IK ZAT IN DE ZONE, LIET ME
DOOR NIETS AFLEIDEN'
3
Van der Breggen geloofde
al niet meer in een medaille
ANNEMIEK VAN VLEUTEN (GOUD)
BRONS
Ze juicht. Zonder enige re
serve. Ze juicht met alles
wat ze in zich heeft. Wild
zwaaiend met haar armen,
de mond wagenwijd open. Drie da
gen nadat Van Vleuten te horen had
gekregen dat Anna Kiesenhofer nog
vooruitreed en de winnares dus al
binnen was terwijl zij haar handen in
de lucht gooide, weet ze het nu zeker:
alle remmen mogen los.
Ze heeft gewacht totdat Anna van
der Breggen, als laatste gestart, fi
nisht. En omdat ook Van der Breggen
niet in de buurt komt van het mach
tige geweld dat zij op de tijdritfiets
heeft overgebracht, mag er feest wor
den gevierd. Ze tikt met haar wijs
vingers de oorbellen aan die ze van
haar overleden vader kreeg. Zij, laat
bloeier die alsmaar beter lijkt te wor
den, 38 jaar jong zoals ze het zelf
noemt, heeft op deze warme dag op
de Fuji Speedway haar gedroomde
overwinning geboekt. Het zilver is
voor de Zwitserse Marlen Reusser,
het brons gaat naar Van der Breggen.
Ze zijn respectievelijk 58 seconden
en 1 minuut en 2 seconden trager.
Straks ontvangt ze de olympische
gouden medaille. De plak waar ze al
tweemaal zo dichtbij en sterk genoeg
voor was. Surfend op die euforische
roes spreekt Van Vleuten een totaal
afwijkend zinnetje uit, dat direct het
archief in kan: ,,Ik moet nog even een
beha aan'', zegt ze, vlak voor de podi
umceremonie en het Wilhelmus. Het
past zo in het rijtje met 'Ha lieffie,
heb je het gezien?' van Ellen van Lan
gen in 1992 tegen haar toenmalige
vriend en 'Leuk dat jij daar ook stond,
Sjef van Anky van Grunsven tegen
haar man Sjef Janssen in 2008.
,,Mijn verhaal is compleet'', zal Van
Vleuten zeggen. Na een meeslepende
voorgeschiedenis is ze nu voor altijd
olympisch kampioen. Tachtig zeges
vergaarde ze en toch lijkt de drama
tiek met haar mee te fietsen. Haar
carrière is er een van uitersten. Ze
valt op weg naar een olympische titel
op de Copacabana zo hard dat haar
moeder thuis voor de televisie vreest
voor haar leven. Maar ze wordt ook
wereldkampioen na een ongekende
solo van 105 kilometer. De wegrit van
zondag is even verwarrend als mee
slepend. Van Vleuten is de gehele
koers in beeld: vallend, in de aanval,
onwetend op zoek naar informatie,
sleurend op kop, wéér in de aanval.
De bizarre ontknoping is een sport
verhaal voor de eeuwigheid.
Daarna sluit ze zich af. Leest
slechts één verhaal over de wedstrijd.
,,Iedereen had het over onze tactische
fouten, er kwam zoveel shit over ons
heen, maar ik dacht: laat ze allemaal
maar praten. Ik wist dat ik nog een
kans zou krijgen en zag het als een
mentale uitdaging om mij ondanks
alles op de tijdrit te richten.''
Ze denkt aan haar benen: geladen
met kracht. Aan haar vorm: beter dan
ooit. Aan haar voorbereiding: opti
maal. Aan het overslaan van de Giro
om zoveel mogelijk uren op de tijd-
ritfiets te kunnen spenderen. Aan
2016: het jaar waarin haar tijdritmis
sie startte. En aan de 22,1 kilometer
en zo snel mogelijk naar de finish.
Ze denkt tijdens het rijden ook niet
aan haar concurrentie. ,,Dat had ik
tijdens de wegrit misschien wel
moeten doen. Meer aan Anna Kie-
senhofer moeten denken. Maar in de
tijdrit heb je daar geen bal aan. Ik zat
in de zone, liet me door niets afleiden.
Het duurde 22,1 kilometer, maar het
voelde als 5 seconden.''
