•---ij*'m^ÊsSQ'-''- -
Ü6fej*<82r :'-• v'
r
'Ik rust straks in
een eenvoudig
graf aan hetzelfde
Kerkpad in
Nieuw-Namen als
waar ik altijd heb
gewoond'
7
PASPOORT
4 V -
ÉÈ^di'é -
ïSBB'^SÖEE7. *if. -•
het gidsen door Het Verdronken Land van
Saeftinghe."
,,Het was mooi om kinderen de natuur te leren
ontdekken en hun kleine wondertjes te laten
zien. Ze waren altijd onder de indruk van een
demonstratie met schijnspurrie, een klein
plantje dat tijdens vloed soms onder water
komt te staan. Dat plantje sluit zijn bloem
blaadjes als het water opkomt en houdt stam
per en meeldraden droog. Mensen kunnen dat
niet, dus die moeten nooit te ver het schor op
gaan. We moeten spelen met het water, maar
we mogen het water nooit met ons laten spe
len, zeg ik altijd. Die waarschuwing kwam nog
beter over als ik het verhaal vertelde van Jo, die
op zijn elfde verjaardag met zijn oom ging vis
sen in Saeftinghe. Ze hielden geen rekening
met springtij. Jo en zijn oom verdronken. Na
dat verhaal was de drukste klas altijd wel even
stil."
,,Ik loop niet meer zo soepel, struinen door
Saeftinghe gaat dus niet meer. En in de groeve
kom ik ook niet meer zo vaak. Feitelijk mag ik
er helemaal niet in. Ik moest mijn sleutel afge
ven aan Staatsbosbeheer toen ik stopte als gids.
Maar die sleutel kregen ze niet. Ik wil naar de
groeve kunnen als ik het wil. Af en toe leid ik
nog een paar belangstellenden rond of ga ik kij
ken hoe de groeve erbij ligt. Maar ik zei al dat ik
daar een beetje mistroostig van word."
,,Of alles goed komt, weet ik niet. De ontwik
keling van Grenspark Groot Saeftinghe juich ik
toe, zeker als mensen er mogen wandelen en
fietsen. En voor de groeve heb ik mijn hoop op
de provincie gesteld. De projectleider voor
Grenspark Groot Saeftinghe en de provinciaal
archivaris zijn betrokken mensen, die de bij
zondere waarde van de groeve zien. Ze hebben
mij beloofd zich voor het behoud in te zetten.
Ook de burgemeester van Hulst, Jan-Frans
Mulder, heeft hart voor de groeve. En het blijft
natuurlijk interessant voor wetenschappers én
toeristen. Het zou mooi zijn als er een toeris
tisch fietspad langs de grens komt, over de Ko-
ningsdijk, waarbij de groeve een interessante
aanlegplek kan zijn. Omkijken in wrok is niet
nodig, er zijn ook veel mooie dingen om op te
rug te kijken."
,,Ik heb me vaak een roepende in de woestijn
gevoeld, iemand die meer als lastpak werd ge
zien dan als vrijwilliger die het beste met ons
erfgoed voor heeft. Maar ik heb de culturele
prijs van de gemeente Hulst en een koninklijke
onderscheiding gekregen. Ook werd ik uitver
koren om als bekende Zeeuw tijdens het 250-
jarig bestaan van de PZC koningin Beatrix te
ontmoeten. En dat boekje van de provincie is
verschenen en al door drieduizend mensen ge
lezen, hoorde ik onlangs. Dat is toch ongeloof
lijk."
Richard staat op uit zijn zetel en loopt naar een
wand achter in de kamer waar zeven grote por
tretfoto's hangen. ,,Mijn kleinkinderen. Uitein
delijk gaat het toch om liefde en familie: uw
vrouw kinderen, kleinkinderen, achterklein
kinderen. Daar ben ik trots op. En ik ben heel
blij met het contact met een verloren dochter.
Voor ik mijn vrouw leerde kennen, vree ik met
een ander meisje. Die maakte het uit, omdat
haar ouders mij niet goed genoeg vonden. Ze
vertelde mij niet dat ze zwanger was. Tot ze
vijftien jaar geleden ineens op de stoep stond,
wist ik niet dat ik nog een extra dochter had.
Mijn vrouw realiseerde zich dat het meisje ge
boren was voor wij elkaar kenden en heeft haar
opgenomen in de familie. Dat maakt een mens
gelukkig."
,,Belangstelling en begrip voor het verleden is
nodig. Om lessen uit te leren voor nu en de toe
komst. Maar liefde is het belangrijkst. Geld en
rijkdom hebben me nooit iets gezegd. Het gaat
hem om de kleine dingen. Het gekwaak van
een rugstreeppad, een kamsalamander in een
poel, een bloem, een vlinder, de glimlach van
een kind. Mensen die daar oog voor hebben,
zijn gelukkig en rijk."
,,Ik kijk er niet naar uit, maar ik heb er ook geen
vrees voor. Als ik over het kerkhof loop, zie ik
de meeste schoolkameraden al liggen. Ik heb
zelf ook al een plek, op het graf van mijn groot
moeder. Zij wees me vroeger altijd waar de he
mel was. Het geloof in die hemel ben ik door
kwezelende pastoors kwijtgeraakt, maar ik rust
straks in een eenvoudig graf, aan hetzelfde
Kerkpad in Nieuw-Namen als waar ik altijd
heb gewoond."
GO ZATERDAG 3 JULI 2021
dochter maakt mij blij'
-
Richard Bleijen-
berg (1936) is
geboren en geto
gen aan het
Kerkpad in
Nieuw-Namen.
School was niet
aan hem be
steed, hij ging
vroeg varen.
Eerst op een vis
sersboot, vervol
gens op een
baggerschip en
later op een peil-
boot van Rijks
waterstaat.
In de groeve,
aanvankelijk nog
deels in de tuin
van zijn vader,
kwam Bleijen-
berg van jongs af
aan. En ook Het
Verdronken Land
trok sterk aan
hem. Toen
Staatsbosbeheer
en Het Zeeuwse
Landschap eige
naren werden,
was het logisch
dat hij beheerder
van de groeve en
gids van Saef-
tinghe werd om
zijn liefdes -
waarin hij, al dan
niet met anderen,
vele spraakma
kende vondsten
deed - te kunnen
blijven beminnen.
Richard is al
meer dan zestig
jaar getrouwd
met Juliana de
Maayer, met wie
hij vier kinderen,
zeven kleinkinde
ren en vijf ('en
enkele op
komst') achter
kleinkinderen
heeft.
U vergat tijdens het gidsen nooit te waar
schuwen voor de gevaren van het water. Ze
ker als u met een schoolklas het schor in
ging.
Trekt u nog steeds over de schorren van
Saeftinghe en komt u nog veel in de groeve?
Kijkt u om in wrok of vertrouwt u er nog op
dat alles goed komt?
Noem er eens een paar.
Zijn er nog dingen waar u vrolijk van wordt?
Geluk zit hem meer in mensen dan in oude
stenen, aardlagen en artefacten?
U geniet nog steeds van dat geluk en die
rijkdom. Maakt dat u bang voor het einde?
