'Er werd weleens een
kalasjnikov op me gericht.
Dat hoorde bij de baan'
Toen ze in 2008 de functie
van plaatsvervangend
chef-buitenland bij het
NOS Journaal inruilde
voor het correspondent
schap in Moskou, kreeg Kysia
Hekster bij de koffieautomaat
behoorlijk wat meewarige blikken.
'Zo van: met wie heb jij zo'n ruzie
dat jij naar Rusland moet? Ieder
een wil altijd naar Amerika, ik
vond Moskou juist een geweldige
plek.'
Vier jaar later was het onbegrip er
niet minder om toen ze Rusland
verliet om verslaggever bij het
Journaal te worden met als specia
lisatie het koninklijk huis. 'Toen
vroeg mijn omgeving zich af: wat
kun je daar nou mee. Maar weet
je wat het is: ik zie op elk terrein
mooie verhalen liggen.'
Hekster likt een lepeltje met
cappuccino af in een restaurant
in het Brusselse Egmontpark.
Over het buitenlandwerk zegt ze:
'Ik hou van het internationale
nieuws, van wereldpolitiek. En ik
hou er nog meer van die verhalen
te vertalen naar iets dat iedereen
kan herkennen. Zo zat ik laatst in
Litouwen. Het abstracte verhaal is
daar: Wit-Rusland (Belarus, red.)
probeert Europa dwars te zitten
door migranten de grens met
EU-lidstaat Litouwen te laten
passeren. We liepen daar door een
opvangkamp en tot mijn verbazing
kwam ik een Nederlandssprekende
Irakees tegen. Hij had al eens in
Friesland gewoond toen hij in
Nederland asiel had aangevraagd.
Met zijn concrete verhaal probeer
ik het abstracte nieuws tastbaar
te maken. Goed, hij leeft niet zoals
jij en ik, maar hopelijk kunnen
kijkers zich dan wel beter met een persoon uit
zo'n groot verhaal identificeren.'
'Nou ja, die familie is een instituut. Ik ben
minder van de afdeling hoeden en jurken,
maar vind het boeiend dat iedereen iets van
de familie vindt en veel mensen er ook echt
iets aan hebben. Dat zag ik op Koningsdag en
Prinsjesdag. Ik probeerde altijd wel een stap
terug te zetten: wat gebeurt hier nu eigenlijk?
Wat zien we hier? En daarbij, als binnenland
verslaggever was ik maar zo'n tien procent
van mijn tijd met de koninklijke familie bezig.
Zeker het laatste jaar ging het natuurlijk vrijwel
non-stop over corona.' Grinnikend: 'Iedereen
moest thuiswerken, maar ik ben nog nooit zo
veel op pad geweest als in 2020.' Dan weer
serieus: 'Dat werk was heel wezenlijk, maar
er waren ook momenten dat ik het eng vond.
Dan stond ik voor het Erasmus MC in Rotter
dam en wilde ik de kijkers natuurlijk geen
paniek aanpraten over bijvoorbeeld de ic-
capaciteit. Tegelijkertijd moest ik schetsen
hoe ernstig de situatie was en welke dilemma's
zich mogelijk zouden voordoen.'
Midden in de coronacrisis besloot de NOS-
hoofdredactie de logo's van de satelliet
wagens te verwijderen vanwege intimiderende
situaties. Zijn er momenten geweest dat jij je
onveilig voelde?
'Onveilig is een groot woord, maar er zijn wel
vervelende situaties geweest. Mensen die de
microfoon wegslaan, beginnen te duwen, aan
de camera willen zitten. Daar kan ik me op
zich goed voor afsluiten, het is niet zo dat ik
daarna van streek ben. Wij gingen al jaren met
beveiligers op stap naar voetbalwedstrijden
en antizwartepietdemonstraties. Nu waren
er zoveel momenten dat we beveiliging mee
kregen dat ik dacht: drie keer per week op pad
met een beveiliger, wat is dit voor land?'
'Nooit. Ik heb daar echt gevaarlijke dingen
gedaan. We reisden naar Tsjetsjenië,
naar Dagestan, we versloegen een
revolutie in Kirgizië waar op dat
moment geen bevoegd gezag was.
Daar hebben we ook weleens een
kalasjnikov op ons gericht gehad.
Of dronken, onberekenbare
mensen om ons heen. Maar dat
is anders, het hoort daar toch een
beetje bij de baan. Tijdens een
coronaprotest op het Malieveld
verwacht je geen intimidatie. Ik
vind het heel heftig dat de NOS
14
Wat trok jou in het volgen van de koninklijke
familie?
Had je in Rusland ooit beveiliging als je op pad
ging voor je werk?
