Heleen van Royen
Vroeger wilde ik toneelspeelster
worden. Tot mijn zestiende levensjaar was ik er heilig
van overtuigd dat mijn toekomst in het theater zou
liggen. Ik droomde van hoofdrollen en staande ovaties.
Mijn onstilbare honger naar aandacht was toen al
aanwezig.
'Ga eerst maar eens naar de oriëntatiecursus van de
toneelschool,' zei mijn moeder nuchter. 'Dan kun je
zien of je het echt leuk vindt.'
De cursus vond plaats in een donker zaaltje ergens in
Amsterdam. Ik herinner me houten trappen en vloeren,
stoffige gordijnen en hoge ramen. Mijn medecursisten
waren zweverige types die zich in kleermakerszit op
de grond bevonden. Ze spraken luid en met theatrale
gebaren over Het Vak, alsof ze het al jaren beoefenden.
'Ik kan me heel goed voorstellen dat ik als ik straks
iemand op het toneel moet wurgen, dat ik het dan per
ongeluk echt doe,' verkondigde een meisje dat was
gehuld in een paarse lap met een ceintuur. 'Omdat ik
zó in mijn rol opga, snap je?'
'Nou en of,' antwoordde ik. Want ik wilde haar al wurgen
zonder dat ik in mijn rol zat. De opdracht die we kregen,
maakte mijn onbehagen alleen maar groter.
'Doe alsof je een fluitketel bent,' zei de docent. 'Laat me
zien hoe je langzaam maar zeker, van onder naar boven,
in een fluitketel verandert.'
Na vier cursusdagen was ik nog steeds niet in een fluit
ketel veranderd, wel in een vrouw die op zoek ging
naar een andere opleiding. Het werd de School voor
de Journalistiek. Ook iets met tekst, maar dan anders.
Veertig jaar later kust een agent van een castingbureau
uit Amsterdam mijn ingeslapen droom wakker. Ze vraagt
of ik een gastrol wil spelen in Goede Tijden Slechte Tijden,
de moeder aller soaps.
'Natuurlijk!' roep ik. 'Wat word ik? Een femme fatale? Een
politie-inspecteur? Een succesvolle zakenvrouw?'
'Je speelt de rol van Patty Schoenmakers, ze is een jeugd
vriendin van Billy en ze woont in een bos.'
'Aha.'
'Bij de kledingafdeling ligt een outfit voor je klaar.'
De styliste hult me in een lange, wijde rok en een hippie
blouse. Ze slaat een enorme lap om me heen, nog net geen s
paarse, en zet die vast met een ceintuur. Ze maakt het af
met een lange kralenketting, een gebreide haarband en
lompe laarzen.
Ik denk aan de eerste woorden van onze docent op de
oriëntatiecursus: 'Wie wil acteren, moet lelijk durven zijn.'
'Zoveel lagen kleding over elkaar heb ik nog nooit aan
gehad,' zeg ik ontzet tegen mijn tegenspeelster Bertrie
Wierenga.
'Je kunt het hebben,' stelt ze me gerust. Bertrie is een
goede actrice, want ze klinkt heel overtuigend. 'Zullen
we onze tekst nog een keer doornemen?'
'Graag.' Ik speel Patty met een vet Amsterdams accent. 2
Aanstaande donderdag zal blijken of ik mijn roeping heb
gemist.
MEZZA 7
Schrijver Heleen van Royen (56) woont samen met Bart (34). Ze is moeder van Olivia (28) en
Sam (25) en oma van Spencer (1 jaar) en van twee bonuskleinkinderen van 13 en 11.
ca
Na de cursus
was ik nog
steeds niet
veranderd in
een fluitketel
