mast
4
Terwijl Valkenburg ontwaakte uit een nachtmerrie,
dreigde het gisteren ook in andere delen van Limburg heel erg
mis te gaan. Een gebied bij Meerssen werd op stel en sprong
geëvacueerd. ,,Ik sta helemaal te trillen. Het lijkt wel oorlog."
zaterdag 17 juli 2021
Reportage
Sander van Mersbergen
Valkenburg
nnie en Stuart
Pike lopen er
wat verloren bij
op de weg die
hun woon
plaats Bunde
k verbindt met
Maastricht. Een witte handtas is
het enige dat Annie bij zich draagt.
Haar man Stuart heeft alleen een
sporttas van Nike. Ze hebben net
te horen gekregen dat ze hun huis
moeten verlaten. In de dijk die
Bunde beschermt tegen het water
van het Julianakanaal, een vaar
weg die zich bij Maastricht af
scheidt van de Maas, zit een gat.
Aanvankelijk riepen de autoritei
ten de inwoners op naar de boven
ste verdieping van hun huis te
vluchten. Vijf minuten later ver
andert het advies: enkele duizen
den inwoners van Bunde, Geulle,
Voulwames en Brommelen moe
ten zo snel mogelijk hun woning
verlaten.
Gevreesd wordt dat de dijk ver
der gaat breken, het water vrij spel
krijgt en een gebied van pakweg
vier vierkante kilometer onder
water komt te staan. Annie staat te
trillen op haar benen. ,,Al die
sirenes, al die helikopters. Het lijkt
wel oorlog. Ik kreeg ook zo'n
noodwaarschuwing op mijn tele
foon. We zijn onderweg naar
vrienden in Berg en Terblijt. We
hebben alles achter moeten laten."
Bij het spoor - door de autoritei
ten aangewezen als grens van de
risicozone - is de exodus rond drie
uur 's middags in volle gang.
Auto's wachten in een lange rij tot
ze het dorp uit kunnen. Anderen
gaan te voet. In tegengestelde rich
ting rijdt een eindeloze stroom le
gervoertuigen, reddingswerkers
en brandweerwagens het dorp
juist in. De stemming is redelijk
rustig. In Bunde werd een deel van
de bewoners in de nacht van don
derdag op vrijdag ook al geëvacu
eerd - het is bijna routine.
Toch is er ook wel angst. Diverse
mensen verwijzen naar de gruwe
lijke beelden uit Duitsland en Bel
gië, waar het leed vormen aannam
die Limburg voorlopig bespaard
zijn gebleven. De oproep om het
gebied te verlaten is door verreweg
het grootste deel van de mensen
opgevolgd. In de straten die door
de politie tot verboden gebied zijn
verklaard, is het muisstil. Eén
vrouw wacht het water rustig
Al die sirenes,
al die helikopters.
Het lijkt wel oorlog
-Annie Pike
thuis af: ze staat doodgemoede
reerd bij de glasbak. Het geluid van
brekende flessen is in de verre om
trek te horen.
Rond vier uur is het gat in de
dijk dicht. Mensen slaken een
zucht van verlichting. Een kilome
ter of tien naar het oosten is zicht
baar wat er kan gebeuren als het
wél echt mis gaat. Daar ontwaakt
Valkenburg uit de nachtmerrie die
het stadje aan de Geul in de nacht
van woensdag op donderdag over
viel. De ravage is deze vrijdagmor
gen ongekend groot.
Weggeslagen
Ruiten zijn kapot, stoepen zijn
compleet weggeslagen. Vernielde
auto's zijn door het water op wil
lekeurige plekken achtergelaten.
Midden op straat staan spullen -
stoelen, kasten, flessen - die dui
delijk ergens anders thuishoren.
Een dikke laag zand en modder
bedekt delen van de straten en
stoepen.
of het een beetje gaat? Vanoch
tend dacht Petroesjka Roks nog
wel. Nu wellen de tranen op, en is
er geen houden aan. ,,Vandaag zou
deze winkel elf jaar open zijn",
zegt ze, terwijl ze uitkijkt op de ra
vage in sfeerwinkel Mooi Zo, nor
maal een toeristentrekker vol
snuisterijen. Even verderop staat
haar man John de modder van de
vloer te vegen - hij doet althans
een poging.
Voorlopig zijn ze helemaal al
leen. De kelder staat vol met water.
Een pomp is er niet, daar is mo
menteel een chronisch tekort aan.
,,Hier ligt voor vijftigduizend euro
aan spullen in het water", zegt
John, terwijl hij bijschijnt met zijn
zaklamp. De elektriciteit is al sinds
woensdagavond uitgevallen.
Petroesjka weet het ook wel: het
zijn maar spullen. ,,We wonen te
genover een zorgcentrum", zegt
ze, terwijl ze de tranen uit haar
ogen veegt. ,,Die bewoners zijn
door een tractor opgehaald om ge
ëvacueerd te worden. Dat is pas
echt erg."
Bij Lunchroom Pattisserie
Bongers, iets verderop, slaagt Pau-
lien van Ogtrop er wonderwel in
de moed er in te houden. Haar
zaak is werkelijk compleet ver
woest. ,,Wat moet ik ervan zeg
gen", zegt Paulien met een glim
lach op haar gezicht. ,,Doe mij de
lockdown maar, haha. We leven
nog, dat is het belangrijkste. Het
water stond hier op het hele plein
echt meters hoog. Van al die auto's
daar op de parkeerplaats, zag je he
lemaal niks meer."
GO
'We leven nog, dat is
het belangrijkste'
