'Mijn moeder stierf niet met opgeheven
hoofd, dat is wat depressie doet'
Mark Jan Hendrik Tuitert
groeien. Onze natuur zit zo in
elkaar dat als we een spier in een
training een beetje schade toebren
gen, we na herstel een niveau hoger
komen. Zo werkt het in het leven
ook. Als jij iets voor je kiezen krijgt,
berokkent dat jou schade, maar
daardoor kun je wel een volgende
stap zetten in je persoonlijke groei.'
Zo'n les door tegenslag is achteraf
mooi, maar op het moment zelf
weet je dat natuurlijk nog niet.
'Dat is precies waarom zo'n tegen
slag op het moment zelf verschrik
kelijk is, maar er is geen andere
manier. We hebben allemaal de
illusie dat we die persoonlijke
stappen kunnen zetten zonder dat
we iets doormaken, maar zo werkt
het niet. Nee, het leven is af en toe
hard. Je moet de realiteit onder
ogen zien en daarmee dealen.'
Een van de donkerste perioden uit
het leven van Mark Tuitert was de
tijd dat zijn moeder depressief was,
mede door de scheiding met Marks
vader. Na een worsteling van tien
jaar pleegde ze in 2012 zelfmoord.
In DRIVE schrijft hij daarover:
'Helaas stierf mijn moeder niet
met opgeheven hoofd, dat is wat
depressie doet. Het is een slopen
de, soms dodelijke ziekte. Er zijn
gelukkig genoeg mensen die licht
zien aan het einde van de tunnel,
vaak dankzij professionele hulp.
Het lukte mijn moeder helaas niet.
Zij zag geen andere uitweg meer in
haar leven, triest genoeg.'
'Ja, nou, zo kijk ik er dus niet hele
maal naar. Ja, het is een gemis om
je moeder niet meer te hebben.
Maar wat ik me pas vrij recent heb
gerealiseerd: mijn moeder wilde er
oprecht niet meer zijn. Ze vond het
te zwaar, ze wilde het niet meer.
Dat kon ik niet begrijpen, alles in
mij schreeuwde: leef! Wij hadden
net onze dochter gekregen: een
kleinkind is het toch waard om
voor te leven! Maar eigenlijk heb ik niet goed
naar haar geluisterd. Ik probeerde haar op
andere gedachten te brengen. Ik dacht vanuit
mijn eigen pijn en verdriet.'
'Jazeker. Maar ik heb er wel van geleerd beter
te luisteren en open te staan voor wat mensen
echt willen. Om mijn oordeel over iets te
onderzoeken en die ander uiteindelijk beter
te begrijpen. Nu was de dood niet de grootste
tegenslag voor mij, maar het besef dat mijn
moeder tien jaar lang leefde in een negatieve
spiraal waarin niemand haar begreep. Ik
probeer haar nu te accepteren in alles wat
ze is en alle keuzes die ze gemaakt heeft.'
Ben je sommige momenten nog verdrietig of
boos? Misschien als je andere oma's op het
schoolplein hun kleinkinderen ziet ophalen?
'O nee, totaal niet. Ik heb er nu vrede mee.
Tuurlijk hoor ik weleens een liedje op de radio
dat me aan mijn moeder doet denken. Dat
raakt me dan. Of laatst, toen een zakenrelatie
belde. Hij zei: sorry dat ik pas later terugbel,
we hebben pas afscheid genomen van mijn
moeder, ze was zeven jaar depressief en heeft
gekozen voor euthanasie. Na dat gesprek
barstte ik even in huilen uit. Dat doe ik niet
vaak, maar toen wel - ik krijg bijna weer tranen
in mijn ogen als ik dit vertel. Maar het is niet
huilen van: o wat erg en verdrietig. Ik vond het
mooi en sterk dat hij zijn verhaal wilde delen.
Dit is gewoon wat het leven heel moeilijk én
heel mooi maakt. Dat is soms een misvatting
van het stoïcijns zijn. Het is niet stoïcijns in
de letterlijke, Nederlandse betekenis van het
woord: emotioneel ongeroerd blijven, dat niks
je raakt. Het is: holy shit, het leven raakt mij.
Alleen, ik heb een manier gevonden om daar
zo goed mogelijk mee om te gaan.'
'Ja, volkomen. Met alle respect en liefde voor
mijn moeder. Totaal niet van: o mam, was je
hier nog maar geweest. Het is meer de andere
kant op: o mam, had ik je toen maar beter
kunnen ondersteunen, maar je hebt uiteinde
lijk toch de moed gehad te kiezen wat je wilde.
Dat is bijna het mooiste verdriet wat er is.'
Tegenslagen zijn er om lessen uit
te trekken, maar de dood van je
moeder: dat is toch alleen maar
heel verdrietig?
Mark Tuitert (Holten, 4 april 1980) begon in de
skeelersport en maakte op zijn 17de de overstap
naar het schaatsen. Al twee jaar later werd hij
wereldkampioen allround bij de junioren. Door
tegenslagen miste hij twee keer de Olympische
Spelen. Tijdens de Winterspelen van Vancouver in
2010 viel alles op zijn plaats: hij won goud op de
1500 meter. Na zijn sportcarrière
richt hij zich vooral op zijn bedrijf
First Energy Gum en zijn commen-
tatorrol bij de NOS. Mark Tuitert
woont in Hoogmade met zijn
vrouw Helen en twee kinderen:
Anna (9) en Tom (7). DRIVE ver
schijnt bij Maven Publishing 20.
MARK
T
Logisch, het is je moeder.
Dus dat moment dat je brak na dat telefoon
gesprek: dan is dat emotioneel, maar wel
vanuit een soort innerlijke rust?
16
