Daniel Maldini in
voetsporen van opa
en vader bij Milan
25
voelt nu eindelijk weer progressie
Voor de Spelen reed ze voor een
kleine, niet-commerciële ploeg en
trainde in Groningen, op afstand
van de Nederlandse top. ,,Ik moest
heel erg wennen toen ik daarna
merkte hoe het er in de schaatswe
reld aan toeging. Ik ben een beetje
een atypische schaatser, geen mo
deltopsporter. Ben van nature
geen egoïst. En misschien denken
mensen nu van: nou, ik vind je af
en toe best wel egoïstisch. Maar
dat moest ik door de jaren heen le
ren, anders houd je het niet vol.
Veel schaatsers zijn meer over
tuigd van zichzelf, dat ben ik niet."
Nuchtere mannen
Dat ze in het schaatsen zowel met
vrouwen als met mannen kan trai
nen, vindt ze prettig. ,,Zij hebben
dat nuchtere, zetten makkelijker
het verstand op nul." Bovendien
kan ze daar aankomen met de 'rare
uitspattingen' die ze soms heeft.
Een voorbeeld? Een paar jaar ge
leden, tijdens het uitlopen na een
skeelertraining moesten drie man
nelijke ploeggenoten plassen en
gingen op een rijtje staan. Visser
dacht: ik moet ook, waarom zou ik
er niet gewoon bij gaan, verderop
achter dat bosje op mijn hurken?
,,Die jongens keken van: euh, Es-
mee? Oké, nou, prima. Terwijl an
dere meiden zich ervoor zouden
schamen. Ik schaam me niet zo
snel, maar daardoor voel ik me bij
mannen soms wel iets sneller op
mijn plek."
Ze schaatste met de gedachte te
moeten bijdragen aan de maat
schappij. ,,Dat kreeg ik mee in
mijn normen en waarden. Hard
werken, wat betekenen. Ik dacht
altijd: als ik goed schaats, draag ik
bij, is er een verantwoording voor
dat ik zo leef, want dan geef ik
mensen plezier. Maar als het dan
zo slecht gaat, voelt het alsof ik het
niet waard ben om in de schaats
wereld te mogen zijn. Omdat ik
niks bijdraag."
Het afgelopen jaar
heb ik niet genoten
van wat ik deed.
Ik wilde het wel,
maar kon het niet
Ook dat moest ze leren, iets
minder zelfkritisch zijn. ,,Ik moet
mezelf wat meer gaan waarderen,
mezelf goed vinden zoals ik ben.
Het afgelopen jaar heb ik niet ge
noten van wat ik deed. Ik wilde
het wel, maar kon het niet. Ik ken
merkte mezelf heel erg als de
schaatsster die faalde. En ik vergat
wat ik heb neergezet in het leven.
Ik ben niet alleen die gouden plak.
Ik ben ook studente geweest. Ik
ging nadenken: wie ben ik,
waarom schaats ik?"
Nooit dacht ze aan stoppen. ,,Er
zit toch wel een bewijsdrang in
mij. Nu ook weer, ik wil bewijzen
dat ik hieruit terug kan komen. Of
laat ik het anders zeggen: ik hoop
dat ik kan laten zien dat ik het nog
kan. Maar vooral dat ik het ook
met plezier kan doen, het beste uit
mezelf halen."
En het gaat goed nu, zegt ze, aan
de vooravond van een nieuwe
olympische winter. Fysiek gaat ze
vooruit. Ze praat met een psycho
loog, is open naar de staf bij Team
IKO en deelt alles. ,,Ik ben volwas-
sener, leerde luisteren naar mijn
lichaam. Nu ervaar ik weer pro
gressie, wat ik eigenlijk drie jaar
lang niet heb gevoeld of gemerkt.
Ik denk niet dat ik er meteen de
eerste wedstrijden sta, maar ik heb
er vertrouwen in dat ik er aan het
einde van het seizoen zal zijn, of
misschien in het midden." Dat zou
net op tijd kunnen zijn voor de
Spelen in Peking, in februari.
Mensen zeggen vaak tegen haar:
'Je moet weer net zo onbevangen
zijn als vier jaar geleden.' Ze zou
het zo graag willen. ,,Want het was
fijn: gewoon uitvoeren wat me op
gedragen werd. Geen randzaken,
geen belangstelling, geen bekend
heid, geen druk. Maar dat kan niet.
Ik heb inmiddels zoveel meer ken
nis en ervaring. Je ontwikkelt je.
Maar nu wil ik laten zien dat ik het
met al die ervaringen nog steeds
goed kan doen. Als ik het über
haupt al haal om straks op de Spe
len te staan, met alles wat ik dan
heb overwonnen, maakt dat het
misschien wel gelijkwaardig aan
het halen van dat goud vier jaar
geleden. Of misschien nog wel
mooier."
