'IS HET AL OVER,
VROEG MIJN
SCHOONMOEDER'
'Tijmen was op studiereis naar Griekenland
toen zijn mentor belde. "Tijmen wil even met jullie
praten," zei ze. Ik schrok. Was er iets ergs gebeurd?
"Ik heb het mijn klasgenoten verteld mam," zei Tij-
men opgetogen. "We zaten met z'n allen aan tafel
en ik voelde: dit is het moment. Iedereen weet nu
dat ik op jongens val."
Het was voor het eerst dat hij het zelf uitsprak, ook
naar ons. Ik was niet verbaasd. Al jaren hadden
Jan-Willem en ik het vermoeden dat Tijmen homo
was. We spraken er ook met hem over: dat hij op
onderzoek uit kon gaan, zowel met meisjes als
jongens kon daten. En nu was het hoge woord eruit.
Nadat Tijmen uit de kast was gekomen, voelden
we ons niet meer goed bij de kerk waar we al veertig
jaar kwamen. De kerk waar we zijn getrouwd en
onze kinderen zijn gedoopt. Als ouderling had ik al
eens op de agenda laten zetten dat de kerk een
helder standpunt in moest nemen wat betreft
homoseksualiteit. Onze kerk was redelijk tolerant,
homoseksualiteit werd geaccepteerd, maar het
zegenen van homohuwelijken was een stap te ver.
Maar waarom zouden deze stellen geen zegen
mogen ontvangen van God? Dan keur je ze toch af?
Een antwoord kreeg ik niet. Daarom besloten
Jan-Willem en ik voorlopig niet meer naar de kerk te
gaan. Een moeilijke beslissing, want een groot deel
van ons sociale leven speelde zich daar af. Vrienden
reageerden begripvol. Onze ouders ook. Toch
voelde het als het in de steek laten van andere
homoseksuele jongeren binnen deze kerk. Moest ik
geen lans voor ze breken? Na lang wikken en wegen
hakten we de knoop door: we wisselden. De kerk
waar we nu bij zijn aangesloten is meer inclusief en
ruimdenkender. Gelukkig kenden we deze kerk al,
28
Jan-Willem komt er van
daan, dat zorgde voor een
warm bad.
Via Stichting Wijdekerk
bieden Jan-Willem en ik
een luisterend oor en steun
aan andere christelijke
ouders van LHBTI-kinde-
ren. Daar is behoefte aan,
de verhalen zijn soms
schrijnend. "Je moest eens weten wat voor brief
mijn zus schreef toen ik aankondigde dat mijn
dochter met een vrouw gaat trouwen," zei een
vader. En: "Nu mijn zoon uit de kast is gekomen
mag hij niet meer met zijn vriend op het podium in
de kerk staan." Door onze eigen ervaringen te delen
kunnen we andere mensen
helpen, maar Jan-Willem en ik zeggen soms ook
tegen elkaar: wat wij hebben meegemaakt is ver
geleken met deze verhalen peanuts.
Zowel mijn ouders als mijn schoonmoeder zijn
christelijk. Gelukkig had Tijmen er geen moeite
mee het ze te vertellen en reageerden ze goed. Maar
mijn schoonmoeder - van huis uit strenggelovig -
is nu aan het dementeren. "Is het al over?" gooit ze
er soms uit. "Komt Tijmen nu eens thuis met een
meid?" Nu ze dementie heeft, komen oude denk
beelden naar boven. Niet dat we dat haar kwalijk
nemen. Tijmen is daar ook relaxt in. Een van de
grootouders heeft eens gezegd: "Is het geen mode
verschijnsel?" En: "Het is een fase."
Tijmen woont al jaren samen met Kay, een jongen
die we als onze eigen zoon zien. Trouw is het
belangrijkste in een relatie, onze dominee zei het
jaren geleden al. En dan maakt het niet uit of je een
relatie hebt met iemand van hetzelfde geslacht.'
Toen Tijmen (26)
op zijn 17de vertelde
dat hij op jongens
viel, voelden LINDA
(51) en JAN-WILLEM
EVERS (55) uit
Rhenen zich niet
meer thuis in hun
kerk. 'De dominee wil
geen homohuwelijken
zegenen.'
