Saskia Noort
Gezonde borsten in
plaats van moordtieten
Dierenmens
Zeehonden krijgen een filmrol
I
We horen
ze blaffen,
grommen
en snurken
12
n alle ophef over het coronapaspoort, Prinsjesdag en de Algemene Be
schouwingen, Thierry Baudet die full blown mental gaat en niet ver ver
wijderd is van het statement dat de aarde eigenlijk plat is en Elvis nog
leeft, sneeuwde het nieuws onder dat alle borstimplantaten potentieel
gevaarlijk zijn. En met alle wordt bedoeld: de oude, omstreden vloeibare,
de nieuwe vaste, en óok de met water gevulde siliconen implantaten.
siliconen. Elfduizend vrouwen waarvan bij 87 procent de siliconen gaan
lekken en deeltjes ervan tot in de hersenen gevonden worden. Bij 92,5 pro
cent worden ontstekingsreacties aangetoond. De vaste siliconen 'zweten'
en dat kan in veel gevallen leiden tot chronische vermoeidheid, hoofdpijn,
auto-immuunziektes, geheugenverlies, gewrichtspijnen, en een verhoogd
risico op een zeldzame vorm van lymfeklierkanker. Voor wie wil weten wat
dit alles in de praktijk voor vrouwen betekent, kijk vooral de documentaire
Moordtieten van Dionne Slagter. De reactie uit de politiek is dat 'vrouwen
beter geïnformeerd moeten worden over de risico's,' maar wat hebben we
daaraan? Voor vrouwen met borstkanker of transvrouwen is er geen andere
mogelijkheid om borsten te krijgen, voor vrouwen met een negatief zelf
beeld en twee erwten op een plank zijn risico's
er om in de wind te slaan omwille van de zo
gewenste cup C.
Twee erwten op een plank, ja dat mag ik zeg
gen, want dat is precies mijn eigen cupmaat.
Vooral toen ik jong was vond ik het verschrik
kelijk, want een beetje vrouw heeft een goed
gevuld decolleté en dus heb ik ook een lade vol
extreme push-upbeha's, boobtape en kipfilets.
Vanaf het moment dat Google bestond heb ik
ze opgezocht - de borstvergrotingen - en ik
droom geregeld dat ik ze plots heb, die twee
felbegeerde ronde bollen waar omheen ieder
strapless jurkje geil wordt Dat ik de stap nooit
gewaagd heb, is te danken aan twee vrouwen:
Kate Moss, het wereldberoemde model die kleine tieten mode maakte, en
mijn oma. Ik zag mijn oma's borsten pas toen ze op 83-jarige leeftijd op een
brancard op de eerste hulp lag, en ze ontroerden me hevig. Ze waren pre
cies als de mijne, en die van mijn dochter. Klein, rond, zo lief en kwetsbaar.
Zo menselijk en uniek. Het idee daar messen in te zetten en op te vullen
met kunststof ten einde beter te voldoen aan een of ander porno ideaal
beeld, werd in een klap belachelijk.
Natuurlijk, ik weet ook wel dat vrouwen deze ingreep wensen te onder
gaan voor zichzelf, en dat iedereen het ook vooral zelf moet weten. Borsten
zijn het symbool van vrouwelijkheid, vruchtbaarheid, seksualiteit. Het is
vreselijk wanneer je ze kwijtraakt door borstkanker, en vreselijk als je ze
vurig wenst, maar helaas in een jongenslijf bent geboren. Ik gun al deze
mensen gezonde borsten in plaats van moordtieten. In Nederland lopen
200.000 vrouwen met implantaten, bij 99 procent van hen zwerft silico-
nenzweet door het lichaam. Verzekeraars moeten het verwijderen van deze
gifbommen vergoeden, en de overheid zou moeten besluiten tot een ver
bod op het gebruik van siliconen implantaten, in plaats van op de risico's te
wijzen. Ban de gifbom!
Het is acht uur in de och
tend als op het strandje
voor Heijmans' kantoor zes
robben liggen te luieren.
,,Het is niet druk vandaag",
constateert hij. Soms lig
gen er zestig.
Vorige maand schreef ik
in deze rubriek dat de zee
honden die altijd op het
'robbeneiland' (ook wel
Beereiland) op de Maas
vlakte lagen, verdwenen
waren. Volgens medewer
kers van de fast ferry tus
sen Hoek van Holland en
de Maasvlakte waren de
dieren dit seizoen nog
maar een enkel keertje ge
zien. Jammer voor de toe
risten die zich speciaal
voor de robben door dit
uitgestrekte industriege
bied lieten varen. De ham
vraag was: waar waren de
dieren?
