Jolanda van Boven, voorzitter Vlissingse Ondernemers
6
Veel Vlissingers verwachten dat ze Jolanda van Boven bijna dag en nacht in het
stadshart tegen kunnen komen. De voorzitter van de Vlissingse Ondernemers
Centrale (VOC) probeert altijd en overal aandacht voor neringdoenden in
Vlissingen te vinden.
J
lussen de middag is Jolanda
echter vaak even onvindbaar,
ondergedoken om een paar
uurtjes rust te pakken. ,,Door
een ziekte ben ik al meer dan
twintig jaar arbeidsongeschikt.
Ik ben als vrijwilliger bij de
Vlissingse Ondernemers Centrale gekomen
om me nuttig te maken en onder de mensen te
zijn. Ik ben meer dan mijn ziekte, ik wil wat
doen voor de samenleving."
,,Ik heb een zeldzame stofwisselingsziekte,
waaraan maar enkele tientallen andere Neder
landers lijden. Ik weid er liever niet te veel over
uit. Ik wil niet dat mensen gaan googelen en
mij gaan vertellen wat ik allemaal moet doen
en laten. De erfelijke ziekte, mijn vader heeft
het ook, dwingt me om veel rust te nemen,
maar na verloop van jaren heb ik er mee leren
omgaan. En ik heb tegenwoordig medicijnen
die me helpen het maximale uit mijn leven te
halen."
,,Nee, de eerste dertig jaar van mijn leven had
ik nergens last van en was ik net zo gezond als
de meeste anderen. Ik was een bezige bij, die
altijd overal bij wilde zijn en dingen wilde or
ganiseren. Van kinds af was ik haantje de voor
ste bij het organiseren van spelletjes en het op
touw zetten van feestjes. Ik werd ook overal
voor gevraagd. Voor de DDR-groep en de kin
dervakantieweken van de kerk tot aan het be
stuur van de voetbal."
,,Voor een lokale politieke partij heb ik be
dankt, want ik zag mezelf niet als politicus.
Maar met een paar anderen hield ik bijvoor
beeld jeugdsoos De Kelder in Kapelle draaiend.
Toen dat opging in een multifunctioneel ge
bouw en tot Trinnety werd omgedoopt, groei
den we uit tot jongerencentrum waar bandjes
speelden en kleinschalige festivals werden ge-
houden. Daar ontstond mijn liefde voor pop
bandjes."
,,Dat was me op het lijf geschreven. Direct na
school, terwijl ik dus nog in Kapelle woonde,
kon ik aan de slag bij Der Boede. Tegenwoordig
is activiteitenbegeleiding helemaal geïnte
greerd in verpleeghuizen, maar destijds kon je
zelf van alles verzinnen. Als het het welzijn van
de bewoners maar ten goede kwam. Dus ik
richtte recreatiezalen in met gezellige kleedjes
en lampjes, bakte - met bewoners als ze dat
leuk vonden- koek en cakejes en organiseerde
spelletjes, gymnastiekochtenden, bingo- en
zangavonden. Ook psalmen als bewoners die
graag zongen. Kwam mijn hervormde opvoe
ding nog goed van pas."
,,Het was ook heel leuk en gezellig. Mensen
bloeien echt op tijdens dat soort festiviteiten.
Als oude herinneringen boven komen, begin
nen de stilste mensen te praten. Onderling
contact is zo belangrijk om mensen zich goed
te laten voelen. Dat weet nu bijna iedereen ge
lukkig, maar destijds was er nog niet altijd aan
dacht voor."
Lachend: ,,Ja, dat was wel heel toevallig en te
genstrijdig. Maar toen ik bij de de Cederhof
werkte, liep ik iemand uit Vlissingen tegen het
lijf. Ik verhuisde dus voor de liefde."
,,Helemaal niet. Mijn vriend bleef bij me en
was heel lief en voorkomend. We zijn ook ge
trouwd toen ik al ziek was. Maar mijn man voer
en was als zeeman vaak lange tijd van huis. Al
leen in een nieuwe stad voelde ik me eenzaam
en kon ik me, ook al omdat ik veel op bed lag,
niet zo goed redden. Dus ging ik vaak naar mijn
ouders als mijn man werkte. Die lange tijden
zonder elkaar hebben ongetwijfeld bijgedragen
aan het uitdoven van de liefde. We hebben
geen ruzie. Sterker, we zijn nog steeds vrien
den, maar als partners waren we uit elkaar ge
groeid."
,,Dat ik Marcel trof, is indirect te danken aan
mijn ex, Pieter. Hij was op een avond voor hij
weer uitvoer naar de kroeg geweest en had een
rekening open laten staan. Ik ging er een paar
dagen later heen om die rekening te betalen en
bleef kletsen met de barman. Dat was heel ge
zellig, dus ging ik er vaker naartoe. Van liever
lee bleken we elkaar erg aardig te vinden en be
gon ik me meer met de aankleding van de zaak
te bemoeien en wat activiteiten op poten te
zetten, een bier- of whiskyproeverij bijvoor
beeld."
,,Behalve dat ik nog geen biertje kan tappen,
zou het lang staan achter zo'n bar me te zwaar
vallen. Bovendien doet Marcel het al meer dan
twintig jaar in zijn uppie. Achter de bar is zijn
domein. Hoewel we het samen altijd heel goed
kunnen vinden, is het maar de vraag of dat een
hele dag op twee vierkante meter zo blijft."
,,Ik wilde op een gegeven moment wat doen.
De eerste acht jaar van mijn ziekte waren een
hel. Bijna hele dagen in bed liggen, omdat geen
arts de juiste medicijnenmix wist samen te
stellen. Toen ik uiteindelijk na veel proberen
zelf uitvond waar ik het meeste baat bij heb,
werd de pijn en het ongemak beheersbaarder.
Toen ik er - botte pech, niets erfelijks - reuma
bij kreeg, moest ik weer lang zoeken. Met hulp
van wat homeopatische middelen houd ik het
nu een beetje leefbaarder en heb ik weer wat
ZATERDAG 25 SEPTEMBER 2021 GO
'Ik ben meer dan
mijn ziekte, wil er
voor anderen zijn'
RENE HOONHORST
Wat voor ziekte hebt u precies?
U bent niet met de ziekte geboren?
Na de opleiding in Middelburg bent u gaan
werken in zorgcentra. Beviel dat?
Klinkt heel gezellig...
Toen u bij Der Boede in Koudekerke werkte,
woonde u in Kapelle en nadat u in de Ceder
hof in die plaats ging werken, verhuisde u
naar Vlissingen. Verklaar u nader!
Was de liefde snel bekoeld toen u ziek
werd?
U vond na de scheiding een nieuwe partner?
Maar achter de bar staan in Café The Wic
ked doet u niet?
Maar u wilde ondanks uw arbeidsonge
schiktheid wel weer wat doen?
