'Onze kinderen heten Das, Dit,
Zij en Mini. Sommige mensen
vinden dat bi na crimineel'
De gele badeend waar hij
wereldwijd furore mee
maakte is 26 meter
hoog. Zijn Selfie Panda
die de harten in China
verovert, nog een halve meter
langer. Net als de groene stads-
cocon die de komende maanden
de Sint Janskerk in Schiedam vult.
Toch heeft de studio van Florentijn
Hofman in de Arnhemse bossen
geen kolossale omvang. Er staan
twee computers in de bescheiden
ruimte aan huis waar een kat en
ridgeback James gebroederlijk
snurken. Met bureaus vol kleurige
klei, poppetjes, geboetseerde
minidinosaurussen en rond
slingerende tekeningen lijkt
dit eerder een kinderkamer dan
het artistieke hoofdkwartier van
één van Nederlands succesvolste
beeldend kunstenaars. Nog in de
maak: acht nieuwe projecten.
Waaronder een ontwerp voor de
Floriade 2022 (details geheim),
een fietssnelweg in Veghel en een
prestigieuze grote opdracht in
China (details eveneens geheim).
'Sommige mensen verwachten
een enorm atelier, maar toch
gebeurt het hier. Nadat ik heb
gepraat met opdrachtgevers - voor
het coronatijdperk altijd op locatie
om de omgeving te voelen - begin
ik op deze plek met schetsen, klei
en, onderzoeken en het maken
van constructieberekeningen.
Die gegevens shake ik met
geschiedenis en sociale achter
grond van de plaats van de sculp
tuur. En dan opeens heb ik jazz.
Een Hofman-cocktail. Die ontstaat
soms als ik wandel met de hond,
of laatst tijdens het repareren van
een rubberbootje in ons natuurbad.
Hier valt het kwartje.'
Met hier bedoelt Hofman - petje, jeans, sneakers
als kano's - het door hem verbouwde bioscoop/
kantinegebouw van 1000 vierkante meter op
het voormalige Defensieterrein waar hij
woont met partner en ontwerper Kim en hun
kinderen Das (13), Dit (12), Zij (8) en Mini (6).
Ze verruilden Rotterdam zeven jaar terug voor
deze plek. Huize Zeldenrust, zegt hij zelf over
de met speelgoed bezaaide strakke ruimtes.
Hij biedt er beginnende kunstenaars die een
carrièreboost kunnen gebruiken regelmatig
een paar maanden onderdak. Evenals collega's
die verdieping zoeken. Buurkinderen lopen in
en uit. Net als de beton- en staalman met wie
hij samenwerkt. In de grote zaal, waar eens
Hazes sr., de Dolly Dots en Willeke Alberti
optraden voor onze bierdrinkende militairen,
organiseert hij filmavonden voor bewoners
van de culturele enclave die zich heeft geves
tigd in gerenoveerde bunkerboerderijen en
een vliegtuighangar. Onder hen architecten,
een meubelmaker, een galeriehouder en
designer Hella Jongerius.
'Omdat iedereen daar rijker van wordt. Omdat
wij als gezin en als buurt ons daardoor kunnen
verwonderen. Ons kunnen laten inspireren
door kunstenaars, studenten en elkaar. Op die
manier heb je samen plezier en word je wijzer.
Ik wil mijn kinderen laten zien dat er meer is
dan 9-to-5-jobs, dat ze straks met hun hart
moeten kiezen. Dat noem ik rijkdom. Ik vind
het vreemd als organisaties voor bepaalde
gelegenheden en openingen selecte groepjes
uitnodigen. Om het exclusiever en dus inte
ressanter te maken. Ik ben daar niet van. Dan
denk ik: doe iets beter je best, dan kun je dit
moment met veel meer mensen delen.'
Heb je die instelling van thuis meegekregen?
'Het interesseert mij niet waar het precies
vandaan komt. Het zit in elk geval in mij.
Zo heb ik altijd gevoetbald omdat ik wilde
sporten in teamverband. Je moet het met z'n
allen doen. Ik werk veel in buitenruimtes
omdat die voor iedereen toegankelijk zijn en
ook dan betrek ik er zoveel mogelijk
mensen bij. Ik overleg met de
gemeente, de bouwers, de wijk
agent en de eigenaren van het café
ertegenover. Voor een geslaagd
project moet ik in contact staan
met anderen, stel ik me als een
soort alien op dan lukt dat niet.
Ik kan niet zomaar vanuit mijn
atelier ergens werk neerknallen.
Mensen willen erbij betrokken
worden, zoals bij de Rotterdamse
Bospoldervos. Ik praat over de
plek, de bouw, de afwerking. De
bewoners zijn trots, het is nu hün
vos. Ik houd van dergelijke grote
projecten. Heb ik het ene gemaakt,
dan wil ik door naar het volgende.
Dat is het enige dat boeit.'
'Mijn werk verschaft ons vrijheid
en deze plek waar we wonen. En
de mogelijkheid ervaringen te
delen met onze kinderen, vrienden
en buren. Dat interesseert mij. Ik
verkoop niets van mijn werk. Ook
niet de kleine beeldjes of schaal
modellen. Ik heb een archief vol,
maar hecht daar nul waarde aan.
Zou het ook niet willen exposeren.
Wat ik wel leuk vind: met mijn
gezin naar de opening van mijn
werk gaan. Samen reizen kunnen
maken naar plekken waar ik aan
de slag ga. Rugzakjes op en rond
kijken. Ze hebben Japan gezien.
Net als China, Taiwan, en Nieuw-
Zeeland. Kijken, kijken, kijken.
Het maximale eruit halen van wat
op ons pad komt, zoveel mogelijk
beleven. En dat kan ook dichterbij.
Straks gaan we kamperen. Niet bij
een zwembad met chloor, maar
bij water in de natuur. In de aarde
wroeten, vuurtje stoken, lekker
simpel. Dan doe ik om de twee
14
Je deelt je huis en ervaringen graag met
anderen.
Het geld dat het oplevert is toch
ook aantrekkelijk?
