Mevrouw Mes wordt 100 jaar
Èr
1
m
j]
6
Over twee dagen wordt ze 100. Ze hoopt dat ze het haalt. ,,Ik ben zo bang voor
de dood." Daarom staat mevrouw Mes na ruim tachtig jaar ook nog steeds in de
handwerkwinkel die haar moeder in 1931 begon. „Mensen komen nu vooral
kijken of ik er nog ben."
Praten wil ze wel, reageert Annie
Mes aan de telefoon. ,,Ik heb ook
heel interessante dingen te vertel
len hoor. In mijn jeugd heb ik fan
tastische reizen gemaakt en inte
ressante mensen ontmoet." Maar een afspraak
voor een interview maken, nee dat wil ze liever
niet. ,,Dan kan ik me ook niet te druk maken. Ik
durf nu eigenlijk geen risico's te nemen. Weet
je, kom maar gewoon een keer langs."
Maandagmiddag. De handwerkwinkel aan de
Pottenmarkt in Middelburg is dicht. Na een
druk op de bel doet mevrouw Mes open. ,,Nee,
je moet mij niet hebben, maar mijn zus. Ze zit
boven." Josy Mes - twintig jaar jonger - wijst de
weg en kondigt het onverwachte bezoek aan.
,,Ja, ik weet nog dat je zou komen. Ga maar lek
ker zitten hoor."
,,Ik ga achteruit. Mijn zus Josy is ontzettend lief
voor me. Maar ik denk dat ik gauw dood ga. Een
foto? Nee, dat zie ik niet zitten. Twee jaar gele
den zijn nog mooie foto's van me gemaakt, pak
die maar. En misschien moet je het verhaal ook
maar niet vóór maandag in de krant zetten."
,,Dat is vroeger begonnen met die verhalen uit
de bijbel over de hel, het vagevuur en de zond
vloed. En ik ben ook gewoon graag op aarde, ik
vind het hier nog veel te leuk. Dat vagevuur,
daar geloof ik niet meer in hoor, maar de angst
om hier weg te gaan is groot. Mensen die daar
niet bang voor zijn, vind ik zo dapper."
,,Dat weet ik wel, dat is heel mooi geweest.
Daarom ben ik er ook altijd mee doorgegaan. Ik
vond het prettig om eigen baas te zijn. En het
gaf me een stimulans om op te staan. Ik ben
geen ochtendmens, 's avonds voel ik me beter.
Ik ging ook altijd laat naar bed. Vorige week
ben ik voor het eerst om kwart over negen gaan
slapen."
,,De laatste jaren is het minder leuk. Dan ko
men ze kijken en hoor ik ze zeggen: 'O kijk, ze
is er nog.' En dan willen ze ook nog een foto
van me maken."
„Sommigen. De meeste komen om te kijken en
te praten. Maar de verhalen gaan dan zo vaak
over ziektes en zo. Daar hou ik niet van. Dan
denk ik al snel dat ik zelf ook wat heb. Ik ben
nogal een hypochonder."
,,Welnee, bijna nooit. Ik kwam eens bij de dok
ter en die zei: 'Nou, komt u over tachtig jaar
nog maar eens terug.'"
,,Tja, dat is een apart verhaal. Ik kon toen een
aardige baan krijgen bij de V&D hier in Mid
delburg. Na de Mulo heb ik het middenstands
diploma en het textielbrevet gehaald. Mijn
moeder was zwanger van Josy. Toen kwam er
een stel dames in de winkel, die zeiden: 'Goh,
dat mens is weer in verwachting, het lijkt hier
wel een konijnennest.' Mijn moeder was zo van
streek dat ze nooit meer in de winkel heeft wil
len staan. Ze zei: 'Je kunt die baan bij de V&D
niet nemen, ik heb je hier nodig.'"
,,We hebben geluk gehad, in het begin. Op
17 mei bij het bombardement op Middelburg
zijn wij gevlucht naar Koudekerke. De dag erna
is mijn vader thuis gaan kijken, omdat de stad
in brand stond. Mensen uit de buurt waren al
spullen uit de winkel en het huis aan het halen
om ze te redden. Gelukkig stopte de brand bij
de buren."
,,Pech hadden we uitgerekend op de dag dat
Middelburg werd bevrijd, op 6 november 1944.
De stad werd tijdens de Slag om de Schelde be
schoten en twee granaten vielen precies op ons
huis. Alleen de gevel stond er nog. We zaten te
schuilen in de bierkelder van Verdonk, onze
buren. Ik wilde alles zien en ging naar buiten.
Juist op dat moment reed er een tank met En
gelse soldaten door de Langeviele."
,,Middelburg was bevrijd en iedereen ging
blij naar huis. Behalve wij. Ons achterhuis was
verwoest. De voorgevel en de winkel waren
wel gespaard gebleven. Een bevriende aanne
mer heeft ons heel gauw geholpen door in een
half jaar het pand weer redelijk te herstellen.
Intussen mochten wij bij andere mensen wo
nen aan de Rouaansekaai. Dat was niet leuk.
We hadden bijvoorbeeld onze piano nog wel,
maar daar mochten we niet op spelen, dat
maakte te veel geluid."
,,Ja, de Koninklijke Pianofabriek Antoine Mes,
in de Gortstraat, hier vlakbij. Die is opgericht
door mijn grootvader in 1874. Ik denk dat wij
misschien wel de oudste abonnees zijn van de
PZC. Ik heb een advertentie gezien die mijn
grootvader heeft laten zetten in 18-zoveel. En ik
heb net de hele zaterdagkrant uitgelezen."
,,Maar goed, ja, wij hadden dus de pianofa-
briek. Mijn vader was eerst vertegenwoordiger
en kwam zo ook in Venlo, waar een pianowin-
ZATERDAG 10 JULI 2021 GO
'Mensen die niet
bang zijn voor
de dood, vind
ik zo dapper'
MAURITS SEP
Hoe gaat het met u?
Wat maakt u zo bang voor de dood?
U bent toch ook dapper. U had al lang gele
den kunnen stoppen met werken, maar
staat na 81 jaar nog steeds in de winkel!
Bevalt het werken nog?
Kopen ze ook wel iets?
Bent u vaak ziek geweest?
U was pas 18 toen u de winkel overnam van
uw moeder. Waarom zo jong?
Het was 1940 en het werd oorlog.
Uw familie had toch een pianofabriek?
Annie Mes in haar
handwerkwinkel in
Middelburg in 2018.
Over twee dagen
wordt ze 100 en ze
voelt zich niet goed
genoeg meer om
een nieuwe foto te
laten maken. archief
foto LEX DE MEESTER
