Ingrid Verdonk, verloskundige
J
6
Als Ingrid Verdonk binnenkomt, kijkt iedereen om. Want daar staat iemand.
Iemand die lacht, praat, luistert en verlost. En straalt, altijd. Al is het geluk haar
niet bepaald komen aanwaaien.
Ingrid Verdonk (48) ziet zich nog zo zitten
op de trap, samen met haar zusjes, in dat
rijtjeshuis in de Witte Wijk van Oost
Souburg. Hoe haar hoogzwangere moeder
haar vader de deur uit schopte, zijn koffer
er achteraan. Het was genoeg geweest. Met zijn
praatjes, zijn kaartavondjes, zijn vrouwen. De
kinderen die hij her en der verwekte. Ze was er
klaar mee.
En Ingrid, toen een jaar of 9, keek maar naar
die dikke buik waar haar broertje in zat. Straks
waren ze met zijn vijven. Ze zou leren koken,
ze zou haar moeder helpen in het huishouden.
Ze zou de baby verzorgen, ze zou hem dragen
als ware het haar eigen kind. Ze zou erbij zijn
als hij werd geboren.
,,Ik was 6 toen we vanuit Suriname naar Neder
land kwamen. Eerst ging mijn vader. Hij was
hier een jaar toen we hoorden dat hij een
vrouw zwanger had gemaakt in Nederland.
Mijn oma, zijn moeder, boekte gelijk een ticket.
Jij gaat nü je vrouw en dochters halen, zei ze
toen ze tegenover hem stond. En toen kwamen
wij."
,,Zodra die vrouw mijn moeder zag, een ma
gere Surinaamse vrouw met drie dochtertjes,
deed ze een stapje terug. Ze zei: je moet bij hen
blijven. De vrouwen zijn uiteindelijk vriendin
nen geworden. Mijn vader verhuisde met ons
naar Oost-Souburg, waar zijn zus woonde.
Maar ja, ook daar ging het mis."
,,Mijn vader was een knappe man, weet je.
Vrouwen vielen met bosjes voor hem. Vreemd
gaan gebeurde, en gebeurt, natuurlijk in alle
culturen. Alleen Surinaamse mannen zijn er
nog trots op ook als ze overal wat kinderen
hebben rondlopen. En die trots dragen ze uit.
Dan valt het op."
,,Hoewel ik de oorzaak ook dieper zoek. Er is
een periode dat ik alles las over slavernij wat ik
maar kon vinden. Toen dacht ik ook: is dat cli
ché niet gewoon in die tijd ontstaan? Families
werden uit elkaar gerukt omdat eigenaren sla
ven bij elkaar zetten om nog sterkere slaven te
creëren. Ik wil geen excuus zoeken, maar zo
ging dat. Alles heeft een oorsprong. Vrouwen
baarden kinderen en moesten gelijk weer aan
de slag. Ze waren oersterk."
,,Zeker. Mijn moeder heeft altijd gewerkt. En
keihard ook. Ze liet ons zien hoe het moest en
stimuleerde ons hetzelfde te doen. 'Je diploma
is je beste vriend!' Ik hoor het haar nog roepen.
En we luisterden."
,,Lastig. Behalve onze Hindoestaanse buren
waren wij de enige bruine mensen. Je was je er
heel bewust van dat je anders was. Ik weet nog
dat ik altijd met een jongetje speelde, en dat dat
op een dag niet meer mocht. Waarom niet,
vroeg ik. Omdat je bruin bent, zei hij. Ik snapte
er helemaal niks van."
Verdonk was verpleegkundige op de verloska
mer van ziekenhuis Lievensberg in Bergen op
Zoom toen ze na een zware stuitbevalling na
praatte met haar collega's en de gynaecoloog
ineens tegen haar zei: jij moet verloskundige
worden. Verdonk, normaliter niet bepaald op
haar mondje gevallen, viel stil. Eigenlijk was
dat wat ze altijd al wilde. Maar ja, twee kleine
kinderen. De jongste net 1 jaar. Een voltijds op
leiding van drie jaar, in België. Hoe moest ze
dat doen?
