'Het enige wat
ik niet liet zien
was mijn kale
kop. Dat voelde
té kwetsbaar'
documentairemaker, spreekt ze af alles van haar ziekteproces
te filmen. Dus ook als ze zich doodziek voelt, haar haren uitval
len of ze zich zo slap voelt dat ze in een rolstoel moet worden
voortgeduwd. Ook de eerste chemotherapie wordt vastgelegd,
als ze in tranen wacht op haar infuus. 'De verpleegkundigen
tellen af wanneer ze de chemo inspuiten. Op dat moment moest
ik een waterijsje in mijn mond stoppen om te voorkomen dat
de slijmvliezen zouden worden aangetast. Binnen een paar
seconden voelde ik mijn mond droog worden en mijn ogen
uitpuilen. Dat was heel eng.'
De eerste keer zit Rolf naast haar bed, de andere vijftien keer
staat ze er alleen voor, vanwege de strenge coronamaatregelen.
'Ik voelde me eenzaam, maar hij kon ter plekke niet veel voor
me betekenen. De meeste tijd zat ik apathisch voor me uit te
staren met een ijskap op mijn hoofd, die de kans kleiner moet
maken dat mijn haar uitvalt. Dat ding is zó ontzettend koud.'
Ook op momenten dat ze er echt doorheen zit, gaat de camera
aan. 'Lin, ik ga nu echt even filmen, zegt Rolf dan.' Wil ze op
zo'n moment niet liever getroost en geknuffeld worden? 'Nee,
we zijn twee vakidioten. We weten allebei: als je emoties op het
moment zelf vastlegt, zijn ze eerlijker dan als je er een paar
dagen over hebt kunnen nadenken. Datzelfde vraag ik van de
mensen die ik zelf volg als tv-maker.'
ZE MAAKTE DOCUMENTAIRES over Jan Jaap van der Wal, Jett
Rebel, Douwe Bob en Nikkie de Jager, die vorige zomer haar
veelbesproken coming-out had als transvrouw. 'Nu ga ik zelf
met de billen bloot, wat fijner is dan ik had gedacht. Het werd
een soort therapie om de camera aan te zetten. Lag ik 's nachts
weer in mijn eentje op de bank, helemaal misselijk en kapot.
Dan wilde ik Rolf niet wakker maken, maar kon ik mijn hart
wel voor de camera luchten.'
Ze maakte voor het tijdschrift Linda. dertien afleveringen van
Linda's kankerverhaal. Ook op Instagram post ze regelmatig
updates. 'In het begin kreeg ik de vraag: moet je dit nou wel
allemaal delen? Waarom niet? Moet ik me dan terugtrekken in
een donker hoekje? Natuurlijk vind ik het eng deze rauwe kant
te laten zien, maar het hoort bij het leven.'
Vlak voor de diagnose poseerde ze nog voor een tijdschrift.
Achteraf gezien de laatste fotoshoot met haar lange haren.
'Ik ben er nu best oké mee,' zegt ze, terwijl ze over haar korte
bruine kapsel strijkt. 'Maar ik
heb er niet voor gekozen. Ik
vond het echt verdrietig
toen het uitviel. Alles
was weg. Mijn wimpers,
wenkbrauwen, maar ook
de minihaartjes op mijn
bovenarmen, waar ik
normaal geen acht
op sla. Alles voelde
ruw zonder die
babyhaartjes.
Als vrienden
me zagen, schrokken ze. Dat probeerden ze niet te laten
merken, maar ik zag het in hun blik. Heel confronterend.'
In een van de filmpjes toont ze de plukken die achter
blijven in het doucheputje. 'Het enige dat ik nooit heb
laten zien is mijn kale kop. Dat voelde té kwetsbaar. Daar
bij komt: ik ben een publiek figuur. Ik heb er geen zin in
dat bij elk nieuwsverhaal de komende tien jaar een foto
van mijn kale hoofd staat.' Op Instagram heeft ze 146.000
volgers, die haar kennen van haar documentaires of tv-
programma's als Rambam en Linda's Mannen. Ze kreeg
duizenden reacties. Van onbekenden die haar een hart
onder de riem staken, van lotgenoten die zich getroost of
gesteund voelden door haar openhartigheid, van vrouwen
die na haar vlogs hun borsten checkten en een slechte
diagnose kregen. Met een stapel A4'tjes ging de filmmaak
ster naar het Antoni van Leeuwenhoekziekenhuis om de
meest gestelde vragen over borstkanker te beantwoorden.
Ook daar maakte ze een vlog van.
Bij vrijwel elke opname is Rolf op de achtergrond aan
wezig. De man met wie ze inmiddels vijftien jaar samen
is en een huis en hond in Amsterdam deelt. Ze ontmoette
hem tijdens haar studie journalistiek in Utrecht en werd
op slag verliefd.
Ze kijkt even verdwaasd naar haar thee. 'Ik ben de draad
kwijt. Komt door de chemo.' Het afgelopen jaar was ze
zelden in een restaurant. Niet alleen vanwege haar ziekte,
ook vanwege corona. Nu raakt ze snel afgeleid door de
muziek, tikkend bestek en de luidruchtige serveerster.
'Dat concentratieprobleem is niet de enige bijwerking. Ik
heb constant droge ogen, vaak last van mijn maag en mag
blij zijn met een kwartiertje sporten per dag. Ook zoiets
geks: mijn vingerafdrukken zijn minder zichtbaar. Als ik
een bank wil beroven, moet ik het nü doen.' Vaak houdt ze
het bij één afspraak op een dag, na twee uur praten is ze op.
HET GESPREK KOMT TERUG op Rolf. Hoe ze zeven jaar
geleden een tijd uit elkaar zijn geweest, maar elkaar terug
vonden. Dat ze geen kinderwens hebben, maar voor het
chemotraject tóch eitjes lieten invriezen voor als ze van
gedachten mochten veranderen. En hoe Rolf haar 'rustig
houdt'. 'Ik hou van drukte. Als mijn agenda niet vol zat,
stopte ik er nog een paar afspraken bij. Hij zegt vaak: Lin,
ga maar even op de bank zitten. Dan sputter ik eerst tegen
en denk daarna: je hebt gelijk, ik ben zó moe.'
Die drang om altijd meer te doen, in haar werk en vrije
tijd, komt uit haar jeugd. Tijdens haar tienerjaren verloor
ze het contact met haar vader. 'Vlak na de scheiding van
mijn ouders ging ik één keer in de twee weken bij hem
langs. Hij was streng, er was altijd ruzie in huis. Op een
gegeven moment nam hij geen contact meer met me op.
In het begin vond ik dat heel erg. Mijn vader vond mij niet
belangrijk genoeg - dat idee had ik als kind. Ik denk dat ik
hem ergens wilde laten zien: kijk, ik kan echt wel iets. Een
soort bewijsdrang.' Of hij op de hoogte is van haar ziekte
34
