12 NIEUWS
De Zomerspelen zijn over de helft in Japan. Het blijft een toernooi vol restricties, lege
tribunes en een gebrek aan joelende Japanners. Cancellen was een drama geweest voor de
atleten, maar een volmaakt sportfeest is het evenement in deze vorm absoluut niet.
ARJAN
SCHOUTEN
ijn koprol over de plank die er
niet lag, stond nog in de sterren
geschreven. Maar net geland in
Japan had Mathieu van der Poel al
meteen zo zijn bedenkingen. Was
dit nou het heilige doel? ,,Er hangt hier nou
niet bepaald een olympisch sfeertje of zo'',
verzuchtte hij al na een dag in Japan. ,,Ik vind
het maar een beetje apart hier.''
Van der Poel is een van de vele debutanten
in Tokio. Voor een generatie jonge atleten
start het olympisch verhaal onder surrealisti
sche omstandigheden. Sport zonder fans en
een sportfeest zonder beleving. Trainen, eten,
slapen, een beetje als op trainingskamp, maar
dan mét medailles, die je overigens wel zelf
om je nek moet hangen.
Neem de uitgeschakelde Leeuwinnen van
Sarina Wiegman. In Sendai belandden ze in
'een gevangenis', waar ze pas na een tirade
van Wiegman iets meer ruimte kregen. Ze
liet haar speelsters op tv naar de openings
ceremonie kijken, om toch nog iets van een
olympisch gevoel te kweken. ,,En waar we nu
weer zitten... Het is er eigenlijk nóg slechter'',
beschreef Daniëlle van de Donk het spelers
hotel in Yokohama.
Daar werd in een gigantische voetbaltem
pel de verloren kwartfinale tegen de VS afge
werkt. Een wedstrijd die alles had wat sport
mooi maakt: strijd, spanning, emotie en een
penaltyserie als climax. Maar afgezien van
een verschrikkelijke videoboodschap ('Hup,
hup, Nederland!') en wel héél enthousiast
meelevende Amerikaanse journalisten bleef
het er muisstil. ,,Een geweldig affiche, maar
weer zit er geen kip'', verzuchtte Wiegman
al voor haar laatste Oranje-klus.
Atleten dromen olympisch, maar in geen
van die dromen blijven stoeltjes leeg. Bij de
ene sport mis je die dimensie meer dan bij de
andere. Handboogschieten bleef moeiteloos
Weertman, regerend olympisch kampioen
open water. Haar zwemtoernooi is klaar, dus
wacht de terugreis. In Tokio pakt iedereen de
losersvlucht. Woensdag won Annemiek van
Vleuten om 13.00 uur goud op de Fuji Speed
way, dertien uur later vertrok haar bus rich
ting vliegveld. ,,In deze situatie misschien
maar het beste. Snel naar mijn vrienden en fa
milie, zodat ik dit succes kan delen.''
Met acht Nederlandse plakken werd die
woensdag een historische recorddag. Onder
normale omstandigheden had koning Wil-
lem-Alexander heel de avond handjes staan
schudden in het olympisch dorp. Nu sprak
Mark Rutte via een lullig speakertje alle
medaillewinnaars toe vanuit Nederland.
Feesten na de medaille? Vergeet het maar.
Bij zijn vorige Spelen werd Niek Kimmann
zevende en zag hij het de nacht na zijn race
weer licht worden in Rio de Janeiro. Nu
proostte hij in z'n eentje op zijn kamer op het
goud, met twee in de haast binnengesmok
kelde biertjes.
Wie thuis de Spelen kijkt, zal er weinig van
merken. De regie laat lege tribunes buiten
beeld en focust op actie. En wat helpt: ook
gemankeerde Spelen blijken een productieve
verhalenfabriek. De knie van Kimmann, het
weggegooide goud van Van Vleuten, het goud
van schoonspringer Tom Daley ('Ik ben homo
én olympisch kampioen'). Die verhalen wor
den sowieso gevreten.
Maar maak je in Japan de Spelen van bin
nenuit mee, dan vraag je je soms af waar je in
hemelsnaam bent beland. Rondom het serene
Oi Hockeystadion hoorde je een kwartier
voor de start van de kwartfinale Nederland-
Australië alleen het exotische gezoem van de
cidaden. Verder niets.
Wie echter goed zoekt, vindt ook bij
deze Empty Pandemic Games nog genoeg
moois in de kantlijn. Zo was Sherida Spitse bij
het eerste pouleduel tegen Zambia de enige
supporter van de Nederlandse Leeuwinnen.
,,LEKKER, MEIDEN'', schreeuwde de gebles
seerde speelster op standje brandalarm, na
alle tien de goals. Het leidde na elk doelpunt
tot meer hilariteit, op de perstribune én ook
bij haar teamgenotes op het veld.
overeind als zenuwslopende kijksport, maar
skateboarden om 09.00 uur? Boksen? Judo?
Geen doorslaand succes zonder 'oeh's en
'ah's' van de tribune.
Alleen onder strikte protocollen kregen deze
Spelen groen licht, iedereen wist dat van te
voren. In die steriele omgeving telt alleen nog
bewijsdrang, het willen winnen. ,,Maar laat
het nou maar eens beginnen'', verzuchtte
Anna van der Breggen, twee dagen voor haar
bronzen tijdrit, na ontelbaar veel potjes pim-
pampet en Halli Galli met kamergenote
Demi Vollering.
Naast blijdschap voelde olympisch kampi
oen Koen Metsemakers met het goud om zijn
nek misschien nog wel meer opluchting, na
een bewogen week, waarin een roeier, een
coach en twee begeleiders in een quarantai
nehotel belandden. ,,Mijn hemel, we hebben
het overleefd, de eindstreep gehaald'', riep
Metsemakers, die na de besmettingen in het
Hollandse kamp door de buitenlandse
concurrenten werd behandeld als paria.
Zijn droom kreeg zo een kras, maar voor
Demi Schuurs transformeerde Tokio 2020 in
een nachtmerrie. Een paar uur voor haar
tweede dubbelpartij met Kiki Bertens piepte
haar smartphone: Jean-Julien Rojer positief.
Weg was de focus op de wedstrijd, die werd
verloren. Voor de tennisbond was de lol er
wel af, haar mixed dubbel kon ze vergeten. Of
Schuurs meteen haar koffer wilde pakken.
Losersvlucht
Zo beleefde Bertens een
droevig afscheid na een ge
weldige carrière, net als
Epke Zonderland. Die
twee had je een ova
tie in een dampend
Holland Heineken
House gegund.
Maar hier moet je
binnen 48 uur het
land uit, als je toernooi
erop zit. Zo mist Ranomi
Kromowidjojo woensdag
nacht het optreden van
haar verloofde Ferry
maandag 2 augustus 2021
GO
- 401,?
De Nederlandse Leeuwinnen tegen het Chinese voetbalteam, voor een lege tribune. foto reuters
@ArjanSchouten
Tokio
Een hotel vol
TeamNL-sporters.
FOTO INSTAGRAM
A Windsurfer Kiran
Badloe. foto reuters
