WÊÊSÊÊ
*V"
aIiBf
1 1
x'üi, 'fÈA
gtfó&i
Jf;
Het is 3 uur in de middag, Joost
Prinsen heeft net een dutje gedaan.
Voor zijn doen is dat vroeg; meestal
gaat hij pas om 5 uur even liggen.
Terwijl hij een zak brood op tafel
zet, dreunt hij op hoe zijn dag is begonnen:
opstaan, halfuurtje ochtendgymnastiek, vanaf
een uur of 11 schrijven. 'Daarna ben ik groente
gaan snijden voor die omelet die je nu aan het
eten bent,' gaat hij verder. 'Ik ben vrij streng
voor mezelf geworden. Je moet zelfdiscipline
hebben, anders red je het allemaal niet.'
Sinds zijn vrouw Emma overleden is, is hij zijn
eigen slavendrijver. 'Zij was altijd verschrikke
lijk streng voor mij. Een streng secreet was ze.
Wel een heel leuke vrouw. Maar die joeg mij op,
weet je wel. Ze wilde altijd dat ik ging spelen,
repeteren. Omdat ze voelde dat ik anders niet
181
•MÊtêÈkmS
I
functioneerde, niet gelukkig was,
mijn zelfrespect verloor - ik weet
niet wat ze dacht. Of misschien
wilde ze me gewoon uit de weg
hebben. Dat laatste zou ook best
het geval kunnen zijn.'
Emma overleed 14 januari 2020.
Prinsen schreef een boek over het
jaar dat volgde en blikt daarbij
terug op een leven samen. Over
explosieve echtelijke ruzies waar
bij een pan soep en een tv door de
lucht vlogen, en over een dochter
die, zo bleek na het overlijden,
zich niet gezien voelde door haar
moeder. Maar ook de woede en
onmacht over het lijden van Emma,
de rouw die als een onverwachte
gast binnenstapt, huilen om een
tafeltje dat overblijft na de verkoop
van het vakantiehuis. En hoe je
dan toch verder gaat.
'Vrij goed, vind ik zelf. Ik heb wel
echt een slechte tijd achter de rug.
De eerste maanden na haar dood
was ik heel druk, bijna manisch.
Ik propte mezelf vol met schrijven.
Maar nadat we spullen hadden
teruggehaald uit ons vakantiehuis
in België, ging ik onderuit.' Wijzend
naar de woonkamer: 'Dat tafeltje
daar, en dat tapijt. Daar zat ik naar
te kijken, toen zakte ik helemaal
'Een
secreet
o
>-
O
O
3
X
O
I
co
LU
was ze,
en een
heel
leuke
vrouw
1 v1''
Hoe gaat het nu met u?
34
