J
dan die van je baas rond te rijden'
alleen tachtig miljoen mensen, dan gaat het er
dus ook harder aan toe. Want ook al zegt men
daar dat niemand Bild leest, iedereen weet
precies wat erin staat.'
Volgens zanger en acteur Bastiaan Ragas is
dat verschil in schaal ook de reden dat het
sterrendom daar zo'n andere status heeft dan
hier. Twintig jaar geleden stond hij zelf voor
gillende Duitse fans toen hij met de boyband
Caught in the Act grote successen boekte. 'In
Duitsland heb je een veel groter publiek, en
dus meer fans. Daarom verdien je daar ook
veel meer. Sterren blijven daardoor ook echt
sterren, want je komt ze niet zomaar tegen
op straat. Dat is hier wel anders. Als je op een
terras in Amsterdam-Zuid zit, struikel je over
de bekende Nederlanders.'
Ragas zucht diep als hem gevraagd wordt hoe
hij de verschillen tussen Nederlanders en
Duitsers ervaart. 'Het is flauw om meteen te
zeggen dat ze fanatiek zijn of afstandelijk,
omdat ze allemaal Sie zeggen en geen du.
Bovendien, draai het eens om: misschien
vinden zij ons wel bot en onbeschoft met ons
directe gedrag. Een formele afstand kan ook
twee kanten op werkeen en mensen de ruimte
geven niet té dichtbij te hoeven komen. Dat
is voor ons soms lastig te begrijpen.' Bovendien, vindt hij, moeten
we de verschillen niet overdrijven. Wat volgt is een vurig relaas over
taalfamilie, de versmelting van twee culturen, Willem van Oranje
('ons volkslied eert een Duitse prins!'), ons dna. Zijn conclusie:
'Onze landen zijn door twee wereldoorlogen uit elkaar gescheurd,
maar uiteindelijk delen we veel meer met elkaar dan we in eerste
instantie denken.'
Had Reve dan toch gelijk toen hij schreef dat een Nederlander een
soort Duitser is die denkt dat hij geen Duitser is omdat hij melk
drinkt? Op één punt verschillen we zeker: waar wij nogal eens flauw
kunnen doen over onze buren met hun voetbalspel, kuilen op het
strand en nog veel meer, zijn zij op hun beurt over het algemeen best
te spreken over ons - als we onze bronnen bij de schutting mogen
geloven. Broekhuizen merkt op dat ze fan zijn van onze humor en
flair. Ragas is het opgevallen dat ze ons niedlich (schattig), schön en
freundlich vinden. 'Ze zien ons als een een soort klein-Volendam. En
ze zijn gek op ons accent. Een Nederlander die Duits spreekt is voor
hen als een Fransman met een Engels accent. Daarom waren Louis
van Gaal en Rudi Carrell zo populair en timmeren Chantal Janzen,
Sylvie Meis, Linda de Mol en Ilse DeLange er flink aan de weg. 'Ze zijn
nieuwsgierig naar ons,' zegt Margriet Brandsma. 'Er is een soort
bewondering: vanwege onze handelsgeest, omdat het kleine Neder
land van die grote voetballers en kunstschilders heeft voortgebracht,
en omdat we nog een koningshuis hebben. Daar willen ze van alles
over weten.'
Andere Lander, andere Sitten, concluderen Duitsers dan mooi
harmonieus, oftewel: zoveel landen, zoveel gewoontes. Kijk, daar
kunnen wij nog wat van leren.
MEZZA 25
