Leeuwinnen komen de deur amper uit
succes werd dat niet: 'Hij liep liever in een indianenpak'
11
nooit dat hij er was."
Spanhaak knikt: ,,Je kwam nau
welijks met hem in contact. In al
die jaren dat ik bij hem in de klas
zat, ben ik misschien één keer met
hem naar huis gegaan.''
Zo herkenbaar, zegt de 80-jarige
Adri Jansen, die van 1961 tot 1965
in het eerste van PEC speelde. Hij
is een paar jaar ouder en zit niet bij
Brood in de ploeg. Maar vanwege
zijn relatie met Elly, de zus van
Herman, met wie hij inmiddels ja
ren is getrouwd, komt hij wel re
gelmatig bij de familie Brood over
de vloer. „Daar viel me meteen op
hoe teruggetrokken hij was.''
Van voetbal moest Brood aan
vankelijk niks weten, herinnert de
oud-verdediger zich. ,,We voetbal
den weleens buiten, voor zijn huis,
op een groot stuk asfalt. Hadden
we wat pionnen neergezet die we
eraf probeerden te schieten. Of we
deden flessenvoetbal. Maar ja, dat
was meer op mijn aandringen. Het
liefst liep Herman in een cowboy-
pak. Of nee, in een indianenpak.''
Klopt, zegt Diersmann grinni
kend. ,,Mijn vader was regisseur
van de operettevereniging. Die
had weleens van die namaakge-
weertjes. Herman vond dat gewel
dig. Daarom zat hij ook elke zon
dag in de bioscoop, om daar een
wildwestfilm te kijken.''
En tóch valt hij op zijn 12de voor
voetbal, nota bene een sport in
teamverband. ,,Ja'', zegt Jansen,
,,dat kwam door mij.'' Dat zit zo:
toen Jansen in de A1 van de Zwol
lenaren speelde, vertelde hij daar
elke keer zo enthousiast over de
club, dat het Brood ook wel wat
leek, spelen voor PEC. ,,En dat kon
ook gewoon. Anders dan nu werd
je in die tijd nog niet gescout.''
Er was alleen één probleem,
meent Jansen. ,,Zijn vader was een
echte Zwolsche Boys-man. En die
relatie was niet al te best.'' Hoe ge
voelig ook, Brood - die met zijn
ouders aan de Ceintuurbaan
woont, schuin tegenover het sta
dion - krijgt zijn zin. Hij mag naar
PEC, waar hij wordt opgenomen
in het selectieteam van trainer De
Vries, met tegenstanders als
Wijthmen, Dalfsen en Hoonhorst.
Het wordt alleen geen groot suc
ces. ,,Herman kon er niks van'',
zegt Jansen over zijn zwager, die
op de rechtsbuitenpositie terecht
kwam. ,,Hij was wel heel erg en
thousiast en kon verschrikkelijk
hard lopen. Echt razendsnel. Dan
zei-ie: leg de bal maar achter die
back neer. En dan ging-ie. Maar ja,
daarna hield het ook wel op. Laat
ik het zo zeggen: zijn voetballend
vermogen was een minnetje.''
Brouwer, die niet verder kwam
dan het tweede van PEC, weet
daar alles van. ,,Wat wel goed was:
als hij een passeerbeweging in
zette, wist je als tegenstander
nooit welke kant hij opging. Maar
ja, je wist ook nooit waar die bal
kwam, als hij opstoomde aan de
rechterkant. Dan liep ik naar de
eerste paal, gaf hij een voorzet bij
de tweede. Dan denk je: de vol
gende keer ga ik maar bij de
tweede paal staan. Knalde hij 'm
bij de eerste paal, zo van: zoek het
maar uit. Dat was typisch Her
man.''
Spanhaak: ,,Nee, Herman was
niet echt een technisch begaafde
speler.''
Jansen: ,,Daarom kun je wel zeg
gen: als popidool was hij geweldig
voor Zwolle, maar als speler heeft
de stad niet zoveel aan hem ge
had.''
Afzwaaiers
Al hadden die afzwaaiers er niet
alleen mee te maken dat Brood
geen balgevoel had. Wat ook mee
speelde: hij was zo scheel als wat.
Al noemen zijn oud-ploeggenoten
dat liever loensen. ,,Dat was een
grote handicap voor hem, hele
maal op het veld.''
Het is dan ook geen enorme ver
rassing dat Brood - die later nog
wel een zeefdruk van FC Zwolle
maakt, die hij ondertekent met
Carel Willink - vrij snel in de C2
terechtkomt en later zelfs in de C3.
Jansen: ,,Nee, daar hoef je niet heel
ingewikkeld over te doen. Herman
kon het niveau gewoon niet aan.
Daarom gaf hij er ook vrij snel de
brui aan. Ik geloof al na twee sei
zoenen.''
Wat rest zijn de herinneringen.
