I
gewoon tweede, maar vice-weltmeister'
eigenlijk niet zo over na had gedacht.'
Margriet Brandsma herkent dit. 'Ze gaan
echt op zekerheid. Daarin merk je dat wij
een handelsland zijn en zij een industrieland.
Dat zie je ook in de vergadercultuur: wij zijn
gewend te polderen. En als er wrijving is,
reageren wij snel met een grap om de lucht
te klaren. In Duitsland is dat ondenkbaar.
Grappen maken doe je maar in je eigen tijd.'
Broekhuizen: 'Mijn collega komt soms terug
van zo'n vergadering: nou, dit was me er weer
eentje hoor. Soms is het ongemakkelijk, zo
niet-pleasend zijn ze dan. Wij maken graag
een gebbetje, zijn soms bijna Amerikaans
zoals we om alles lachen. Ik vind de Duitsers
dan wat echter. Dat kan weleens heftig over
komen, maar het gaat gewoon meer over de
inhoud.'
Niet alleen in het zakelijke leven, ook buiten
kantooruren houden Duitsers niet erg van
gebbetjes en spontane uitspattingen, zegt
Madeleen Kooi-Driessen. Vanaf eind 1999
tot en met 2015 was zij Frau Antje, hét
gezicht voor de Nederlandse zuivelindustrie
in Duitsland. In de praktijk betekende het dat
Kooi-Driessen in Nederlandse klederdracht
op grote evenementen naast Duitse bobo's
poseerde en zelfs de voorpagina van grote
Duitse kranten sierde. Een terugkerend evenement waarvoor ze altijd
kwam opdraven was de Grüne Woche: een internationale landbouw-
beurs waar honderdduizenden mensen op aftomen. 'Daar mocht
ik eens een belangrijke avond presenteren,' vertelt Kooi-Driessen.
'Alle Europese landbouwministers zaten in de zaal, Frans Bauer trad
op, het was echt een enorm event. Ik praatte de sprekers aan elkaar,
volgens script. Maar omdat het wat saai werd, maakte ik soms een
grapje of gaf er net mijn eigen draai aan, niets bijzonders. Totdat ik
in mijn oortje werd toegesnauwd: 'FRAU ANTJE MUSS SICH AN DAS
PROTOKOL HALTEN!' Blijkbaar zat de regisseur helemaal met
samengeknepen billen toe te kijken. Het zat 'm waarschijnlijk niet
eens in wat ik zei, maar dat ik dingen deed die niet waren afgesproken.'
Het is slechts één van de vele typische anekdotes die Kooi-Driessen
kan oplepelen over de oosterburen. Maar wat steeds terugkomt: hoe
lief en warm het welkom altijd was, hoe alle lagen van de samen
leving een band voelden met Frau Antje, hoe hoffelijk ze werd
benaderd. 'Frau Antje is daar sinds 1961 een beroemd reclame
symbool, iedereen in Duitsland is met haar opgegroeid. Zelfs als ik
als verrassing naar een supermarkt kwam, wat uiteraard voor Duitse
begrippen heel wild en gewaagd was, waren ze nog blij me te zien.'
Ze is niet de enige die zich op handen gedragen voelde; ook zanger
Hein Simons, beter bekend als Heintje, een van de eerste kindsterren
van de jaren 60, kan hierover meepraten. Nog steeds is hij mateloos
populair in Duitsland. 'Als je het daar eenmaal hebt gemaakt, dan
blijven ze je trouw. Ik heb daar drie generaties aan fans. De moeder
kent me als kind, de dochters en kleinkinderen nemen dat dan weer
over.'
MEZZA 23
