fotograaf te ontmoeten, geeft Keunen een
rondleiding langs de vele foto's en onder
scheidingen in het kantoor. Ze zegt elk
optreden van De Dijk te hebben bijgewoond.
'Ik ben er altijd. Ik rijd de jongens. Huub zit
dan naast me, hij vijlt zijn nagels een beetje
en achterin doen ze wat spelletjes op hun
telefoon. In het begin huurden we een busje,
tegenwoordig beschikken we over een eigen
Mercedes-bus.'
Op de vraag wat zij nog weet van die eerste
avond in 1981 in Paradiso trekt Keunen
resoluut een ouderwetse ordner uit een kast.
Ze stuit op een bonnetje van Diks autoverhuur
en drie groene A4'tjes met het contract van
dat eerste optreden. De band kreeg 150 gulden
onkostenvergoeding en mocht de zaal vanaf
twaalf uur gebruiken. Dat laatste was niet
helemaal waar, zo herinnert Keunen zich.
'Raymond van het Groenewoud ging maar
door met soundchecken. Wanneer mogen wij?
Een paar meter verderop in het
kantoor klettert iets op de grond.
Van der Lubbe poseert staand in
het lage raamkozijn en tikt met
zijn rechterarm een gouden plaat
van de muur. Hij hangt hem terug,
maar even later klinkt er opnieuw
een klap. De zanger is het zat en
legt de lijst op een bureau. 'Die
hangt mijn broer straks wel weer
op.'
en zei ik tegen de portier: dit is
Mira, mijn dochter. Wil je op haar
letten? En tegen haar zei ik: hij is
de baas vanavond. Ze was zes,
zeven jaar. In onze kleedkamer
stond een bedje waarin ze kon
slapen, maar dat kwam er nooit
van. Meestal hielp ze achterin de
zaal Jos en Bas, onze merchandise-
tweeling. Natuurlijk hielden meer
mensen dan alleen de portier een
oogje in het zeil. Iedereen vond
het leuk, zo'n klein meisje in een
T-shirt van De Dijk.'
De deur gaat krakend open, mana
ger Jantien Keunen komt binnen
en vraagt of ze nog koffie moet
meenemen uit het ondergelegen
bruine café. Terwijl Huub van der
Lubbe de kamer verlaat om de
vroeg ik een paar keer. Straks, zei
den ze dan. Nou, daar kwam dus
niks van. Toen nam ik me voor:
als wij ooit een voorprogramma
krijgen, moeten zij genoeg tijd
krijgen voor een soundcheck. Daar
let ik nog altijd op.'
Rest de vraag hoe Van der Lubbe
de toekomst ziet. Tien jaar terug,
toen de band met de Amerikaanse
soullegende Solomon Burke
werkte, gloorde even een tournee
in de VS. Maar Burke overleed,
nota bene toen hij landde op
Schiphol voor een show met
De Dijk. De droom werd een
desillusie. 8 oktober 2011 zei
Van der Lubbe in een interview
met deze krant: 'Ik wil zo geen
tien jaar verder.'
Hij lacht als hij aan die uitspraak
wordt herinnerd. 'Die tien jaar zijn
nu wel gepasseerd hè? En ik ben
nog steeds zanger van De Dijk.
We hebben in die tijd wel nieuwe
dingen gedaan om het leuk te
houden, zoals een theatertour
en een tournee met het strijkers
ensemble van Amsterdam
Sinfonietta.'
'We moeten eerst maar eens
uit die coronacrisis komen. We
hebben 38 jaar lang zo'n drie keer
per week gespeeld en dat was
net zo vanzelfsprekend als eten,
drinken en poepen. Nu denk ik:
waarom ben ik me er al die jaren
niet bewuster van geweest hoe
speciaal dat was? De toekomst,
die is nu nog niet aan de orde.
Laat het eerst maar eens worden
zoals het was.'
MEZZA 17
Gaat De Dijk de vijftig halen?
