tl s
Paul voelde ik dat ik een oorlog kon winnen,
dat hij me altijd zou vangen als het nodig was.
Met de ziekte van mijn vader liet hij dat al zien.'
Haar vader genas. Sinds het overlijden van
haar moeder beziet Marlijn Weerdenburg hem
met nog meer bewondering. 'Hij loopt nergens
voor weg, als hij moet huilen laat hij het toe,
hij praat over mijn moeder, benoemt het als
een gesprek even ongemakkelijk wordt. En
wat ik ook heel knap vind: hij past gewoon op,
op die jongens, ook op Sammie. Verschoont
luiers, geeft 'm de fles. Terwijl we eigenlijk
hadden bedacht: mam gaat met Sammie in
de weer, pap met Teun. Ik zei hem laatst: je
bent mijn supernanny, pap.'
DE BAND MET HAAR MOEDER was hecht.
'We belden elke dag, zij wist alles van me. Ze
kende elke onzekerheid, alle twijfels en elke
angst. Als ik ergens mee zat, belde ik haar als
eerste. Elke dinsdag reed ik met Teun naar
Gemonde, het dorp onder Den Bosch waar
mijn vader nu alleen woont. Dan lunchte ik
daar, liet ik Teun bij hen en reed terug naar
Amsterdam. Op woensdag kwamen ze hem
dan brengen en aten ze mee. En vaak zagen
we elkaar later in de week ook nog wel een
keer.
Ik heb altijd gedacht: als mijn moeder sterft,
ga ik in een hoek liggen en sta ik een jaar lang
niet op. Nu is het gebeurd en leef ik gewoon
door. Dat is zo bizar. Vanaf het moment dat ze
de hersenbloeding kreeg, ben ik geen enkel
moment in paniek geraakt. Ook niet in de
week dat ze nog in coma lag, in de hoop dat
ze nog wakker zou worden. En ook niet toen
ze stierf, op de dag dat ik 38 weken zwanger
was. Ik ben een heel emotioneel mens, een
makkelijke huiler - ik jank ook graag. Dat
gebeurde maar niet. Ik heb heus wel een paar
tranen gelaten, maar alle energie ging naar de
zorg van het kindje. Dat vertelde mijn verlos
kundige ook: bij zwangere vrouwen die zoiets
ergs meemaken, maar ook zwangeren in bij
voorbeeld een oorlogssituatie, voelen lichaam
en geest: je moet nu voor je kind zorgen. En
het mooie vind ik: mijn moeder was altijd
kalm en in balans, zelf was ik lang ongedurig.
Door Paul ben ik al rustiger geworden, maar
nu lijkt het helemaal alsof ik die eigenschappen
van mijn moeder heb overgenomen.'
RUIM TWEE MAANDEN NA het verlies van
haar moeder beginnen herinneringen en
verdriet los te komen. 'Ik wil er ook niet over
zwijgen, ik hoop dat andere zwangere vrou-
MEZZA 15
:-r
