'Echt iets
voor ons,
vonden we:
onherbergzaam
krimpgebied'
k leerde Zeeland kennen
in mijn jongetjesjaren, vér
voor Bl0f er dat immens
populaire liedje Zoutelande
over schreef. 6 was ik toen
ik daar voor het eerst kwam voor
een strandvakantie, met mijn twee
broertjes en mijn ouders. Onbekom
merd zon-en zandplezier.
Sinds 2008 hebben mijn vrouw en
ik een idyllisch huisje in Zeeland,
in de buurt van Breskens. Het
staat bekend als onherbergzaam
krimpgebied, dus wij dachten:
daar moeten we zijn. Voor rust, en,
ik geef het toe: goedkope huizen.
We zijn er de helft van de tijd, we
wandelen er veel, soms samen,
soms alleen, soms met vrienden.
Het is vlak bij buurtschap Nummer
Een. Ja, zo heet het echt, geen
grap. Het heet zo omdat het de
eerste kavel was van de Hoofd
plaatpolder, een grote polder van
1000 hectare.
Ik ben geen bestsellerauteur.
Kunnen schrijven vind ik al een
rijkdom op zich. Ik schreef een
boek over wielrenner Gert-
Jan Theunisse en een bio
grafie over het Chelsea
Hotel in New York, over
Harry Muskee en zijn
band Cuby Blizzards en
een boek over historische
oorlogsplekken in Neder
land. Ik noem mezelf
weleens een journalis
tieke zwerftei. Zolang ik
maar interesse in het
onderwerp heb: je kan
niet ergens over schrijven waar je
niet oprecht alles van wilt weten.
Schrijven over Zeeland was één
grote ontdekkingstocht, ik reed als
Marco Polo al die dorpjes in, het
voelde alsof ik een eeuw terugging.
Eeuwenoude dijken, klinkerweg
getjes, kloosters, herenhuizen,
volkswoningen. Nisse, Hoedekens-
kerke, Ellewoutsdijk, Ovezande:
allemaal zo wonderlijk sereen.
Ik woon sinds 1975 in Utrecht, het
was een verademing om zo veel
rust en natuurschoon te treffen,
zo vlak onder de Randstad. Bij
Zeeland denken veel mensen aan
de drukte van vakantieparken,
volle stranden. Die link
klopt, maar voor dit
boek keek ik vérder
dan de stranden en de
duinen. Ik ben oprecht
verrast, ondanks dat
ik al heel lang een
onregelmatige inwoner
ben van West-Zeeuws-
Vlaanderen. Al die
dorpjes... Er zit zo veel
schoonheid. Je hoort
de wind en de vogels
zonder er veel moeite
voor te moeten doen.
Als toerist val je er op.
Ik neem mijn lezers
ook graag mee naar
Retranchement.
Dat klinkt Frans en
exotisch, maar het
is een dorp aan de
Vlaams-Nederlandse
grens, dat vroeger
een verschansing was
voor de militairen van
prins Maurits, in de
Tachtigjarige Oorlog.
Retranchement bete
kent 'verschansing' in het Frans.
De oorlog is vaderlandse geschie
denis, de beschutting is gebleven.
Er is heel veel groen, het is voor
een groot deel nog omwald. Dat
vind ik dus mooi. En dat wil ik
laten zien aan de mensen: er is
veel meer dan die mooie, lange
stranden. Achter die A58. Laat je
verrassen en zwerf er doorheen.
Maar niet allemaal tegelijk, want
die stilte, die moet blijven.'
JEROEN WIELAERT (65) woont
een deel van het jaar in Zeeuws-
Vlaanderen. Hij was oprecht verrast
over de schoonheid van Zeeland
toen hij ook de rest van de
provincie bezocht.
MIJN
BOEK
Zeeland, zinderend zilt waterland
verschijnt bij uitgeverij Edicola 22,50.
40
