GEZOND
Gun het jezelf een ander te vergeven
Een held moet het
niet zelden met
de dood bekopen
'Ik besef nu: ze kon niet
geven wat ze niet in zich had'
20
René Diekstra
In wrok blijven han
gen, bijvoorbeeld
omdat iemand je
kwetst, is slecht
voor je gezondheid.
Vergevingscoach
Willem Glaude-
mans weet hoe je
leert vergeven.
erug naar 27 sep
tember 1971. Die
nacht verloor
mijn zwager en
beste vriend vlak
voor de Schipholtunnel de
macht over het stuur. Hij
botste met hoge snelheid
tegen de zijkant en raakte
zwaargewond. Zeven dagen
lag hij in coma, zijn situatie
was volstrekt uitzichtloos.
Zeven dagen en nachten
zaten we aan zijn bed. We
hoopten, smeekten en ba
den dat hij uit die diepe
slaap zou ontwaken. Tever
geefs.
We hoopten,
smeekten en
baden dat hij uit
die diepe slaap
zou ontwaken
Sinds de moord op Peter R.
de Vries denken we veel aan
deze tijd terug, vooral aan
de gruwelijke golfslag van
wanhoop, hoop, en weer
wanhoop. We zoeken naar
overeenkomsten en ver
schillen tussen beide dra
ma's. Ook de dierbaren van
Peter R. de Vries moeten
ondanks alle steunbetuigin
gen ontroostbaar zijn. Ik
vermoed dat ze op een
zelfde manier dagenlang in
de wachtkamer zaten, met
dezelfde uitzichtloosheid.
Lev Tolstoj schreef in Anna
Karenina: 'Alle gelukkige
gezinnen lijken op elkaar,
elk ongelukkig gezin is on
gelukkig op zijn eigen
wijze'. De dood van mijn
zwager was een ongeluk,
niemand heeft dit gewild.
Bij de dood van Peter R. de
Vries is dat anders, want an
deren hebben zijn dood ge
pland en uitgevoerd. Zijn
familie heeft er alle reden
toe om naast verdrietig en
ontredderd, ook boos en
woedend te zijn.
boosheid en je woede? Bij
verdriet en angst kun je op
zoek naar troost bij je naas
ten. Maar wat kun je als an
deren volslagen gevoelloos
het doden van je dierbare
als een goed betaalde klus
hebben aangenomen en uit
gevoerd?
held. Hij maakte de strijd
tegen het kwaad en diens
handlangers tot zijn le
vensopdracht, in het besef
dat het kwaad zich ook te
gen hem zou kunnen keren.
Dat weerhield hem niet om
die strijd op een onver
schrokken en nagenoeg
compromisloze manier te
blijven voeren. Maar daarin
schuilt ook de tragiek van
de ware held en van zijn
dierbaren. De held moet die
onverschrokkenheid niet
zelden met de dood beko
pen. Om het in de snijdend
pijnlijke woorden van een
van de grootste Ameri
kaanse schrijvers F. Scott
Fitzgerald te zeggen: 'Noem
mij een held en ik schrijf u
een treurspel'.
Eigenlijk werd hij tegen wil
en dank deskundige in ver
geving, vertelt schrijver en
coach Willem Glaudemans
(66). ,,Mijn vader was een
harde, autoritaire man die me elke
dag pestte en kleineerde. Toen ik 18
jaar was, haatte ik hem. Tijdens een
workshop bij psychiater Elisabeth
Kübler-Ross heb ik hem leren ver
geven. In zekere zin ben ik hem
dankbaar dat hij mijn vader is ge
weest, anders was ik niet geworden
wie ik nu ben. Ik heb veel mensen
kunnen helpen tot vergeving te ko
men. Wrok is een soort pijn waar
veel mensen onder gebukt gaan.''
,,Bijvoorbeeld omdat we ons door
iemand in de steek gelaten of verra
den voelen. Ons ego voelt zich vaak
bedreigd door de wereld om ons
heen, en vertelt dat er iets moet ge
beuren om het evenwicht te herstel
len: de ander moet dezelfde pijn
voelen en net zo lijden als jij.''
Zwijgen
Stinkende best
We lijken soms best ve
energieleverancier is a
past. Ga naar indeper
DINSDAG 20 JULI 2021 GO
De Russische schrijver
René Diekstra kent deels
de pijn die de naasten van
Peter R. de Vries door
staan. Hij verloor zijn
zwager die na een ongeluk
zeven dagen in coma lag.
Maar wat moet je met je
Peter R. de Vries is een
c Reageren?
rene.diekstra@dpgmedia.nl
Wrok is steeds
een beetje gif
in je lichaam
VIVIAN DE GIER
Waarom voelen we wrok?
Esther Groenewegen (51) kon
uiteindelijk haar alcoholisti
sche moeder vergeven dat ze
haar op 17-jarige leeftijd het
huis heeft uitgezet.
,,Mijn moeder kwam uit een ge
zin waarin armoede, mishande
ling en alcoholmisbruik speel
den. Als oudste van vijf kinderen
werd ze vaak geslagen door
haar vader, omdat zij de anderen
probeerde te beschermen. Mijn
vader had het zakelijk goed voor
elkaar en ik denk dat mijn moe
der in hem een uitweg zag om
aan haar problematische jeugd
te ontstijgen.
Maar ze pasten niet echt bij
elkaar. Al snel ontstonden in hun
huwelijk problemen. Mijn moeder
begon veel te drinken en was
verbaal erg negatief en domi
nant. Mijn broertje vond ze leuk,
maar ik kreeg altijd de volle laag.
Ze gaf me de schuld van haar
slechte huwelijk.
Mijn vader, hij werkte zes dagen
in de week, kwam niet voor me
op. 'Laat je moeder maar', zei hij.
Of: 'Ga maar naar boven, anders
heb je weer drie dagen ruzie.'
Dus er was óf geschreeuw óf ik
zat op mijn kamer. Zwijgen en
me negeren kon ze dagen vol
houden.
In de hoop op genegenheid, was
ik degene die haar probeerde te
troosten. Of ik maakte het huis
schoon en vouwde de was op.
Ook als ze zei dat mijn broertje
de enige reden was dat ze nog
bleef. Op mijn 17de smeet ze mij
het huis uit, toen mijn vader op
reis was.
De jarenlange stress en boos
heid uitten zich in buikpijn,
hoofdpijn en rugklachten. Toen
ik begin twintig suïcidale ge
dachten kreeg, ging ik in thera
pie en las zelfhulpboeken van
psychotherapeut Wayne Dyer.
Toch had ik nog lang de hoop
dat mijn moeder en ik nader tot
elkaar zouden komen.
De ommekeer kwam toen ik me
ging verdiepen in de gevolgen
van vroeg kindertrauma vanuit
het oogpunt van mijn moeders
leven. Door haar traumatische
jeugd is er van alles misgegaan
in haar ontwikkeling, onder meer
van haar empathische vermo
gens.
Ik besef nu dat ze niet kon ge
ven wat ze niet in zich had. Ik
moest zélf mijn innerlijke kind
gaan liefhebben in plaats van
dat te verlangen van haar.
Ook de eindeloze dromen
waarin ik ruzie maakte met haar,
verdwenen. Ik kan haar nu zien
als een beschadigde vrouw die
op haar manier waarschijnlijk
haar stinkende best heeft ge
daan. Ook al was het geen
goede opvoeding, het was de
beste die zij me kon geven.''
