7
Xl
mijn jeugd is hiermee verteld. Als
het boek eenmaal uit is, praat ik er
nooit meer over. Echt nooit meer.
Om verder te komen moet je voor
uitkijken.'
Het was makkelijk de interviews te
doen met journalist Bart Hoffman
van het Eindhovens Dagblad, die
het verhaal optekende. De Rozario
is een makkelijke prater. Maar
teruglezen? Hij schudt zijn hoofd.
'Ik heb me echt aan mezelf geërgerd.
Dat ik denk: was ik zó arrogant?
Of: oeh, ik was toen niet heel lief
voor mijn vriendin. Virginia heeft
veel van mij gepikt, ik was zo veel
aan het werk. Ze was 20 toen we
een zoontje kregen, Quincy. Ik ben
zeven jaar ouder, en was constant
op de zaak. Dat is niet leuk hoor.
Als ik haar was geweest, dan was
ik misschien allang weggeweest.'
Maar als hij iets goed kan, dan is
het in de spiegel kijken. 'Een fout
is alleen een fout als je 'm niet ziet.'
Drugs gebruikt hij niet meer, drin
ken doet hij amper. Er is alleen
één 'minpuntje': dat jointje iedere
avond na werk. 'Kan ik zo van
genieten, in de tuin, als de wereld
een beetje stil wordt. Dan maakt
het niet uit of ik er een goede avond
op heb zitten of een mindere: ik
kom tot rust, neem mijn dag door.
Muziekje erbij, van John Mayer tot
hiphop, waar ik zin in heb. Effe
reflectie.'
Onder werktijd blowen of drugs
gebruiken: ondenkbaar. Coke
verandert je smaakt, en bovendien:
je moet erbij zijn met je kop, continu.
Zelf had hij harde leermeesters,
topkoks die op sterrenniveau
werkten. Hij begon in de bediening,
klom hogerop. 'Ik heb weleens
huilend op de wc gezeten, hoor. Er
is tegen me geschreeuwd. Ik ben
uitgekafferd.' Zelf is hij niet zo. 'Ik
praat veel met ze' - hij wijst even
naar de keuken, waar zijn perso
neel vliegt en rent, maar ook lacht.
'Laatst zag ik dat er iets was met
een werknemer. Ik nam hem mee
naar boven, het kantoor. "En nu
ben ik je vriend in plaats van je baas. Wat zit je
dwars?" Toen kwam het verhaal eruit. Ruzie met
zijn moeder, slecht geslapen, rotgevoel. Het helpt
dan vaak al erover te praten.' Hij is ervan overtuigd:
als jij iets voor mensen doet, doen ze ook iets voor
je terug.
Hij is milder geworden, in de loop der jaren. Ook
voor zijn vriendin. Virginia en hij zijn nu elf jaar
samen. 'Zij is echt goud. Ik begin steeds meer in te
zien, vooral nu we twee zoontjes hebben (2 en 9, red.)
dat we niet op de wereld zijn gezet om te werken. Ik
heb nu ook een tweede zaak in Helmond, maar wil
niet het gevoel hebben dat ik in de wacht sta, dat
het leven nog moet beginnen. Ik wil me focussen
op mijn gezin. Dat is het leven.'
Tijdens de pandemie was het pittig, dat 'leven'.
Lachend: 'Ik heb zóveel Fifa gespeeld, en Warzone.
Ben je verdomme 36 hè. Maar ja. Uitlaatklep.' Dan
weer serieus: 'We hebben echt even om de tafel
gezeten, Virginia en ik: passen we nog bij elkaar,
zijn we blij met hoe het gaat?' Lang verhaal kort: ja,
ze passen nog bij elkaar, maar soms mag er meer
gepraat worden. Vooral nu de zaken weer open zijn
en er weer 'geknald' mag worden. 'Deze zaak, dit is
mijn vrijheid. Ik kan hier doen en laten wat ik wil.'
Hij wijst naar een muur met fluorescerende graffiti
tekeningen. 'In een sterrenrestaurant. Iedereen
verklaarde me voor gek. Ik deed het toch. Of juist.'
Dames gaan niet meer voor ('achterhaalde regel').
Frisdrank wordt in de ban gedaan ('weg ermee'). De
muziek wordt precies op 432 hertz gedraaid want
dat schijnt goed te zijn voor innerlijke rust, en er
wordt minder vlees gebruikt. 'En als er nog late
gasten binnenkomen en er staat geen medewerker
meer bij de ingang, roepen we gewoon vanuit de
keuken: 'Goedenavond!!' Dat kunnen mensen aso
ciaal vinden, maar dat is alleen maar vanwege de
regels der etiquette. Ik heb niets met regels. Regels
zijn alleen maar bedacht omdat we ons veilig willen
voelen, we willen weten wat we op ons parcours
kunnen verwachten.'
Hij kijkt even rond. Van de graffitimuur naar de
keuken, naar de gedekte tafeltjes. 'Dit restaurant,
deze plek hier, is mijn vrijplaats, mijn manier van
protest.' Even is hij stil. Dan: 'Weet je wat ik heb
geleerd? Dat het niet uitmaakt waar je wieg staat.
Het is niet allesbepalend. Je kan overal komen.'
Hij wijst weer naar zijn tattoo-arm. Er staat een
doodshoofd op. Wat het betekent? Jermain de
Rozario grijnst. 'Koken tot de dood.'
MEZZA29
Lotus, van vuilnisman tot sterrenchef verschijnt bij
uitgeverij Inside 21,99
