dat gaat niet.
Ik ga rustig afbouwen." Sinterklaas
en de kerst komen eraan, traditio
neel extra drukke weken voor de
bakkerij. ,,Dan spring ik hier ook
nog even bij. En volgende week
hebben we natuurlijk eerst ons
40-jarig jubileumfeest! Maar in ja
nuari is het voor mij toch wel een
eind gedaan. Alhoewel ik af en toe
nog heus weleens in de winkel te
vinden zal zijn, denk ik zelf. Als je
dit al zo lang hebt gedaan, kan je
dat niet zomaar achter je laten."
Andrea's vader legde in 1956 in
de schaduw van de Lange Jan in
Middelburg de kiem voor zijn suc
cesvolle bakkerij. Dertien jaar later
verhuisde hij zijn hele hebben en
houwen naar Sommelsdijk. ,,Mijn
ouders vonden het niet zo'n goed
idee zes kinderen op te laten
groeien in de grote stad. We
woonden daar ook in een oud
pand. Nu zijn het allemaal dure
koophuizen, maar destijds was de
omgeving rond de toren toch wel
wat verpauperd. Dus zoek je iets
beschaafders."
Het filiaal in Zierikzee dankt de
bakker aan een tandartsbezoek
van Andrea en haar broer daar in
1981. ,,Uit één winkel kan je niet
met z'n allen leven. Dus toen mijn
Helemaal stoppen, ik
denk niet dat het ooit
lukt. Dit zit gewoon in
je
oudste broer van school kwam,
zochten we er iets bij. We zagen
dit pandje in de passage leeg staan
en een paar weken later al ben ik
hier begonnen. Nu heb je naast
ons alleen nog Van Haren. Maar in
het begin was het een echt gezel-
lig, overdekt winkelstraatje; met
een slager, reisbureau Van Oeve-
ren en de Droptiek. Het was een
sprong in het diepe, niet wetende
dat we het hier veertig jaar zouden
volhouden. En als alles meezit nog
wel veel langer", rekent ze op haar
31-jarige neef, die als derde genera
tie het stokje van de bakkerij in
(inmiddels) Dirksland heeft over
genomen.
Andrea gebruikt het 40-jarig ju
bileum als logisch moment om
zich achter de schermen terug te
trekken. ,,Het wordt me nu écht te
zwaar allemaal", wijst ze op twee
versleten knieën en de 'ongeluk
kige voet', die haar sinds de ge
boorte parten speelt. Desondanks
is Andrea al die jaren maar één
week ziek thuis gebleven. Ze staat
van 7 uur 's ochtends tot half 6 's
middags in de winkel. Tussen de
bedrijven door zorgt ze ook voor
haar hulpbehoevende moeder, die
bij Andrea thuis in Middelharnis
woont. ,,Tegen de tijd dat het za
terdagavond is, ben ik gewoon he
lemaal op."
Ondanks dat de dinsdag inmid
dels haar vaste vrije ochtend is,
springt Andrea gelijk bij wanneer
de rij klanten tegen het middag
uur opeens aanzwelt. Binnen vijf
minuten is de stremming weer
opgelost. ,,Helemaal stoppen, ik
denk niet dat het ooit lukt. Dit zit
gewoon in je."
De meeste mensen kijken - al dan
niet met open mond - Ilona en haar
roodstaartbuizerd (foto) alleen na.
Maar sommigen zijn te nieuwsgie
rig om de twee zomaar te laten lo
pen. Dus wordt Vendevielle nogal
eens aangesproken: meestal be
wonderend, een enkele keer een
beetje angstig. ,,Soms steken men-
sen alleen een duim omhoog, ande
ren vragen wat voor soort roofvogel
Dakini is en willen weten of ik met
hem jaag."
De aandacht die ze trekt, maakt
Vendevielle niet chagrijnig. ,,Je ziet
niet elke dag iemand met een roof
vogel zomaar in de stad lopen. Dus
als ik even de tijd heb en de jongste
niet van school hoef te halen, be
antwoord ik vrolijk vragen. Ik vind
het leuk om te vertellen dat ik be
wust met Dakini in de openbare
ruimte loop om hem 'zeeg' te ma
ken."
Het zeeg maken houdt in dat
Vendevielle de vogel laat wennen
aan mensen en aan drukte. Echt
tam wordt een roofvogel nooit:
maar een buizerd, valk of havik kan
wel op zijn gemak zijn bij zijn eige-
naar. Niet bij zijn 'baasje'. ,,Dakini
is mijn roodstaartbuizerd, maar ik
ben niet zijn baasje. Dakini
blijft altijd de baas, ik
moet rekening houden
Dakini heeft al
eens een konijn
'geslagen'. Maar
we moeten samen
nog veel leren
met zijn conditie en gemoedstoe
stand."
Voor een tarsel, een mannetje, is
Dakini eigenlijk niet de juiste
naam, zegt Ilona lachend. ,,Dakini
is de godin van het luchtruim in het
boeddhisme. Meer een naam
voor een wijf dus, maar ik
vond het zo'n mooie
naam dat ik hem toch
maar heb aangehouden
toen er een mannetje uit
het voor mij gereser-
v veerde ei bleek te krui
pen."
De gedachte dat een roofvo
gel een ideaal 'huisdier' voor haar
was, kreeg Vendevielle na een ont
moeting met een echtpaar uit Os-
senisse dat de valkeniersopleiding
in Sint-Niklaas bezocht. Daarna
wakkerden bezoekjes aan onder
meer de valkerij van de bekende
Vlaamse valkenier Pim Clerens de
belangstelling verder aan. En hoe-
wel een woestijnbuizerd of slecht
valk waarschijnlijk makkelijkere
vogels zijn om te trainen, zette
Ilona haar kaarten op een rood
staartbuizerd. ,,De eerste valkenier
van wie ik les had, had een rood
staartbuizerd. Dat vond ik zo'n
mooi beest, dat ik ook zo'n vogel
wilde."
Dakini is intussen twee jaar.
Ilona heeft een enkele keer met
hem gejaagd en samen slaagden ze
er al in om een prooi te vangen.
,,Dakini heeft al eens een konijn ge
slagen, zoals dat heet. Maar we
moeten samen nog veel leren. Da-
kini mag alleen in België jagen. Ik
ben lid van een club in de buurt van
Antwerpen en Pim Clerens is mijn
mentor. Hem kan ik alles vragen als
ik iets niet weet of onzeker ben."
woensdag 29 september 2021
SD
'Het wordt me allemaal te zwaar nu'
Marcel Modde
Zierikzee
-Andrea de Visser
Ilona Vendevielle trekt veel be
kijks in haar woonplaats Vlissin-
gen als ze met Dakini door de
stad of het Nollebos loopt. Een
ravissante blondine met een
roofvogel op de hand spreekt
tot de verbeelding van veel voor
bijgangers.
René Hoonhorst
Vlissingen
/ir T
-Ilona Vendevielle
Andrea de Visser (r) gebruikt het 40-jarig jubileum van de bakkerswinkel om toe te werken naar haar vertrek. Vaste kracht Astrid Verloo
(l) houdt de zaak straks samen met de nieuw aangetrokken bedrijfsleider Karin van Dienst draaiende. foto marieke mandemaker
