'Als ik een dag chagrijnig ben, denk
ik: maar ik heb wél de Zilveren
Reissmicrofoon gewonnen'
S mk
STOELRIEMEN VAST,
HET WORDT EEN BEWOGEN VLUCHT!
'O ja, die heeft de Libris Prijs gewonnen, toch? Die zou bij
mij ook op het lijstje kunnen. Je kunt niet alles lezen wat
verschijnt. Dat is óók verschrikkelijk.'
'Dat weet ik niet, dat kan ik niet zeggen.'
'Nee, dat kan ik echt niet zeggen, ik heb het hem nog nooit
gevraagd.'
'Ja, reuring, reuring. Dit is zo'n vraag... die doe ik even
weg. Ja, dat mag ook. Anders zeg ik allemaal dingen die
hij later terugleest en die helemaal niet blijken te kloppen,
daar ga ik mijn handen niet aan branden. Bovendien gaat
het interview niet over hem maar over mij.'
Weer helemaal de vriendelijke Mieke: 'Ja, dat klopt wel.
Mijn gang door het Hilversumse is nogal een moeizaam
geploeter geweest. Ik heb bij veel verschillende omroepen
gewerkt en dat is niet altijd makkelijk geweest. Dan zit
je weer een tijdje bij een omroep en omdat er dan een
nieuwe leiding komt, ik noem maar wat, moet alles anders
en moest ik weg. Zo heb ik heel wat omroepen bediend
in de loop der jaren, maar het gevoel blijft hangen dat
je steeds leuke vriendjes had, maar dat ze nooit met je
wilden trouwen. Misschien ligt dat
ook aan mij, hoor. Net als nu in dit
interview: ik ben niet iemand die
overal ja en amen op zegt. Ik heb
mijn mening over dingen en die
laat ik merken. Zo zit ik in elkaar,
een karakterkwestie. Misschien
maakte het dat ik nooit zo goed
voegde bij die omroepen. Toch
heb ik me iedere keer weer opgericht en ben ik verder
gegaan. Zo gaat dat soms in een leven of een loopbaan.'
En dat was juist wat de jury van de Reissmicrofoon waar
deerde.
'Ja! Dat ik bij al die omroepen had gewerkt, maar me nooit
had gevoegd naar die cultuur daar en altijd mezelf was
gebleven.' Enthousiasme in haar stem. 'Dat vond ik een
fantastisch mooi compliment. Iets wat ik zelf altijd als iets
negatiefs had gezien, bogen zij om in iets positiefs, waar
ze juist een prijs aan gaven! Hè verdorie, wat fijn, dacht
ik. Ik had ook niet gedacht dat ik er zo blij mee zou zijn.
Een half jaar na die prijs kwam ik Vincent Bijlo, de voor
zitter van die jury, toevallig tegen in de lift van het Radio 1-
gebouw. Toen heb ik 'm spontaan omhelsd en gezegd:
je weet niet half hoe blij ik met die prijs ben.'
'Ja, omdat ik zelf meer ben van: ach joh, een prijs. Prima.
Maar ik merkte dat het me ontzettend veel deed. Als ik
een dag chagrijnig ben, denk ik: maar ik heb wél de
Zilveren Reissmicrofoon gewonnen.'
'Maar als buitenstaanders dat in het openbaar tegen je
zeggen, is dat toch anders. Je krijgt van de buitenwereld
een stempeltje opgeplakt met 'goed gedaan' - ja, dat is
het. Ik denk dat iedereen graag erkenning wil. Dat willen
kinderen al en dat houdt volgens mij nooit op.'
'Nee hoor, dat houdt nooit op.'
f Mackintosh
'Fenomenaal geschreven! Bijna letterlijk adembenemend.
£cht een topthriller!' Margriet
Koop dé thriller van deze zomer bij jouw lokale boekhandel
Ik ben nu halverwege Wees onzichtbaar van Murat Isik.
Vindt je man rust ook een overschat fenomeen?
Nou, je kent 'm vast goed.
Laat ik het dan zo vragen: heeft hij net zo'n hang naar
reuring als jij?
Laten we het dan hebben over de Zilveren Reissmicrofoon
die je in 2019 won, de onderscheiding voor de beste radio
maker van het jaar, gekozen door mediajournalisten en
-critici. Ik las dat je daar heel blij mee was.
En die blijheid verbaasde je zelf dus ook?
Interessant dat zo'n prijs je nog zo veel doet. Je hebt
inmiddels toch je sporen in de radiowereld verdiend.
Ook niet als je tegen de 70 loopt.
HONDERDEN MENSEN
UGT in JOUW HANDEN
36
