k zat thuis zielig te wezen, om de
hoek van het Mediapark.
Trillen, huilbuien, angstaanvallen'
Aldith Hunkar zet een
potje nagellak op tafel.
Mintgroen. 'Dat kan
wel toch? Dat jij mij de
vragen stelt, ik nadenk,
antwoord geef, en ondertussen
lak? Dat kletst ook wel lekker, vind
ik altijd. En dit moet echt even,
anders denken mensen: nou, die
Aldith, dié heeft onverzorgde
nagels. Het moet er wel een beetje
leuk uitzien straks op de foto.'
'Dat hadden die mensen kunnen
googelen. Ik ben de afgelopen
jaren hartstikke actief geweest op
sociale media en als journalist.
Ik leidde debatten in binnen- en
buitenland, maakte radio, ik doe
live-uitzendingen op YouTube
'Alsof ik was weggevaagd. Maar
daar ging heel wat aan vooraf. Ik
voelde mij steeds minder prettig
op de redactie. Alsof ik constant
op mijn tenen moest lopen. Dat
ging van kwaad tot erger en ik
kwam op een zijspoor terecht
- thuis, op de bank. Dat duurde
een hele poos. Onmenselijk lang,
eigenlijk. En ineens stond ik bij de
achterdeur en verdween ik in het
niets. Ik heb geen afscheid kunnen
nemen en dat had ik graag gedaan,
ik had heel lieve kijkers. Ik ga er
niet onder gebukt, het is geen
trauma, maar het geeft een onaf
gevoel. Vooral ook omdat er na mijn vertrek
brieven van lezers kwamen, ze vroegen zich
af waar ik was gebleven. Nou, ik zat gewoon
zielig te wezen in mijn huis in Hilversum, om
de hoek van het Mediapark. Op de bank, mijn
wonden te likken.'
'Niet goed. Dat was niet vrolijk. Ik ben er
letterlijk ziek van geweest. Ik woog nog maar
45 kilo.' Ze duwt met haar linker, nog niet-
gelakte hand, haar wangen naar binnen.
Om maar aan te geven: ze was broodmager.
Het is warm: de zon schijnt en het is windstil
op de binnenplaats van het pand van de EO.
Voor die omroep heeft Aldith net het program
ma Firma Erfgoed afgrond. Ze wilde hier graag
afspreken want thuis was te privé, en op de
vraag of ze niet een leuk kroegje kende, ant
woordde ze per mail: 'Ik zit nooit in de kroeg.'
Ze is het liefst alleen. Een extraverte introvert:
Aldith heeft rust nodig, Aldith moet kunnen
cocoonen in haar eigen huis, zodat ze zich
daarna weer in de buitenwereld kan begeven.
In die cocon zat ze ook toen het niet goed
ging. Toen ze, zo schreven de media na haar
plotselinge vertrek, 'overspannen thuis zat'.
'Ik zat continu te trillen, had huilbuien, angst
aanvallen. Maar het is gebeurd, en ik heb het
opgelost. Ik kwam bij de huisarts terecht. Die
riep al maanden dat ik het rustiger aan moest
doen. Maar dit keer zei hij: je neemt nü rust.
Geen telefoon, geen mail, helemaal niks.
Twee weken lang eten. Slapen. Eten. Slapen.
Eten. Prima, dacht ik, prima: twee weken
en dan kan ik weer verder met waar ik mee
bezig was, ik deed ook nog van alles naast het
nieuws. Maar daarna ben ik echt ingestort.
Vanaf 21 augustus 2007 kwam ik thuis te zitten,
het duurde een jaar. Ik weet die datum nog
precies, omdat het de dag na de verjaardag
van mijn zusje was.'
'Wat lief. Dankjewel dat je haar naam noemt.
Aisha betekent leven. Probeer dat maar te
begrijpen. Ze had kanker, dat hebben ze véél
te laat ontdekt. Het was een vorm die goed te
genezen was geweest. Ze heeft na de diagnose
nog vier jaar geleefd. Dat was
een heldendaad, dat ze zo lang is
gebleven. Ze is 42 geworden. Ze
was het liefste en het beste mens
dat je kon bedenken. Dat was nou
een goed mens. Ze bracht de meest
uiteenlopende mensen bij elkaar,
was altijd eerlijk, wist een feestje
te bouwen en had de hardste scha
terlach. En ze was mijn klankbord.
Ze kon de hardste dingen tegen me
zeggen, maar van haar kon ik het
hebben, omdat het in liefde was.'
Heett dat verlies je veranderd?
'Het leven is na haar dood een
paar jaar onwezenlijk voor me
geweest. Ik deed dingen omdat ze
moesten - eten, slapen, werken,
bewegen, de boodschappen. Maar
het was leerzaam. Ik dacht vroeger
altijd: als zoiets gebeurt, dan kan
ik niet meer lachen. Dan doet die
mond dat niet meer. Dus het was
een verrassing dat dat wel kon,
een opluchting ook. Je kan plezier
hebben al heb je heel veel verdriet.
Ik leerde dat ellende me daad
krachtiger maakte. En milder:
ik heb gezien dat mensen heel
verschillend op situaties kunnen
reageren, heel anders dan ik. Als
mensen het huis van hun over
leden zus gewoon leeghalen door
een container onder het raam te
plaatsen en alles erin te kieperen
in plaats van het door hun handen
te laten gaan, dan vind ik die
mensen nu niet meer per definitie
slecht of koud. Ik begrijp beter
dat niet iedereen voelt of handelt
zoals ik dat doe.'
Je staat bekend als iemand die
zegt wat ze denkt. Gooi jij graag
de knuppel in het hoenderhok?
'Ja en nee. Ik dóe het er niet om,
maar ik ben wel graag wat je niet
denkt dat ik ben. Dat werkt twee
kanten op. Als je mij onderschat,
14
Er zullen veel mensen zijn die je
voor het eerst in lange tijd weer
zien. 'Góh, ja, hoe zou het met haar
zijn,' zullen ze denken.
- die Aldith zat niet stil hoor.'
Een generatie groeide met je op
toen je zes jaar lang het NOS
Jeugdjournaal presenteerde, je
ging door naar het NOS Journaal.
Je maakte programma's voor de
Tros en de VPRO. Je was overal.
En ineens was je verdwenen.
Hoe ziet dat eruit, als jij je wonden likt?
Je zusje was toen ziek. Aisha heette ze, toch?
