Tijdrit in met
goede benen'
fcj V
a Ar an
Ha Pim
I*!
7
jaren van olympisch goud
Anderen mogen
concurrenten
analyseren. Ik ben
bezig met dingen
die ik zelf onder
controle heb
PIM
BIJL
Hoe zou ze zich voelen, de vrouw
die vijfenveertig seconden lang
dacht dat ze olympisch kampioen
was geworden en met haar zilveren
handen in de lucht voor een finish-
foto heeft gezorgd die vermoedelijk
over decennia nog voorbij komt in
terugblikken? ,,Best oké", laat An
nemiek van Vleuten the morning
after weten.
Lang schoten haar gedachten alle
kanten op, toch viel ze uiteindelijk
in slaap. Nog altijd zijn de gebeur
tenissen van zondag moeilijk te be
vatten. ,,Wat een dag." Maar Van
Vleuten beseft dat ze haar zinnen
moet verzetten, hoe schier onmo
gelijk dat ook is. De euforie op de
streep en de gedachte dat ze goud
won, het gevoel daarna hoe ze zo
stom had kunnen zijn - ze zal het
later een plek moeten geven. ,,Een
heel vervelend moment dat ik even
wil parkeren", zegt ze. ,,De benen
zijn goed en met die goede benen
ga ik de tijdrit rijden."
Het pijnlijke moment zal voor al
tijd aan haar kleven. Ze zal eraan
worden herinnerd. Alleen zal Van
Vleuten ook het gevoel tijdens de
wedstrijd koesteren. Dat lukte haar
namelijk bij de Spelen in Rio de Ja
neiro al eerder. Aan die dag, met die
vreselijke val in de greppel en het
misgelopen goud, hield Van Vleu
ten ook het gevoel over dat ze beter
bergop reed dan ooit. Dat ze ook als
klimmer boven de rest kon uitstij
gen. Op zondagavond al lukte het
haar aan het eind van talloze inter
views over de miscommunicaties
binnen het Nederlandse team met
trots over haar vorm en rijden te
spreken.
Knopom
Maar nu moet de knop om. Naar de
22,1 kilometer alweer op en rond het
tot nu toe zo gedoemde autocircuit
van Fuji Speedway. Op een par
koers dat alles behalve vlak is en
haar mede daardoor uitstekend
past. Na tweemaal de sterkste in
een olympische koers te zijn ge
weest zonder hier goud aan over te
hebben gehouden, is dit hoogst
waarschijnlijk haar laatste kans op
de titel waar ze zo van droomt. Al
thans, als de 38-jarige Van Vleuten
vasthoudt aan het zondagavond
uitgesproken idee dat ze er op de
Spelen in Parijs van 2024 niet meer
bij is. Ze is gebrand op de zege bij
haar debuut op de olympische tijd
rit. Vijfjaar geleden koos de bonds
coach nog voor Anna van der Breg-
gen en de nu thuisgelaten Ellen van
Dijk.
Ook voor Van der Breggen is het
een nieuwe kans. En bovendien een
tijdrit vol sentimenten. Ook zij reed
zondag rond in complete verwar
ring en werd als olympisch kampi
oene onttroond door de Oosten
rijkse wiskundige Anna Kiesenho-
fer. Van der Breggen (31) is geen Vos
of Van Vleuten - ze zou fysiek ge
zien óók nog jaren meekunnen -
maar heeft besloten dat dit haar
laatste seizoen is. Het leven naast de
fiets trekt haar. Werkelijk alles won
ze al. Op één titel na: de tijdrit op de
Spelen. Die wil ze nog dolgraag.
Concentratie
Ze is de regerend Nederlands, Eu
ropees en wereldkampioene op de
tijdrit. In Rio lukte het niet. Zelf
zegt Van der Breggen in haar bio
grafie dat ze met een betere concen
tratie had kunnen winnen, maar
door alle indrukken na haar titel op
de weg was ze niet scherp genoeg.
Ze leefde in een roes en vergat bij
voorbeeld het goedje in haar tas te
stoppen dat je aan de binnenkant
van het vizier van de helm moet
smeren om te voorkomen dat het
beslaat. Zo werd haar zicht in de af
daling beperkt en moest ze genoe
gen nemen met brons.
De Nederlandse vrouwen zijn
niet de enige favorieten met een
bijzonder verhaal. Neem de Ameri
kaanse Chloé Dygart, die in 2019 op
de WK in Yorkshire de concurren
tie werkelijk verpulverde in de race
tegen de klok. Een jaar later in
Imola miste ze een bocht, vloog
over de vangrail en had een diepe
snijwond in het bovenbeen. Een
lange revalidatie volgde. Hoever is
zij? Is haar tempo al zo verschroei
end als voor haar val?
