Heleen van Royen
'Wat een wereldavond,' zegt
terwijl hij glunderend om zich heen kijkt. Sam Is bijna
jarig, hij wordt 25. Hij heeft zijn ouders, zus Olivia en
een paar vrienden uitgenodigd om dit te vieren bij
zijn favoriete hangout van dit moment: Het Paardje in
Amsterdam. Legendarische plek, volgens Sam. Foute
kroeg, volgens Olivia.
'Wereldavond,' echoot Tim, een van de vrienden van Sam.
Ze lachen hard en slaan elkaar op de schouders. Terwijl
we op het eten wachten, herhaalt dit zich om de drie
minuten. Hard lachen, elkaar op de schouders slaan en
uitroepen dat het een wereldavond is. Als je iets maar
vaak genoeg zegt, wordt het vanzelf waar, denken ze.
Wie wil eten bij Het Paardje moet geduld hebben. Sam
en Tim raken aan de praat met twee meisjes aan een
aanpalende tafel. Eentje maakt miauwende geluiden in
de richting van mijn zoon en slaat haar denkbeeldige
klauwtjes naar hem uit.
'Dit is nou het leuke van deze tent,' legt Sam uit. 'Hoe
later, des te gezelliger. Iedereen praat met iedereen.'
Het eten komt en smaakt prima. Wereldmaaltijd. O god,
ik begin ook al.
'Luister,' zegt Sam als de borden zijn afgeruimd. 'Er
komen om tien uur nog wat dames. Wereldwijven,
met alle respect. Maar die passen alleen aan mijn tafel
als jullie weggaan.'
Met 'jullie' bedoelt hij mij, zijn vader en zijn zus.
'Er stond nergens dat ik maar tot tien uur mocht blijven,'
zeg ik fronsend.
'Kom op, mam,' zegt Sam. 'Straks wordt het veel te druk.
Niks voor jou.'
'Je hoeft niet weg hoor,' mengt Tim zich in het gesprek.
'Blijf zo lang als u... als je wilt.'
Kijk, dat noem ik nou een beleefde jongeman.
Sam geeft hem een por in zijn zij.
'Van mij hoef je ook niet weg,' zegt de huisgenoot van Sam.
'Er is plek genoeg.'
Ton en Olivia houden het voor gezien. Ik besluit te blijven.
Bart is aan het werk in Duitsland. Niemand die op me wacht.
Sam aanvaardt zijn lot met een diepe zucht.
De vier dames arriveren. De een is nog jonger en mooier
dan de ander. Ze knikken me vriendelijk toe. Ach kijk, Sam
heeft zijn moeder meegenomen. Leuk hoor.
Wereldavonden moet je zelf maken. Ik verken mijn omgeving
en ontdek een opvallend knappe gast aan een naburige
tafel. Alles aan hem schreeuwt foute boel. Zijn lange, krul
lende haren. Zijn witte overhemd dat veel te ver openstaat.
Het borsthaar dat eruit kruipt. Het aantal lege glazen en s
schaars geklede vrouwen om hem heen. Zou ik het nog
hebben? Ik werp hem een paar keer De Blik toe. Hij kijkt h
terug. De plek naast hem komt vrij. Hij klopt uitnodigend g
op de lege zitting. Twee seconden later zit ik naast hem. Hij g
beweert 25 jaar te zijn. Ik had hem ouder geschat. Ik vertel
dat ik 56 ben. Hij had me jonger geschat.
'Ik ben al oma,' flap ik eruit
Hij houdt zijn hoofd schuin. 'Echt?'
'Ja, echt. Hij daar is mijn zoon. Ook 25.' Ik wijs naar Sam, die
inmiddels op de tafel staat en door zijn gezelschap wordt
toegezongen. Mijn gesprekspartner laat het even bezinken.
'Toch zou ik je neuken,' concludeert hij dan. Foute gasten 2
zeggen vaak precies de goede dingen. Na sluitingstijd rijd
ik met een brede grijns naar huis. Wereldavond. 2
MEZZA 7
Schrijver Heleen van Royen (56) woont samen met Bart (34). Ze is moeder van Olivia (28) en
Sam (25) en oma van Spencer (1 jaar) en van twee bonuskleinkinderen van 13 en 11.
Foute gasten
zeggen vaak
precies
de goede
dingen
CO
