'Ik kan huilen van geluk als
Cooper een scheet laat.
Thank God, die lucht is eruit'
elpen knutselen
met wc-rolletjes,
een 'participizza-
avond' bijwonen,
het lief-en-leed
potje beheren -
voor haar personage
Hannah in de successerie De Luizen
moeder is 'bijklussen' op de basis
school gesneden koek. Voor de
actrice die haar speelt, was het tot
voor kort een ver-van-mijn-bed
show. Over een paar jaar moet
Jennifer Hoffman er écht aan
geloven. Zoontje Cooper is pas
zes maanden, maar over dik drie
jaar staat ze met hem op het
schoolplein, broodtrommeltje
in de rugzak.
Ze zegt er met een lichte angst
naar uit te kijken. Zowel in de
serie als in de film gaat het er hard
aan toe tussen de ouders die zich
met alles en iedereen bemoeien.
Dat alles flink is uitvergroot weet
Jennifer Hoffman, zelf fanatiek
liefeebber van harde grappen en
zwarte humor, als geen ander.
'Maar toch: misschien ben ik door
De Luizenmoeder wel goed voor
bereid op wat me nog te wachten
staat.'
De gedachte dat ze voor een
gebouw a la De Klimop wacht tot
de deuren opengaan en haar
bloedeigen kind naar buiten ziet
hollen: het ontroert haar. 'Ik zie
een prachtig blond jongetje dat ik
mee naar huis neem. Als ik daar
aan denk, moet ik bijna huilen.'
In een knus Amsterdams koffie-
barretje vertelt ze over het prille
moederschap met de mimiek
die we kennen uit haar rol in
De Luizenmoeder. Soms zichtbaar
ongemakkelijk, soms met een brede grijns, als
ze verbaasd is met grote ogen.
Ze vertelt over het gesprek dat ze gisteren
avond had met haar Amerikaans-Franse
partner Dorian Geis (37). 'Ik vroeg hem of hij
zich nu echt vader voelt. Want ik voel me nog
steeds niet echt moeder. Geen idee wanneer
dat gevoel komt. En óf het nog komt. We
hebben er een kleine huisgenoot bij van wie
we zielsveel houden en die heel veel aandacht
vraagt. We zullen hem een beetje moeten
helpen met het een en ander. Maar is dat
wat je moet voelen als je moeder bent, of is
er meer? Ik weet het eigenlijk niet.'
Jennifer heeft getwijfeld of ze wel moeder
wilde worden. 'Het was voor mij nooit een
levensdoel. Er was vooral de angst dat mijn
hele leven zou worden opgeslokt. Ik denk er
nog steeds weleens over na of ik moeder wil
worden, terwijl ik het al ben. Mensen schrikken
ervan als ik dat zeg, maar ik bedoel: ik ben
nog steeds de Jennifer die ik was, ik ben niet
opeens een compleet ander mens.'
'Zeker, alleen al om zijn geur. Mijn god wat
ruikt dat kind lekker. En ja, het is soms frus
trerend en vermoeiend. Maar ik kan huilen
van geluk als hij een scheet laat. Thank God,
die lucht is eruit. Begrijp me niet verkeerd hè,
ik denk nooit: waar ben ik aan begonnen.'
Was je daar bang voor dan?
'Ja, toch wel een beetje. Wij hebben gelukkig
een heel lief kind - het had ook een huilbaby
kunnen zijn. Ik vond trouwens het tweede
trimester van mijn zwangerschap echt een
feest. Wat een waanzinnige trip. Je krijgt een
nieuw pakket hormonen en nieuwe energie.
Ik voelde me supersterk en gelukkig, zat
vol liefde en voelde me zó sexy. Wat alleen
niemand mij vooraf had verteld: alle doem
scenario's die je cadeau krijgt als de bevalling
eenmaal achter de rug is. Het is ook weten
schappelijk bewezen, las ik. Er groeit een
soort angststam aan je hersenen als je een
baby krijgt. Zo beeld ik me regel
matig in dat Cooper op de grond
valt. Ik scan elke kamer op plekken
waar iets mis zou künnen gaan.
Daar kan hij zijn schedeltje breken,
daar kan het al helemaal mis gaan
en daar ook. Het geeft veel stress
en paniek. Mannen zijn daar
makkelijker in. "Ik heb die en die
gebeld om op Cooper te passen,
kunnen we hem even achterlaten",
zegt Dorian dan. En ik: "Mijn god,
alsjeblieft niet die en die. Zij weten
zijn schema helemaal niet."
'Weet je waar ik me kwaad om
maak?' zegt ze opeens met stem
verheffing. 'Ik vind dat de samen
leving weinig rekening houdt met
zwangere vrouwen. De westerse
wereld vindt dat je vooral hard en
veel moet werken, dat je erover
moet opscheppen dat je misschien
wel 50-urige werkweken draait
en altijd als laatste van kantoor
vertrekt. Het is allemaal zo zin
loos. Alles is eigenlijk nog steeds
ingericht op de blanke man van
middelbare leeftijd. De WHO, de
Wereldgezondheidsorganisatie,
raadt vrouwen aan zes maanden
borstvoeding te geven. Toch krijg
je maar vier maanden verlof,
waardoor je wordt gedwongen te
kolven. En neem de kinderopvang:
die is zo krankzinnig duur. Dan
denk je toch: waar zijn we in vredes
naam mee bezig?'
'Dat blijf ik wel in meer of mindere
mate houden, denk ik. Ik probeer
wel zo nu en dan gas terug te nemen
qua werk. Het is de valkuil van
14
O
O
X
2
ie
o
LU
3
S
Voelt het wel goed, moeder zijn?
Vrees je nog steeds dat je niet het
optimale uit je leven haalt, nu je
moeder bent?