„Gelukkig had ik een goede schoonmoeder.
Echt zo'n Zeeuwse moeke, uit Lewedorp. Zo
iemand van rust, regelmaat en reinheid. Zij zei:
jij gaat die opleiding doen, ik zorg voor de kin
deren. Ik dacht: dat kan niet, ik moet er zijn
voor mijn kinderen. Maar ik wist dat ze in
goede handen waren. En dat bleek. Elke dag als
ik thuiskwam, waren de kinderen blij en mijn
huis van boven tot onder schoon. Ik ben haar
nog steeds zo dankbaar."
Haalde u de opleiding?
,,Er waren genoeg meiden die afhaakten omdat
ze geen vangnet hadden voor hun gezin, maar
ik had dat dus wel. Dus ik haalde het. We
woonden op dat moment in Halsteren en nadat
ik mijn diploma haalde, ben ik een praktijk be
gonnen in Tholen. Sifra heet die, de praktijk
bestaat nog."
,,Druk! Haha. Dan ben je dus bij bevallingen
van het elfde kind in een gezin. Heel bijzonder.
Want je zou denken dat die vrouwen er steeds
gemakkelijker in worden, maar het tegendeel is
waar. Ze weten hoeveel pijn het doet, ze ken
nen de risico's, dus ze worden banger. Maar de
mensen zijn er heel down to earth, ze nemen de
situatie voor wat die is. Ik heb nooit meer vrou
wen gezien die zo dicht bij hun lichaam waren
als daar. Maar ja, die somberte die je soms ook
tegenkwam, en de verdoemenis. Dat vond ik
wel moeilijk."
,,Ik kom uit een heel andere cultuur. Ik heb ge
leerd dat het leven bestaat uit genade. In Para
maribo was het warm, we waren altijd buiten.
Er was muziek, iedereen was altijd bij elkaar.
Maar toen ik er jaren geleden sinds lange tijd
was, samen met mijn gezin, voelde ik helemaal
niets van thuiskomen. Alles behalve dat. Ik
kwam erachter dat het andere dingen zijn die
een plek tot thuis maken. Dat is mijn gezin,
mijn moeder, mijn zusjes. En die waren niet
daar."
,,Als ik op de A58 rij en de watertoren van Sou
burg komt in het zicht, dan krijg ik kriebels in
mijn buik. Dan voel ik me thuis. Dus toen mijn
man op een dag thuiskwam met het verhaal dat
er een mooi stukje grond te koop was op de
grens van Souburg en Ritthem, ben ik gelijk
gaan kijken. Ik zag de fruitbomen, ik zag het
groen, ik voelde een piepklein beetje tropen en
ik voelde mijn familie nabij. Ik wist: hier wil ik
wonen. Hier word ik de gelukkigste mens op
aarde."
,,Ik was het al, maar toen straalde ik nog meer!
Alleen het werk bij de plaatselijke verloskun
depraktijk viel tegen. Ik had meer in mijn mars.
Ik straalde minder. Op een gegeven moment
zei mijn man: waarom begin je niet iets voor
jezelf? Toen ben ik gaan nadenken."
'Tr
ZATERDAG 7 AUGUSTUS 2021 GO
'Mijn moeder heeft
me geleerd dat wij
vrouwen sterk zijn'
WENDY WAGENMAKERS
Is het dan waar wat ze zeggen over Suri
naamse mannen?
Was uw moeder dat ook?
Hoe was het in de jaren 70 voor een Suri
naams gezin in een wit Zeeuws dorp?
Hoe is dat, een verloskundepraktijk in Tho-
len?
Paste u daar wel tussen, als Surinaamse?
Die waren in Oost-Souburg.
En werd u dat ook, de gelukkigste mens op
aarde?
U lijkt altijd een duwtje in de rug nodig te