Diersmann. ,,Ja, wie kan nu zeg
gen dat hij met Herman Brood
heeft gespeeld?'' Vandaar ook dat
de Zwollenaar best wel even
moest slikken toen hij op 11 juli
2001 hoorde dat Brood, vier maan
den voor zijn 55ste verjaardag,
zelfmoord had gepleegd, door
vanaf het dak van het Amster
damse Hilton-hotel naar beneden
te springen.
Logisch, zegt Spanhaak. ,,Ook al
hebben we hem jaren niet meer
gezien, daar schrik je toch wel
even van.''
Brouwer, die Brood na zijn peri
ode bij PEC ook nooit meer heeft
gesproken, merkte het ook. Al ver
raste het hem niet dat zijn voor
malige ploeggenoot ervoor koos te
gaan met een 'bungy zonder elas
tiek', zoals in het afscheidsbriefje
stond dat Brood pal voor zijn laat
ste sprong in zijn binnenzak had
gestopt. ,,Misschien raar gezegd,
maar hoe Herman is overleden,
past ook wel een beetje bij hem.
Hij nam zelf de beslissing. Zoals
hij dat in het voetbal ook deed. Als
eenling.''
Ze had zich ingesteld op vijf, mis
schien wel zes uur wachten op de
luchthaven van Tokio. Uren van
controles, douane, documenten
overleggen, speekseltests afnemen
en nog meer Japanse bureaucratie.
„Uiteindelijk bleek het 'maar' vie
renhalf uur te duren, dus dat viel ei
genlijk nog wel mee'', grapt Merel
van Dongen vanuit Japan, waar de
middenvelder van Atlético Madrid
samen met de andere Oranje-speel
sters voorlopig bivakkeert in Ka-
mogawa.
Het trainingscomplex, twee
uurtjes rijden onder Tokio, biedt de
speelsters aan de kust van Chiba
rust en ruimte. Maar onder de
strikte beperkingen komen ze ook
daar niet uit. Twee uurtjes trainen
per dag, verder speelt het leven zich
binnen af. ,,We hebben een eigen
vleugel in het hotel en het geluk dat
een klein deel van het zwembad en
de tuin daar aan grenzen. Daar mo
gen we zitten. Maar verder zie je
niet veel daglicht, wat wel een be
perking is bij het verwerken van
een jetlag'', merkt Van Dongen.
,,Normaal ga je even wandelen, of
ergens een bak koffie halen. Een
beetje variatie is fijn, maar het is
prima zo. We zijn hier om te pres
teren, niet om iets van het land te
zien. Wat buiten onze controle om
gebeurt, kunnen we toch niet beïn
vloeden. Het toernooigevoel begint
nu te komen, het moment van oog
sten in plaats van het zaaien. En ik
denk dat niets ons zal weerhouden
van de wil om te presteren."
Diezelfde verwachting heeft
bondscoach Sarina Wiegman. Ze
proeft al maanden veel 'flexibiliteit
en wendbaarheid' in haar groep,
een stoïcijnse grondhouding. Pre
cies dat is nodig in Japan, waar niets
zeker is. Hartelijk was de ontvangst
in het hotel, waar de burgemeester
van Kamogawa de Leeuwinnen
stond op te wachten. Op het trai-
ningscomplex hangen aanmoedi
gingen in het Nederlands en Japans.
,,Je voelt je héél welkom, hier. Maar
bij de eerste training was ook de Ja
panse pers aanwezig en dan merk je
wel dat het wat doet met de bevol
king. Dat covid hier hét onderwerp
van gesprek blijft'', aldus Wiegman.
,,Ze blijven heel streng en heel
voorzichtig, wat wij heel goed
snappen. We zijn al heel blij dat we
hier überhaupt mogen zijn.''
Negatieve reacties van het volk?
Van Dongen kreeg ze alleen via
apps binnen. ,,Online merk je het
wel uit de reacties onder foto's. Ja
panners die zeggen: 'Blijf weg, kom
niet naar Japan.' Maar in het hotel
merken we er zelf niets van. Daar
komen we met niemand van buiten
de organisatie in aanraking."
zaterdag 10 juli 2021
Brood haalde weliswaar niet
het eerste van PEC, maar vele
jaren later maakte hij nog wel
een zeefdruk van FC Zwolle.
FOTO HERMAN BROOD MUSEUM EXPERIENCE
Als eerste Nederlandse team
zijn de Oranjevrouwen gearri
veerd in olympisch Japan, een
land vol beperkingen. Twee uur
trainen per dag, verder zit de se
lectie vooral binnen. „Maar niets
zal ons weerhouden van de wil
om te presteren."
Arjan Schouten
Kamogawa
a
M PEC Zwolle C1
van het seizoen
1958/1959, met
rechtsonder de
12-jarige Herman
Brood. FOTO ARCHIEF
PEC ZWOLLE
„ibchhk
IJHE/ i
Merel van Dongen bij het ver
trek op Schiphol. FOTO ANP
