'Ik dacht altijd: dan ga ik in
een hoek liggen en sta ik
een jaar lang niet op'
aar zwangerschaps
verlof is net twee
dagen voorbij als
Marlijn Weerdenburg
neerploft voor dit
interview. Hoewel,
verlof: vier weken na de geboorte
van haar tweede zoon Sammie
ging ze alweer naar zangles en aan
de slag met haar personal trainer.
Er wacht dan ook een stevige klus,
met haar naderende hoofdrol in
de musical Diana Zonen. Maar
de zangles en het gebuffel met
haar sportinstructeur waren ook
uitvluchten, vertelt de actrice
(Danni Lowinski), presentatrice
(Moltalk) en zangeres (Miss Molly
Me, album Marlijn uit 2019)
boven een koffie verkeerd in haar
woonplaats Amsterdam. 'Even
geen zorgen, geen verdriet. Alleen
de liedjes en mijn lijf.'
VIJFTIEN DAGEN voor de geboorte
van Sammie overleed Weerden-
burgs moeder Sjanie. Ze lag een
week in coma na een plotselinge
hersenbloeding. Geen enkele aan
wijzing had Marlijn Weerdenburg
dat haar topfitte moeder de beval
ling van haar tweede kind - oud
ste zoon Teun wordt in september
4 - niet meer zou meemaken. 'Ze
rookte niet, dronk niet, was altijd
slank, met haar gezondheid bezig.
Ze werd getroffen door een aneu-
rysma en heeft nog een week in
coma gelegen voordat ze stierf.
Ik zou eigenlijk in het ziekenhuis
bevallen, ook vanwege de nogal
gecompliceerde geboorte van
Teun, die zeventien uur duurde.
Maar zo kort na het overlijden
van mijn moeder wilde ik echt het
ziekenhuis niet meer in. Het was
allemaal ingewikkeld vanwege
corona, alleen net na haar opname
en voor haar overlijden kon ik bij
mijn moeder zijn. Bij een geboorte
in het ziekenhuis zou ik niet ieder
een om me heen kunnen hebben
die ik wel bij me wilde hebben. En
vooral: na die bizarre weken die we
achter de rug hadden zei alles in
mij: volg je gevoel, wat we zelf
kunnen bepalen in het leven
moeten we ook daadwerkelijk in
eigen handen nemen. Dus het werd een
thuisbevalling, al schrok mijn vriend Paul
zich kapot toen ik het vertelde, vanwege de
ervaring van bijna vier jaar geleden. Toch
drukte ik mijn zin door en Sammie werd thuis
geboren. Paul voelde al snel aan zijn water
dat hij mij niet kon overtuigen. Mijn gevoel
was te sterk en hij wist hoe breekbaar ik op dat
moment was. Dus wilde hij me ook tegemoet
komen, denk ik. Het was dit keer trouwens
een droombevalling, in twee uur was het
gebeurd.' Ze vouwt haar handen samen en
kijkt naar boven. 'Bedankt mam.'
Dan: 'Mijn vader was nog maar net op tijd
vanuit Brabant naar Amsterdam gereden, zo
snel ging het. Hij was niet in de slaapkamer
bij de geboorte, maar wel in huis. Zo wilde ik
het. En hij heeft de navelstreng doorgeknipt,
heel bijzonder. Mijn schoonouders kwamen
na de bevalling ook naar ons toe, we hebben
nog gezellig gegeten met elkaar.'
ZE LEERDE HAAR VRIEND kennen bij haar
eerste presentatieklus. 'Hij is freelance
geluidsman en we maakten voor SBS bij de
Nijmeegse Vierdaagse een programma. Loei-
spannend natuurlijk. Vanaf het moment dat
ik hem zag, met z'n prachtige lichte Bambi-
ogen met nog mooiere ellenlange
wimpers, vond ik hem, eh... heel
interessant. Zo'n geluidsman komt
direct dicht bij je, hij bevestigt je
microfoontje. Daardoor voelt het
al gauw fysiek en intiem. Die
prachtige wimpers hebben mijn
jongens nu trouwens ook, wat een
rijkdom. Het grappige is: tot Paul
viel ik altijd op uitbundige, extra
verte mensen. Maar de ware bleek
een heel aardse, nuchtere man.'
Iets meer dan een jaar na de eerste
ontmoeting in Nijmegen, zat Teun
al in de buik van zijn moeder. In
die tijd had Weerdenburg veel
zorgen om haar zieke vader Martin,
die aan kanker leed. Zoals ze het
zelf omschrijft: 'We wilden mijn
vader opa maken, of althans kijken
of ons dat gegeven zou zijn. Als
een van de ouders zo ziek is, leef
je op het scherp van de snede.
Vóór Paul was ik al vaker halsover
kop verliefd geworden en wilde ik
ook heel snel van alles, maar toch
kwam het er in die gevallen niet
van. Ik zette het niet door. Met
14
