'Je kunt met
wilde dieren
wél vriendschap
sluiten'
p mijn 15de ging
rn A ik het huis uit:
I mijn vader was
A E gewelddadig,
mijn moeder
dacht alleen aan zichzelf. Sinds
dien woon ik alleen. En ook
geïsoleerd. In een afgelegen
gebied van Montana, het dichtst
bijzijnde dorp ligt op 50 kilometer
afstand. Toch voel ik mij nooit
eenzaam. Want wij mensen zijn
een diersoort en vormen daar
door onderdeel van de natuur.
Wij veranderen, net als planten
en dieren veranderen en groeien.
Die gedachte biedt troost. Kijk om
je heen en koester die libelle of
vogel, bewonder die jeneverbes.
Ze zijn zo veel puurder dan Face-
book- of Twittervrienden, die
nieuwe auto of dat setje sieraden.
Ik besloot om Vos ik te schrijven
nadat Vos met haar vier jonkies
middenin de nacht naar mijn
huis kwam. Dat gebeurde nadat
ze al maanden elke dag even bij
mij in de tuin kwam zitten. Op
zich al heel bijzonder voor
een wild dier. Maar die
nacht was extra speciaal.
Ze wilde dat ik het viertal
ontmoette. En in het maan
licht mocht ik naar hen
kijken. Hoe ze speelden
en rondhuppelden. Wel
een uur lang.
Voor dat gebaar, waaruit
zoveel vertrouwen sprak,
heb ik maar één woord:
liefde. Als mensen het
over liefde hebben, bedoelen ze
vaak: ik wil je, of ik heb je nodig.
Of: ik heb wat van je nodig. Ze
zeggen ook wel: ik ben verliefd op
die schoenen. En: dat restaurant
was liefde op het eerste gezicht.
Kortom: liefde is een hol begrip
geworden.
Maar bij Vos niet. Ze wilde niks
van mij, had geen dubbele agenda.
De Amerikaanse bioloog,
parkwachter en natuurfreak
CATHERINE RAVEN (50) schreef
een ontroerend debuut over haar
vriendschap met een vos.
Tegelijkertijd gaf ze mij door haar
komst die nacht het gevoel dat
ze om me gaf, dat ik echt iets
betekende en dat ik erbij hoorde.
Want vossen schermen hun jongen
het liefst compleet af.
Ik geloofde nooit in het toeken
nen van menselijke
eigenschappen aan
dieren. En ik vind het
concept huisdieren
helemaal niets.
Mensen 'nemen' een
hond of kat omdat
ze op zoek zijn naar
onvoorwaardelijke
liefde, zeggen ze dan.
Maar ze bezitten zo'n
beest, lijnen hem aan
en geven hem eten
uit blik. Zo onnatuur
lijk. Ik dacht dat je
met wilde dieren
geen vriendschap
kon sluiten, maar Vos
heeft ervoor gezorgd
dat ik van mening
ben veranderd. Daar
ben ik haar dankbaar
voor.
Vaak krijg ik de vraag:
vind je het niet eng
zo alleen tussen de
wilde dieren? Tsja, ik
kan een keer tegen
een beer aanlopen
en te grazen worden
genomen. Of bezwijken aan een
slangenbeet. Maar de meeste
mensen gaan niet dood door
toedoen van een dier. Ze sterven
vaker doordat een soortgenoot
hen wat aandoet. Geef mij
daarom altijd het lege Montana
boven bijvoorbeeld New Orleans,
waar ik door bebouwing en
uitlaatgassen de zon en de maan
niet kan zien.'
MEZZA39
MIJN
BOEK
Vos ik verschijnt bij uitgeverij
Atlas Contact 24,99.