Het antwoord belandde
de dagen daarna in veel
voud in mijn mail. De zee
honden hadden de haven
niet verlaten, ze waren
neergestreken - uit het
zicht van mensen - op het
strandje bij het bedrijf
Gate Terminal. Schippers
en havenmedewerkers
stuurden me foto's van
grote groepen zeehonden.
Een beveiliger van Gate
Terminal mailde zelfs een
luchtfoto waarop hij de
dieren had ingetekend. De
zeehonden, de trots van de
Rotterdamse haven, waren
iets opgeschoven naar een
rustiger plek. Ik was wel
kom om te komen kijken.
,,In deze afgesloten vaar
geul mogen alleen schepen
komen die bij ons gas los-
sen", vertelt Heijmans.
,,Het is hier dus veel stiller
dan op het eilandje waar al
het scheepsverkeer langs
vaart. De zeehonden wor
den door niemand ge
stoord.'' Het terrein van
Gate Terminal ligt op het
uiterste puntje van de
Maasvlakte, een enorm in
dustriegebied in de mon
ding van de Maas, en is ver
boden voor onbevoegden.
Na alle controles kun je
nog niet bij het smalle
zandstrand komen: een
hek scheidt de parkeer
plaats van het water. ,,Je
ziet dat de zeehonden ons
in de gaten houden", zegt
Heijmans als we ze door de
tralies heen observeren.
,,Ze zijn heel schuchter en
blijven veilig langs de wa
terlijn liggen, zodat ze me
teen weg kunnen zwem
men als ze het niet ver
trouwen.''
We gaan het kantoor
binnen. Vanaf de eerste
verdieping is het uitzicht
op het zeehondenstrandje
fenomenaal. Nu ze geen
mensenstemmen meer ho
ren, hupsen de dieren on
gestoord over het zand of
draaien hun dikke buiken
naar de opkomende zon.
Twee rollebollen samen
door het water. Door het
open raam horen we ze
blaffen, grommen en snur
ken. Alsof je bureau mid
den in een natuurdocu-
mentaire is neergezet.
Die natuurdocumentaire
is binnenkort trouwens
voor een veel groter pu
bliek te zien, want op deze
plek worden nu opnames
gemaakt voor de bioscoop
film Wild Port of Europe.
Productieleider Melanie
Kutzke volgt de zeehonden
al meer dan twee jaar. Ze
vindt het bijzonder om
vast te leggen hoe wilde
dieren juist een industrie
terrein tot hun leefgebied
hebben gemaakt. ,,In het
dichtbevolkte Nederland
zijn ecologische zones aan
gelegd voor de natuur,
maar dieren trekken zich
daar niets van aan. De na
tuur stopt niet waar men
sen een grens trekken."
Kutzke en haar team zijn
kind aan huis bij Gate Ter
minal en andere bedrijven
op de Maasvlakte. Ze fil
men niet alleen de zeehon
den, maar ook vossen,
reeën, vogels en insecten.
,,De zeehonden zijn na
tuurlijk het meest opmer
kelijk'', vindt ze. ,,Er zijn
zoveel plekken waar ze
kunnen liggen, en dan kie
zen ze voor de drukste ha
ven van Europa.''
Van het havenbedrijf
kreeg ze toestemming om
- bij hoge uitzondering -
opnames te maken op het
onbewoonde Beereiland
waar de zeehonden met
name de voorgaande twee
jaar vaak lagen te zonnen.
Haar team mocht er zelfs
een stormvaste schuiltent
opzetten. Bij Gate Termi
nal bleven ook de filmers
achter het hek, ze gebruik
ten een telelens. ,,De zee
honden zijn echt heel
schuchter. We willen geen
gedrag in beeld brengen
dat door onze aanwezig
heid veroorzaakt wordt.''
Vanaf april draait Wild
Port of Europe in de
filmtheaters.
Saskia Noort schrijft op deze plek wekelijks
over nieuws dat haar raakt
11.000 vrouwen kiezen er jaarlijks voor hun borsten te vergroten met
ZATERDAG 25 SEPTEMBER 2021 GO
Meestal gaat de krant over mensen. Annemarie Haverkamp schrijft over
dieren met een verhaal.
FOTO WILD PORT OF EUROPE
Als Dolf Heijmans 's och
tends op zijn werk komt,
groet hij eerst de zeehon
den. Niet dat hij dieren
verzorger is, nee, hij
werkt bij Gate Terminal
op de Maasvlakte. Dat
bedrijf, op een landtong
drie kilometer in zee, is
de stille motor van Eu
ropa. Het voorziet in de
aan- en doorvoer van
vloeibaar aardgas (lng).
Soort:
Gewone zeehond
Woonplaats:
Maasvlakte bij Rotter
dam
Bijzonderheid:
Leeft in industriege
bied
Heeft u een suggestie
voor een dier met een ver
haal? Mail annemarie.haver-
kamp@persgroep.ne t