Het is 24 mei 2007 als Clarence
Seedorf in een bomvol San Siro
met een onberispelijke tackle van
de bal wordt gegleden. Technisch
perfect, uitgevoerd met een mix
van elegantie en schijnbare non
chalance, stijlvol zoals Italiaanse
voetbalfans dat graag zien. Alleen:
deze verdediger zou normaal al
lang in bed moeten liggen. Zo niet
vanavond, nu AC Milan tijdens
een feestelijke ceremonie de
winst van de Champions League
viert en de spelers met hun kroost
door het stadion paraderen. On
der hen ook Daniel Maldini (5),
die niet aarzelt als hij Seedorf met
een bal ziet pielen.
Veertien jaar later is de kleuter
van toen een volwassen voetballer
geworden, een speler die afgelo
pen weekend voor het eerst basis
speler was bij Milan en dat heuge
lijke feit prompt nog wat feestelij
ker maakte door te scoren tegen
Spezia (1-2 winst). En nee, zijn
eerste doelpunt als prof maakte
Maldini niet door vanuit de de
fensie op te stomen zoals zijn va
der Paolo en opa Cesare dat in het
verleden deden. Daniel is geen
verdediger geworden, hoe fraai en
natuurlijk die tackle op Seedorf
destijds ook oogde. Hij heeft meer
aanleg voor het aanvalsvak.
'Maldinasty'
In Italië wordt al gesproken van de
'Maldinasty', nu ook een derde ge
neratie van de familie het eerste
elftal van Milan heeft gehaald. Dat
gebeurde eigenlijk al in februari
2020, toen Daniel als invaller de
buteerde tegen Hellas Verona.
Maar nu, na zijn eerste basisplaats
én zijn eerste treffer voor de 'ros-
soneri', nota bene precies 60 jaar
na de laatste goal van zijn grootva
der, voelt de cirkel pas echt rond.
De carrière van zijn vader eve-
naren is op voorhand bijna uitge
sloten. Paolo Maldini debuteerde
als 16-jarige bij Milan en won in de
daaropvolgende 25 jaar en 902
wedstrijden alles wat er te win
nen viel met de club, inclusief vijf
keer de Champions League. De
eerste twee (1989 en 1990) waren
nog in het tijdperk met Van Bas
ten, Gullit en Rijkaard, terwijl
Maldini in 2007 de voorlopig laat
ste Milan-aanvoerder was die de
Cup met de Grote Oren in ont
vangst mocht nemen. De eerste,
in 1963? Cesare Maldini.
'Opa' Maldini (412 officiële du
els in het rood-zwart en later ook
coach) was jarenlang de grootste
gangmaker achter de voetballoop
baan van zijn kleinzoon. Toen de
scouts van Milan in 2010 hun blik
vooral gericht hadden op de oud
ste zoon van Paolo, Christian,
wees Cesare hen op het talent van
Daniel. Die werd nog datzelfde
tin tegenstelling
tot Cesare en Paolo
is Daniel aanvaller
en geen verdediger
jaar toegelaten tot Lombardia Uno,
de academie van Milan waar zijn
vader ook was opgeleid. Cesare
(overleden in 2016) sloeg zelden
een jeugdwedstrijd van Daniel
over en stopte hem soms wat extra
zakgeld toe als hij had gescoord.
'Het luidste applaus kwam van bo
ven, waar Cesare vanaf zijn wolk
zag dat het goed was', schreef La
Gazzetta dello Sport over de feest
vreugde na het doelpunt van Da
niel Maldini tegen Spezia.
En vader Paolo? Die keek met
een brede grijns toe vanaf de tri
bune, waar zijn rol als ouder voor
even zwaarder woog dan die van
technisch directeur. ,,Mijn vader
moedigt me aan en benadrukt
vooral dat ik rustig moet blijven'',
zei Daniel Maldini over wat er
thuis zoal besproken wordt. De
jonge voetballer woont nog bij
zijn ouders en heeft geen rijbe
wijs, maar hij komt nooit samen
met zijn vader naar de club. Liever
regelt hij een lift van een van zijn
ploeggenoten, die hem als jongste
in de selectie liefkozend 'Baby'
noemen.
woensdag 29 september 2021
GO
totype profschaatser. ,,Ik denk ei
genlijk dat ik er niet echt in pas",
zegt ze over de schaatswereld.
- Esmee Visser
In Italië spreken ze al van de
'Maldinasty', nu met Daniel
Maldini een derde generatie
doorbreekt bij AC Milan.
Of de 19-jarige aanvaller ooit
in de buurt komt van de
exceptionele prestaties van
zijn vader en zijn opa? Dat zal
de tijd leren.
Maarten Dekker
Milaan
De 'Maldinasty' op een rij (van links naar rechts): opa Cesare,
vader Paolo en Daniel, de jongste van de familie. fotos anp, ap, reuters
Esmee Visser:
,,Ik heb eigenlijk
een omgekeerde
carrière.'' foto
NIELS DE VRIES