Van der Breggen en Van Vleuten
weten het niet. ,,Anderen mogen
best de concurrentie analyseren en
ze zal best in orde zijn", zegt Van
Vleuten. ,,Ik ben bezig met de din
gen die ik zelf onder controle heb.
Helemaal op de tijdrit. Die rijd je
toch alleen."
Zo is het. Geen tactische spelle
tjes. Geen onduidelijkheid over
koplopers met een gigantische
voorsprong. Alleen stampen op de
pedalen, alleen tegen de klok, voor
een nieuwe kans op olympisch
goud. Na de cocktail van emoties
hoopt ze nu voor langer aanhou
dende euforie te zorgen.
Het zit je niet mee, hè, als vaste
volger van alles met twee wielen.
Wéér geen goud... Iets met een
plank, las ik? Dan is het bruggetje
naar planken met wieltjes snel ge
maakt. Het hele journaille hier - en
zeker iedereen boven de 50 - mag
het dan een circusact vinden, wat
mij betreft breiden ze het skate
boarden olympisch nog wat uit, de
komende edities. In Parijs óók de
halfpipe erbij, luister naar Tony
Hawk! Man, wat heb ik genoten
van Roos en Keet, onze skate-
meiden. En ook van die der
tienjarige waaghalzen uit
Japan en Brazilië. Deels
ook omdat ik de hele dag
naast Erben Wennemars
(hier namens de NOS) zat,
moet ik toegeven. Dat is op
zich al theater, natuur
lijk. Zijn enthousi
asme werkte zeer
aanstekelijk. In
het onvolpre
zen VPRO-
programma
De Beloften gaf hij drie jaar gele
den al eens advies aan de toen ge
blesseerde Zwetsloot, die bij hem
thuis op bezoek kwam. En nu, in
het verre Japan, zag hij diezelfde
Roos bijna een medaille pakken.
Op z'n Erbens leefde hij mee, op de
perstribune, direct aan de skate-
baan. Klappend, juichend en zelfs
tijdens de finale nog met wat inter
actie met Zwetsloot, die tussen
haar sprongen door vanaf haar
board zelfs nog een babbeltje met
'm maakte. Een medaille bleef net
uit, maar we hadden wel geno
ten. En daar ging het volgens
Roos en Keet toch om.
Vandaag weer naar de Leeu
winnen!
Ach, er ontstond weer een verhaal
vol dramatiek en goedbeschouwd
won alsnog iemand uit de Mathieu
van der Poel-league. Tom Pidcock,
een 21-jarig kereltje van 1 meter 70
en amper 50 kilo. Ook op meerdere
fietsen subliem en tot dingen in
staat die anderen niet voor moge
lijk houden. We zagen hem nog
langslopen op parkeerplaats P5 in
Izu met een rugzak over zijn
schouder. Schijnt het enige mo
ment op de dag te zijn dat hij nog
last heeft van zijn in juni ge
broken sleutelbeen.
Ja, die Erben. Grandioos. Ik zie
het meteen helemaal voor me.
Eerder dit toernooi troffen we
hem al in het mediacentrum
en zat hij ook niet stil, om
het zo maar
even te
zeggen. De
dag ervoor
had Erben
naar de
Neder
landse voetbalvrouwen gekeken en
zich nogal verbaasd over de keeper
bij een tegendoelpunt. Hij stond op,
begon driftig te springen met zijn
handen hoog in de lucht en riep
luid: ,,Zo! En nu moet jij raden
waar de bal is! Nou! Kies maar! De
bal! Waar dan?"
Mijn antwoord - 'daar waar jij je
handen nu hebt' - was fout. Ze
bleek uiteindelijk over de bal te zijn
gesprongen. Erben bleek de be
roerdste niet en speelde de scène
nog driemaal na en telkens
even bevlogen. Metzo'n
man heb je geen video
meer nodig.
Groet,
Pim
dinsdag 27 juli 2021
GO
ie bekroning
Juichend kwam ze over finish,
45 seconden lang dacht Anne-
miek van Vleuten dat ze Olym
pisch kampioen was. foto pim ras
-Annemiek van Vleuten (38)
@PimBijl
31* «st 1
Fuji
Onze olympische debutanten Arjan Schouten en Pim Bijl delen
dagelijks hun verbazing over deze bijzondere Spelen in een heen-
en-weer-gesprek. Aflevering 4:
