'OP EEN DAG
STAAT ZE BIJ MIJ OP
DE STOEP EN ZEGT:
WAAR WAS JE, PAPA'
Donker vertelt zijn verhaal anoniem. Zijn naam is
bekend bij de redactie. Ook Sara is een pseudoniem.
'Mijn dochter is nu een puber. Ik wil niet dat iedereen
weet dat het haar verhaal is.' Bovendien is Donker bang
dat ze nog slechter over hem gaat denken. 'Want dat is
wat er gebeurt bij ouderverstoting,' vertelt hij. 'De ene
ouder maakt de andere ouder zwart bij het kind.' Donker
was er niet bij, maar hij vermoedt dat dit is gebeurd.
Hij hapert in zijn uitleg: 'Maar het staat op pagina 275 in
mijn boek.'
Toen ik Sara de allerlaatste keer ontmoette, sprak ze als
een voorgeprogrammeerde computer. Haar stem was
monotoon, er klonk geen enkele emotie in door, zinnen
leken wel te worden opgelezen. Het hoort allemaal bij dit
ouderverstotingssyndroom.
Volgens Villa Pinedo, de stichting die opkomt voor
kinderen van gescheiden ouders, hebben jaarlijks zo'n
zevenduizend kinderen hiermee te maken. 'Maar we
horen er amper iets over,' zegt Donker. 'Alleen als er
sprake is van een kinderontvoering die het nieuws haalt.'
Duizend keer heeft Donker gedacht: had ik wel moeten
scheiden en vertrekken? 'Als ik toen had geweten dat
ik Sara daardoor nooit meer zou zien, was ik gebleven.
Dan was mijn leven een hel geweest, in een liefdeloos
huwelijk, maar dan had ik mijn dochter nog gehad.'
Een jaar reed Donker van Rome elk weekend naar Toscane
om Sara te zien. 'Mijn ex zegde afspraken af, of ze kwamen
uren te laat.' In 2013 vertrok Donkers ex-vriendin met Sara
naar Zwitserland. Van de ene op de andere dag. 'Ze liet
alleen weten dat ze gingen. Niet
waarheen precies. Ik heb gebeld
en gemaild, waar is Sara, waar
is Sara. Via de rechter heb ik
een bezoekregeling moeten
afdwingen. Na zeven maanden
zag ik haar weer, eindelijk. Eén
keer in de maand ging ik naar
Zürich, die bezoekjes waren het
enige dat ik nog had.'
En toen kwam er ineens een
mail. Weer uit het niets: Sara
en haar moeder waren naar
Barcelona vertrokken, vijf jaar
geleden inmiddels. Donker die
kant weer op, maandelijks.
Dan maar in Barcelona zijn dochter zien. 'Onze band was
nog steeds goed, maar mijn rol als vader veranderde. Je
bent niet echt meer een opvoeder, meer een suikeroom.'
In 2018 werd het stil. Er gingen geruchten dat Sara en haar
moeder naar de VS waren vertrokken. 'Ik weet niet of dat
klopt. Ik heb er advocaten op gezet en dag en nacht met
instanties, politie en ambassades gebeld, gemaild, gepraat.
Ik heb iedereen aangeklampt die ik kon aanklampen.
Misschien hebben ze een andere naam. Zeg het maar.
Ik weet het niet.'
Sara is nu dertien. Is ze nog steeds zo'n buitenkind of is ze
nu van de make-up, kleren, vriendinnen? Donker: 'Er is
me veel afgepakt. Ik hoop het haar ooit allemaal te kunnen
vragen.' Hij beschrijft in zijn boek Zoeken naar Sara over
zijn wanhoop, de boosheid, maar ook de hoop. 'Op een
dag staat ze bij mij op de stoep. Dan vraagt ze misschien:
'Waar was je, papa?' Dan kan ik haar het boek laten lezen.
Zodat ze met terugwerkende kracht weet: mijn vader was
er altijd.'
MEZZA 27
Zoeken naar Sara verschijnt bij Just Publishers 20.
/fliV 7
