Zo kon het dus ook, dacht hij toen
hij als tienjarige bij zijn pleeg
moeder kwam wonen. Dat iemand
zorgzaam is, en begripvol. Bescher
mend. Dat er iemand is die je elke
avond welterusten kust.
Voor Sergio Vyent ging bij Mien een wereld
open. Mien, weduwe, moeder van vijf, die
daarnaast de zorg op zich had genomen van
kinderen die niet thuis konden wonen. Mien,
die 's zomers met de caravan naar Slagharen
ging, een schare pubers achter zich aan. De
vrouw die hem recht in de ogen keek en zag
wie hij werkelijk was.
'Het was een warm bad,' blikt hij terug. 'Ik
herinner me hoe ik na omzwervingen bij haar
kwam in Waalre. Het was er veilig. Er was
onvoorwaardelijke liefde. Mijn pleegzus
Helma zat op de bank, ik ging naast haar
zitten en het voelde meteen goed. Het was
een van de belangrijkste keuzes die ik in mijn
leven heb gemaakt: niet meer terug naar het
kindertehuis.'
Mien leeft niet meer, maar de populaire maitre
van tv-programma First Dates draagt zijn boek,
De liefde volgens Sergio dat deze week verscheen,
aan haar op. Bij Mien was hij weg van het ver
driet om zijn moeder die liever rondtoerde als
achtergrondzangeres dan voor hem en zijn
zus te zorgen. Weg van de vader die zich nooit
liet zien.
SERGIO VYENT TROMMELT met zijn vingers
op tafel. De populaire gastheer van het dating-
programma mag met zijn charmante voor
komen, bronzen stemgeluid en relatieadviezen
misschien gezien worden als Doctor Love,
maar dat beeld doet de werkelijkheid geweld
aan, zegt hij. 'Ik heb niet de waarheid in pacht
over de liefde. Dankzij televisie heb ik een
imago als liefdesexpert gekregen en dat vind
ik geen fijn gevoel. Ik wil wel dat de zaak in
balans blijft.' In De Liefde volgens Sergio, een
luchtig geschreven, maar persoonlijk verslag
over liefde en romantiek, schemert dat andere
verhaal over Sergio door. Want in zijn leven
gaan rozengeur en maneschijn gepaard met
pijn en donderbuien, zoals hij het uitdrukt.
Je vader was vertrokken voor je was geboren,
je moeder zat als zangeres in de showbizz en
had niet veel tijd voor jullie.
'Dat is te kort door de bocht. Ze had jong
kinderen gekregen. Te jong denk ik. En ze
wilde de muziek niet loslaten. Ze zong in die
tijd bij Fruitcake, My Feet Won't Move was hun
grote hit. Wij zijn thuis vernoemd naar muzi-
kanten, naar Eartha Kitt, Herbie
Hancock en ik naar Sergio Mendes.
Mijn zus en ik woonden perioden
in een kindertehuis, soms kort,
soms echt lang, anderhalf jaar.
Maar die tijd is voor mij een beetje
een blur, ik heb er geen scherpe
herinneringen aan.'
Hoe kan het dat je daar nauwelijks
herinneringen aan hebt?
'Ik vergelijk het met een ongeluk.
Dan doet je brein ook: dit laten
we maar even. Je kunt doorleven
zonder dat je het allemaal oprakelt.
Ik had in het kindertehuis geen
slechte tijd, de begeleiders waren
aardig, maar je wilt natuurlijk
liever thuis zijn. Het geeft aan
hoe makkelijk je je schikt als kind.
Ik was heel meegaand. Alles is
belangrijker dan ik, dat idee. Dat
draag je met je mee.'
Aarzelend: 'Hoe oud was ik toen...
ik denk negen. Mijn moeder kwam
me niet meer afealen van school.
Ik heb mezelf toen de vraag gesteld:
blijf ik mezelf pijnigen? Wie is er
te vertrouwen? Enough is enough.
Het was klaar, ik wilde dat contact
niet meer.'
'Ja. Er was geen verdriet, het was
een rationele keus.'
Pittig voor een jongen van negen.
'Nou...' Denkt na. 'Ik heb het
misschien nog niet allemaal
verwerkt. Dat jochie zit er nog,
diep binnenin, dat moet er nog
uit... Dat kind heeft wat gemist.'
Je besloot zelf dat je niet meer
in het kindertehuis wilde blijven.
Waarom was dat?
'Op een gegeven moment word je
groter en dan verandert er veel.
Ik was negen en had gezien hoe
het met die oudere kinderen ging.
Er was meer criminaliteit, veel
meer agressie, veel meer woede.
14
Jouw moeder, die je eerst nog wel
zag, is op een dag zomaar naar
Amerika vertrokken. Je kwam bij
haar toenmalige vriend in huis,
maar daar kon je ook niet blijven.
Dat klinkt bijna alsof het een
opluchting was.
