'Ik benijdde
vrouwen met
echte borsten.
Het zag er
zoveel
liever uit'
borsten zelfverzekerdheid uitstraalde. En dat
vinden mensen aantrekkelijk. Bovenal vond ik
het gewoon mooier staan onder mijn kleding.'
Tien jaar lang was ze betrekkelijk gelukkig met haar
implantaten, al vond ze die 'ballen' vanaf het eerste
moment niet lekker voelen. 'Ze waren altijd koud,
die siliconen waren de pest voor de doorbloeding.
En ik vond ze hard.' Ze vervreemdde van haar
lichaam. 'Ik dacht steeds vaker: wat moeten die
vreemde dingen in mijn lijf? Als ik naar vrouwen
keek met echte borsten, benijdde ik ze. Het zag er
zoveel zachter uit, natuurlijker en liever - ja, liever
vooral. Ik werd zelf ook liever en zachter naarmate
ik ouder werd.'
Terug naar die hondenuitlaatservice. Want
nadat ze nog vijftien jaar doorsukkelde met borsten
waarvan ze niet blij werd, gaf die haar het zetje de
implantaten te laten verwijderen. 'Tot mijn vijftigste
had ik een cateringbedrijf. Ik werkte zeventig, tachtig
uur per week, altijd stress. Ik besloot een sabbatical
in te lassen zodat ik meer bij mijn hond kon zijn.
Ik begon met mijn eigen hondenuitlaatservice en
adopteerde een tweede hond. Uit Spanje, hij was
gered uit een dodingsstation. Vanaf het moment
dat hij aankwam op Schiphol week hij nooit meer
van mijn zijde. Dat veranderde mijn leven. Hij was
afgedankt en misschien wel daarom puur en eerlijk.
Hij kon nog zó genieten. Ik besefte dat elk levend
wezen wil ademen, genieten, de wind en de regen
wil voelen. Ik stopte met alle dierlijke producten.
Wie ben ik dat een dier voor mij moet doodgaan?'
30
Het veranderde ook hoe ze naar zichzelf keek. 'Als
het gaat om puur en eerlijk, waarom verfde ik mijn
haar dan nog? Ik ben nog altijd ijdel, maar ik wilde
ook puur zijn. Zien wie ik ben en daar trouw aan
blijven. Waarom zou ik minder vrouwelijk, jong of
aantrekkelijk zijn met grijs haar? Ik wilde mijn
haar niet verven om aan de schoonheidsnorm te
voldoen. Bovendien ben ik blij en tevreden dat ik
ouder word. Ik wilde verlangen naar wat ik heb, in
plaats van wat ik niet heb.' En dat betekende dat die
implantaten eruit moesten. Misschien knap ik er
ook fysiek van op, dacht ze. Dat haar lichamelijke
klachten, vooral pijn in haar schouders, werden
veroorzaakt door de implantaten is nooit bewezen,
maar wie weet, helpt het.
De operatie is nu vier weken geleden. 'De arts kon
me van tevoren niet beloven dat ik geen lege zakjes
als borsten over zou houden. En een cosmetische
ingreep ter aanvulling was niet mogelijk. Nadat de
implantaten en de kapsels die zich daaromheen
hadden gevormd waren verwijderd, moesten mijn
borsten van binnen eerst opnieuw verkleven. Ik had
geluk: ondanks dat de siliconen er 25 jaar in hadden
gezeten, bleken ze vrij los in mijn borsten te zitten.
De chirurg kon ze verwijderen zonder noemens
waardig te hoeven snijden. Zodra het mocht, rolde
ik het verband naar beneden en dacht meteen: ja,
dit ben ik. Ik werd er emotioneel van. Voor het eerst
in mijn leven had ik het gevoel dat mijn borsten
echt bij mijn lijf pasten. De littekens deren me niet.
Die zaten er al van het plaatsen van de implantaten,
en ze vallen prachtig onder mijn borst. Bovendien
vertellen littekens een verhaal. Ik heb er ook een
van mijn keizersnede.'
Ze voelt zich zelfverzekerd nu ze haar eigen lijf
terug heeft. 'Ik durf weer een decolleté aan. Dat
vond ik met nepborsten lelijk: omdat ik zo dun ben
zag je de protheses gewoon zitten.' In het verleden
waarschuwde ze mannen toch maar even: 'Ik heb
nepborsten, niet schrikken, ze zijn nogal hard.' Niet
dat zo'n man daar ooit negatief op reageerde, maar
blijkbaar zaten haar borsten haar toch altijd dwars,
denkt ze nu.
Zelfverzekerd of niet, naakt op de gevoelige plaat
van haar zus is een grote stap. 'Maar ik heb geen
seconde getwijfeld. Ik bewonder Annabels werk
enorm en hoop dat andere vrouwen er ook iets aan
hebben. Je kunt er als vrouw puur natuur prachtig
uitzien, ook op latere leeftijd.'
zachter en