Ik heb na Rio de Janeiro
geleerd dat wel of geen
goud geen verschil
hoeft te maken in hoe
gelukkig je bent
Ze denkt ook niet aan revanchege-
voelens of gerechtigheid. ,,Ik heb na
Rio de Janeiro geleerd dat wel of geen
goud geen verschil hoeft te maken in
hoe gelukkig je bent. Mijn drijfveer is
de verbetering zoeken, een plan ma
ken om zo goed mogelijk te zijn. Ik
ben geen perfecte atleet. Ik offer voor
mijn gevoel niet alles op, maar maak
bepaalde keuzes zodat ik ook plezier
heb tijdens de reis hiernaartoe.'' Wat
ze bedoelt te zeggen: dit goud, hoe
zwaarbevochten ook, gaat haar leven
niet veranderen. ,,Het is een bonus.
Maar natuurlijk ben ik er supersuper-
supersupersuperblij mee.''
Ze lacht. ,,Ik denk niet dat ik ga sla
pen'', zegt ze, lokale tijd 13.02 uur. De
kans dat ze haar bed heeft gezien, is
nihil, want om twee uur afgelopen
nacht - lokale tijd - begon haar te
rugreis naar Nederland al. ,,Een week
feesten in Tokio zit er niet in, maar
eigenlijk is het top. Een huldiging in
Scheveningen en snel naar mijn
familie en vrienden.''
Ze geniet met volle teugen en zal
dat nog lang blijven doen. De tijdrit
mag dan voor haar gevoel vijf secon
den hebben geduurd, olympisch
kampioen is ze de rest van haar leven.
om te voorkomen dat hij nog een
rondje rijdt. Het gat naar goud is zo
groot dat Dumoulin niet teleurge
steld hoeft te zijn dat hij een medaille
van een mooiere kleur heeft gemist.
Na afloop maakt hij bekend dat het
niet zijn laatste koers is geweest. ,,Ik
heb een toekomst als wielrenner. Ik
heb de ploeg laten weten dat ik heel
graag doorga. We moeten nog over
leggen over het programma voor de
rest van het seizoen, maar ik wil so
wieso graag naar het WK.'' Over de
manier waarop hij zijn carrière wil
vervolgen wil hij nog niet al te veel
kwijt, maar het is niet zo dat hij zich
voortaan beperkt tot tijdritten of
etappezeges. Op de vraag of hij klaar
is met klassementsrenner in grote
rondes zijn, antwoordt hij: ,,Nee
hoor, zeker niet.'' Hij kijkt erbij alsof
het volkomen logisch is.
Het plezier is er weer, net als het
geloof, de ambities, de lach, de kracht
in zijn benen, de zelfverzekerde tred
en de branie. Het is definitief.
Tom Dumoulin is terug.
donderdag 29 juli 2021
TOT EN MET 8 AUGUSTUS
CW
én helemaal gelukkig
FUJI SPEEDWAY Onder
weg lag ze derde, maar
nadat Anna van der
Breggen (31) als laatste
renster de olympische
tijdrit had vol
bracht, was de
gedachte aan
een medaille
snel verdwenen.
„Ik kwam over de
streep en niemand
zei iets. Dan weet je wel
dat je niets gewonnen
hebt. Zo voelde het ook.''
De stilte werd verbroken.
„Iemand zei dat ik brons
had en ik dacht: dat is
dan toch wel lekker. Ik
ben er nog verbaasd
over.'' Want ze had niet
haar beste dag, erkende
de regerend wereldkam
pioene, die ruim een
minuut toegaf op
Annemiek van
Vleuten.
I Van der Breggen
stopt, maar niet
meteen. In het na
jaar wil ze nog wat
wedstrijden rijden, het
WK bijvoorbeeld. ,,Als ik
mag ga ik er graag rijden.
Die meiden hebben elk
WK veel voor mij gedaan.
Dus ik zou graag nog wat
voor hen terugdoen.''
Vijf jaar na haar doodsmak in Rio
en drie dagen nadat ze even dacht
dat ze de wegrit had gewonnen,
won Annemiek van Vleuten (38)
op de tijdrit alsnog olympisch
goud. ,,Het duurde 22,1 kilometer,
maar het voelde als 5 seconden.''
Pim Bijl
Fuji Speedway
-Annemiek van Vleuten (38)
