'Moeilijke
tijden tonen
ons wie
we zijn'
k leef zó dicht bij en met de
natuur, dat zelfs mijn hond
moet wennen als ik hardop
met iemand praat. Vandaag
motregent het. Als ik uit het
raam kijk, zie ik wilde bloemen,
mijn schapen, een muisgrijze
lucht en op de achtergrond de
bergen. Ik hield van Londen, maar
mijn man en ik hadden een droom
- we wilden een kalmer leven en
een familie beginnen. Toen we op
het eiland aankwamen, stond een
kleine croft te koop. Het boerderijtje
had op ons had staan wachten, zo
voelde het. Ons hart ging open.
Het stond al vijf jaar leeg en zag er
vervallen uit, maar we waren jong
en vol vertrouwen dat dit onze plek
was. Op dat moment laat ik Ik ben
een eiland beginnen.
Het was zomer, acht weken lang
was er een hittegolf, we waren
verliefd op de plek en op elkaar.
Elke ochtend ontwaakten we vroeg
van al het licht om ons heen. De
wanden van de caravan waarin we
sliepen zolang het huis onbewoon
baar was, waren zo dun, dat we
de energie van de nieuwe dag
erdoorheen voelden trillen.
Het was een idylle, alle moei
lijkheden moesten nog komen.
Het seizoen begon te veran
deren. We werkten hard om
van het huis een droge en
warme plek te maken. De
winter zou bar worden. Het
huis was nog lang niet klaar
toen een enorme storm los
barstte. Het was een van de
angstigste momenten op het
eiland. Ik was alleen, mijn man
was op het vasteland. De storm
was zó sterk: de wind bereikte
260 kilometer per uur. Ik luisterde
naar de scheepsradio voor het
weerbericht, maar die hield ermee
op. Ik kon niemand meer bellen.
Ik moest het dak van de schuur
TAMSIN CALIDAS (51) schreef een
boek over haar leven op een klein
Schots eiland. Het werd een
onverwachte bestseller.
dat nog niet gerestaureerd was,
vastbinden. Ik sloeg een touw om
rotsblokken en om mijn partners
motor. Midden in de nacht klonk
een enorme klap. Bomen knakten.
Die nacht zorgde ervoor dat ik de
volgende ochtend
voor het eerst
hulp vroeg van
de andere eiland
bewoners. We had
den elkaar nodig.
Maar het was niet
gemakkelijk om
met ze te verbin
den. Ze dachten
dat wij van overzee
kwamen, vanwege
mijn donkerder
huid. Ik heb Indiase
wortels. Ik voelde
hun achterdocht.
Ook daar schrijf
ik over.
Met de tijd is de
band met de
eilandbewoners
beter geworden.
Ik ben kinderloos
gebleven en intus
sen zeventien jaar
hier. Mensen vroe
gen vaak: waarom
ga je niet terug
naar Londen?
Zeker op de moei
lijke momenten
- zoals toen mijn
ex wegging en ik
achterbleef, en ook
toen mijn beste vriendin op het
eiland verongelukte. Maar ik
leerde dat de moeilijke tijden ons
tonen wie we zijn. De eenzaamheid
bleek een geschenk. Het bracht me
dichter bij de natuur. Het eiland is
een metafoor voor de uitdaging
om met eenzaamheid om te gaan.'
MEZZA39
MIJN
BOEK
Ik ben een eiland verschijnt bij
Uitgeverij Pluim 22,99.
