Ze stonden tijdens het Eurovisie Song
festival in Rotterdam verspreid over de
hele stad: grote billboards met foto's van
zangers en zangeressen. Voor het project
waren 25 fotografen de stad ingetrokken
om portretten te maken van zingende
Rotterdammers. Naast bekende artiesten
als Loes Luca, Broederliefde en Lee Towers
met zijn gouden microfoon schitterden ook gewone
Rotterdammers op de grote aanplakborden. Ze deden al
zingend de afwas, brachten een serenade of vertolkten
een protest.
Bij mij om de hoek stond een billboard met een foto van
de glazenwasser van De Rotterdam, een gebouw van 149
meter hoogte, met 60.000 vierkante meter ramen. Roy
Smit heeft geen gouden microfoon, maar zingt in zijn
wisser een lied van Milan Milano: Ik ben verliefd. Jij doet
alsof het niets was. Vertel me dan, wat heb je toch gedaan.
Ik had al m'n jas aan, maar jij liet me niet gaan.
De foto's laten een prachtige doorsnede zien van wat er
op dit moment gebeurt in de stad. Hoe divers die is, en
hoeveel mensen er zingen. Ook Mehmet Gulenaz uit de
Tarwewijk prijkte op de billboards. Hij zong het lied Haydi
Söyle van de legendarische Turkse zanger Ibrahim Tatlises.
Wie de tekst door Google Translate haalt, zal niet de
grootste poëzie lezen: Als ik je zie, waarom kan ik dan
niet meer spreken? Als ik je zie, verwelken de rozen in mijn
handen. Maar de muziek treft je regelrecht in je hart. Je
zwicht, je zucht en je zingt mee.
Mehmet Gulenaz was misschien de allereerste die het
lied meezong in Nederland. Hij had het gehoord in de
populaire talkshow van Ibrahim Tatlises, een jaar voordat
het werd uitgebracht.
Mehmet is dan 15 jaar oud en verliefd. Hopeloos verliefd.
Zijn prinses heet Selda en woont aan de overkant van de
straat. Iedere dag loopt hij onder de ramen van de woon
kamer langs en zingt Haydi Söyle voor haar: Kom, zeg haar
hoeveel ik van haar houd. Kom, zeg haar dat ik haar in
mijn dromen zie. Kom, zeg het mijn slapeloze nachten.
Kom, zeg het.
Maar Mehmet durft het niet aan Selda te zeggen. Haar
moeder wordt gek van de jongen die op de vreemdste tijd
stippen een serenade brengt voor haar deur. Hij zingt ook
op andere plekken. De hele buurt kent hem - de jongen
die in liederen uitbarst bij de tramhalte, het basketbalveld
en het schoolplein. De verliefde bard van de Tarwewijk.
Soms kijken kinderen hem vreemd aan. 'Wat doet hij?'
hoor je dan een jongetje vragen. 'Hij is verliefd, hij zingt,'
wordt er geantwoord. Het is een opera die de hele buurt
aan hun ramen gekluisterd houdt. Iedereen wil het zien.
Op sommige dagen zit Mehmet uren op een bankje te
wachten tot Selda naar buiten komt, en begint te zingen:
Als ik je zie, waarom kan ik dan niet meer spreken...
Op een dag verzamelt hij al zijn moed en gaat hij in zijn
zwarte leren jas naar de Hugo de Groot-school waar Selda
in de vierde klas zit. In de pauze, waar ongeveer de halve
school bij is, zegt hij tegen haar: 'Ik ben verliefd op je. Wil
je met me trouwen?' Er klinkt gegiechel en gejoel. Mehmet
blijft onverschrokken. 'Als je dat niet wil,' zegt hij, 'zal ik je
voor altijd met rust laten. Maar als je met me wil trouwen,
zeg het me dan nu.'
Selda had net een slokje koffie genomen en spuugt het
verbijsterd uit. Mehmet kijkt even naar de koffie op de
vloer en dan in de mooie ogen van Selda. Ze heeft geen
nee gezegd, concludeert hij. Met een glimlach op zijn
gezicht zegt hij: 'Ik kom je vanmiddag ophalen.'
De moeder van Selda begrijpt het nog steeds niet. 'Hij
heeft o-benen!' roept ze uit. Haar vader is enthousiaster.
Misschien heeft het ermee te maken dat hij en de vader
van Mehmet elkaar kennen. In 1978 ontmoetten ze elkaar
op de stoep voor het ziekenhuis waar de moeder van
Selda net is bevallen van haar dochter. De vader van
Mehmet feliciteert hem en grapt: 'Over twintig jaar kom
ik de hand van je dochter vragen!'
Het wonder geschiedt. Hun kinderen groeien, leren
lopen, praten en fietsen, gaan naar de basisschool, en
komen elkaar tegen in de speeltuin, waar ze het spreken
weer verleren, zoals in het lied van Ibrahim Tatlises.
Op hun bruiloft pakt Mehmet de microfoon en zingt met
tranen in zijn ogen voor zijn vrouw, zoals hij het later op
vele bruiloften zal zingen. Hij is inmiddels een ster in de
Turkse gemeenschap in Rotterdam en ver daarbuiten.
O
z
O
co
I
c/)
ie
LU
hhee:
