en Marjo Boonman
Dag huis!
'We hebben hier zo veel beleefd'
1
Achter elk huis zit een verhaal. In Dag Huis vertellen
mensen waarom ze hun huis kochten, wat ze er
hebben meegemaakt en waarom ze het verkopen.
Dit is de eerste aflevering: Kinderdijk 39 in Axel.
9
lF 1*3
inova en frieslanders. Sommige
petoaten koken niet, andere bak
ken niet, maar deze kunnen alle
bei, het zijn dubbeldoelrassen. Je
moet wel opletten, als je ze te
vroeg doodspuit dan blijft het zet-
meelgehalte onder de 360 en kun
je er geen friet van bakken."
Bij de konijnen af
Over bemoeizuchtige overheden
is hij duidelijk: ,,De niet aflatende
stroom regels van gemeente en
rijk is bij de konijnen af. Als boe
ren moeten we werken tussen ka
ders. Ze willen iets laten groeien
zonder of met minder voedings
stoffen. Dat gaat niet. Afgelopen
twee jaar had ik bloemenranden
langs de bieten. Het idee was dat
daarin insecten zouden leven die
de luizen zouden opeten die voor
de vergelingsziekte zorgen. Nou,
het dichtst bij de bloemenrand
kwam de meeste vergelingsziekte
in de bieten voor. Dat was dus een
mooie theorie, maar volgend jaar
zaai ik geen bloemenrand." Echt
genote Marjo ziet nog wel een
lichtpuntje: ,,Door de strenge wet
geving voor de gewasbescherming
komen biologische en traditionele
boeren steeds dichter bij elkaar.
Dat vind ik mooi."
Of de boer toekomst heeft? Wil-
fried twijfelt: ,,Het werk is leuk.
Maar we zijn een makkelijke prooi.
Het is niet duidelijk waar de over
heid naartoe wil. Wat ik wel zeker
weet, is dat er veel stille armoede
onder de boeren is. We zijn op het
punt gekomen dat het bij velen
echt gaat doorregenen. Van de
loonwerker hoor ik dat er boeren
zijn die een paar jaar achterlopen
met hun betalingen."
Langeweg, zo heet de lange weg
die leidt naar Hulst. De afslag
naar Axel de Kinderdijk. Meteen
links ligt de oude weg naar Zuid-
dorpe, waar heel vroeger nog een
tramtracé heeft gelegen. Het is nu
een oprijlaan naar twee boerde
rijen. In de ene woont Sylvie Pe
tit. Nog wel, want haar huis staat
te koop. Een paradijsje is het, met
die mooie schuren rondom een
intieme binnenplaats. Een beetje
Frankrijk in Zeeuws-Vlaanderen.
,,In 1978. Ik was in verwachting
van mijn tweede zoon, dus ik
stond met een dikke buik te schil
deren."
,,We kwamen uit Brabant. Mijn
toenmalige man werkte voor een
ingenieursbureau dat betrokken
was bij de bouw van het Zelden-
rustcollege in Terneuzen. Zo
doende kwamen we in Zeeuws-
Vlaanderen te wonen, allereerst
in een rijtjeshuis. Op een gegeven
moment zochten familieleden
een boerderijtje. En toen zag ik
een kleine advertentie van dit
huis. Dus ik gaf het door. Maar ja,
Zeeuws-Vlaanderen, zo ver weg -
je kent het wel. Toen ging ik na
denken. Ik was erg gecharmeerd
van Axel. En ik had een paard. Dat
kon ik hier, op deze plek, kwijt.
Wat als we er nou eens zélf gin
gen wonen?"
,,Het was echt een boerderij, van
een familie met zeven kinderen.
Gemengd bedrijf. De oude trog-
gen zitten nog in de schuur. Het
woonhuis had overal enkele wan
den. Toen we hier net woonden,
was het er steenkoud. Dus het
eerste dat we lieten doen, was het
aanleggen van centrale verwar
ming. En dat was maar goed ook,
want er bleek een strenge winter
aan te komen. We raakten hele
maal ingesneeuwd. Het dak van
de aanbouw was nog niet bescho
ten, dus het sneeuwde daar bin
nen. Precies waar al onze verhuis
dozen stonden. Samen met de
buren en wat vrienden hebben
we toen alle sneeuw weggeveegd.
Ik weet nog hoeveel saamhorig
heid ik voelde toen we na afloop
eindelijk in de keuken aan de cog
nac zaten."
,,De ruimte is heerlijk. De kinde
ren konden zoveel lawaai maken
als ze wilden. We hadden gewel
dige buren, familie De Waal. Die
hielpen ons dan met de moes
tuin, waar wij als stadse mensen
natuurlijk geen verstand van had
den. En de vrijheid was fantas
tisch. We hadden katten, ham
sters, een konijn, een hond. Alles
kon hier. Ze bouwden zelf skel-
ters, sleutelden aan auto's. En la
ter de kleinkinderen die kwamen.
Samen naar het speelbos, lekker
in de plassen stampen. We heb
ben hier zo veel beleefd."
,,Ik ben inmiddels 76. Je wordt
ouder en ook steeds minder vi
taal. Ik woon al jaren alleen. Eerst
had ik nog hulp van de kinderen
als er iets kapot was, maar die wo
nen hier niet meer in de buurt,
dus ik sta er écht alleen voor. En
dan is het echt veel. De laatste ja
ren dacht ik: misschien moet ik
maar weer eens een nieuw avon
tuur aangaan, dichter bij de kin
deren. Ik ben naar een makelaar
gegaan en ineens ging het snel."
,,Het is dubbel. Je laat veertig jaar
herinneringen achter. Dat is
nogal wat. Maar ik heb zin om
dichter bij mijn kinderen te gaan
wonen. En ik denk dat een jong
gezin hier ontzettend veel plezier
kan beleven. Ik weet hoe fijn het
hier is. Ik hoop dat de nieuwe ei
genaren er iets heel moois van
zullen maken."
GO ZATERDAG 25 SEPTEMBER 2021
prooi
De boerderij van Wilfried en Marjo Boonman
aan de Lageweg bij Nisse. fotos ruben oreel
w"
waf
Carin van de Wege (links) en Femke Smit werken in de tuin van De
Akkerwinde.
WENDY WAGENMAKERS
Wanneer bent u hier komen wo
nen?
Waarom kocht u dit huis?
Hoe zag het huis er indertijd
uit?
Sylvie Petit
verkoopt
haar huis in
Axel.
Hoe was het om hier te wonen?
Maar toch gaat u weg.
Hoe vindt u het om deze plek te
verlaten?
Kinderdijk 39 ligt in het buitengebied
van Axel. Het woongedeelte meet
207 vierkante meter, het perceel bijna
6000. Het huis is gebouwd in 1827, de
schuren na de oorlog. De vraagprijs is
600.000 euro. Makelaar is Brandax.
