WEER EVEN THUIS
u!t
12 ZEELAND
Op een natuurrijke plek aan de Jurjaneweg 35 in Nieuwdorp beleefde Ine Duijnkerke een
tiental prachtige jaren. Ze werd 33 jaar geleden geboren in een knus huisje in de Zeeuwse polder.
ML. -
i en wit wiegje met daarbo
ven de neuzen van twee
nieuwsgierige meisjes die
vol bewondering naar hun
I pasgeboren zusje kijken.
Zo moet het er ongeveer hebben uit
gezien toen Ine net was geboren. ,,Na
mij zijn er nog twee kindjes geboren,
met z'n vijven waren we compleet:
Anne, Lilian, Ine, Linde en Job." In
middels zijn ze alle vijf volwassen en
is de plek waar de ouderlijke woning
stond veranderd in een trainingsveld
voor honden. Vanaf het nabijgelegen
Tolplein zwaait Ine naar de verwil
derde struiken waar ooit het huis
stond en vanaf dat moment komen
alle herinneringen weer boven. ,,Mijn
jeugd versleet ik tussen de weilanden
vol graan en onze tuin reikte verder
dan het grasveld met de schommel en
de zandbak: de weggetjes, sloten, bos
sen en weilanden eromheen waren
net zo goed van ons. We speelden
meer buiten dan binnen en dat was
maar goed ook, want het was een
klein en oud huisje. We kwamen bin
nen via de achterdeur. Er was een
voordeur die we nooit gebruikten
omdat de broodsnijmachine nergens
anders paste." Ine vertelt hoe het huis
er verder uitzag. ,,In de bijkeuken
hing een aantal planken aan de muur
waar de modderspetters van onze
laarzen hard werden. Daarnaast was
de wc met een hoog raampje en een
glazen potje eau de toilette. De
ruimte ernaast was de badkamer. Er
zijn filmpjes waar we hapjes nemen
van het zeepblok." In het plafond zat
één van de vele geheimen van het
huis. ,,Een lichtkoepeltje, zo bol dat
het een skippybal leek. Als 's zomers
de zon scheen, scheen die altijd pre
cies door die koepel recht de kleine
badkamer in. Als we uit de douche
kwamen met onze witte pyjamaatjes
en op onze blote voetjes door de
koude bijkeuken liepen, kwam je bij
de keuken. Daar was veel licht, ook al
was het keukenblok van kersenrood
mahoniehout. Onze moeder woonde
er zowat: elke dag stond ze aan het
aanrecht onze haren te vlechten,
brood te bakken, boterhammen te
smeren of appels te schillen."
Warm gezin
Ine omschrijft het gezin als warm, dat
kon niet altijd gezegd worden van de
temperaturen buitenshuis. ,,In de
winter warmden we ons voor school
tijd op bij de oven, zodat onze bevro
ren teentjes weer een beetje gingen
leven. In dezelfde keuken aten we
onze warme pap en zelfgebakken
brood met aardbeitjes uit opa's tuin.
De grootste ruimte in huis was de
woonkamer. ,,Op de ivoorkleurige
vloerplanken bouwden we duploto-
rens tot het plafond, maakten we hut
ten van dozen en dekens, reden we
paardje op elkaars rug, verstuurden
we tekeningen via lijnen van touw en
- r
ir.
Elke dag stond onze moeder aan het
aanrecht onze haren te vlechten
zongen we liedjes op onze knietjes bij
de kachel voor Sinterklaas." Op televi
sie werd gekeken naar Pippi Langkous
en Dokter Quinn, al herinnert Ine zich
een dag dat er zeker niet naar de buis
werd gestaard. ,,Dat was de dag dat
onze tv in brand vloog en door mijn
vader uit het raam werd gegooid." Op
zondagmiddag luisterde Ine op de
bruine corduroy-bank naar avonturen
van Snuf, maar het meeste van de tijd
was ze buiten te vinden. ,,We speel
den niet alleen buiten, maar we leef
den er zelfs. Eigenlijk hadden wij tuin
aan alle kanten van het huis. Aan de
zijkant was het ijzeren hek waar de
auto stond: eerst de groene Opel Ka-
dett, later de zilveren Nevada. Daar
stond ook de kennel met het honden
hok en vanuit daar liep een smal
paadje langs het kleine schuurtje naar
het veld met schommels en de zand
bak."
Achter de heg lag het grasveld waar
Ine en haar zussen en broertje raceten
op accuscootertjes en fietsjes met pie
pende zijwieltjes. ,,Op dat veld stond
ook een picknicktafel waaraan we
dubbellikkers aten en keken naar de
vlinders in de vlinderstruik of naar de
hond, die vrolijk door de tuin rende.
Meestal achter een bal aan, of hij
rende omdat ik op skeelers aan z'n
halsband hing."
'Ome Rinus'
Hoewel Ine buitenaf woonde, voelde
ze zich toch omringd door anderen.
,,Dat kwam doordat we altijd met z'n
vijfjes waren. En door de hond, waar
ik als middelste kind en dierenvriend
heel veel tijd mee doorbracht. Naast
ons was loonbedrijf Boonman, met
hun drie kinderen speelden we veel.
In de boomhut, in het opblaasbare
zwembad en tussen de tarwevelden.
In de polder woonden nog twee ge
zinnen waar we veel tijd mee door
brachten. Die drie moeders, buur
vrouw Lian, buurvrouw Truus en
buurvrouw Kitty, zijn nog altijd
vriendinnen van mijn moeder." Het
meest speciale contact was er met
'ome Rinus'. ,,Hij was onze buurman,
maar de oom van onze buren, dus wij
noemden hem ook gewoon ome Ri-
nus. Hij is nog altijd één van mijn va
ders trouwste vrienden. Als mijn
moeder lasagne maakte, maakte ze al
tijd een extra schoteltje voor hem, de
alleenstaande buurman. Hij was een
lieve, hardwerkende en wijze man.
Als we langs raceten op onze oude
zwarte fiets stopten we even om te
zwaaien en een van zijn vele katten te
aaien. We kregen dan een glaasje
tweedrank of een handjevol chips."
In de natuurrijke omgeving werd er
door Ine en de rest van het gezin veel
gewandeld. ,,Meestal in 'ons bos', de
groenstrook langs de dijk. We spron
gen over sloten, maakten een hut van
takken en stukken mos. Die hut staat
er nog steeds, te wachten tot we weer
komen met onze fantasie en onze
kinderstemmen."
dinsdag 6 juli 2021
GO
De hut staat er nog steeds
Hans Puik
- v
Vi JR*
717?
•■-S'r.rff -tLl~Z~
Ine Duijnkerke: ,,We speelden meer buiten
dan binnen en dat was maar goed ook, want
het was een klein en oud huisje."
Het ouderlijk huis in Nieuwdorp.
FOTO'S PRIVÉ
Heeft u herinneringen aan uw
ouderlijk huis die u wilt delen en wilt
u weer even terug? U kunt uw verhaal
doen in 'Weer Even Thuis'. U kunt
contact opnemen met Ab van der
Sluis: 08801-30203,
chefnieuws@pzc.nl.
-Ine Duijnkerke
