Hannie:
'Ik beloofde haar
door te gaan met
leven. Maar de
glans is ervan af'
Je krijgt om dezelfde dingen de slappe lach en als de een
ongelukkig is, voelt de ander dezelfde pijn. Eeneiige tweelingen
hebben zo'n sterke band dat ze zelf ook een beetje sterven als
ze hun broer of zus verliezen. 'De gedachte dat ik zonder haar
door moet, is ondraaglijk.'
en ze hoopten dat de rustige omgeving
en het klimaat hem goed zouden doen.
Henk werd duikinstructeur en inderdaad,
hij knapte zienderogen op. Dat Marlie
zo ver weg was, vond ik verschrikkelijk.
We hebben elkaar duizenden faxen
gestuurd. Ook probeerden we elkaar
zo vaak mogelijk te zien. Dan waren zij
weer hier of wij daar. We kochten zelfs
een vakantiehuisje op Bonaire.
Toen Henk ernstig ziek werd, kwamen
ze weer naar Nederland. Hij stierf in
2015 en de laatste jaren woonde Marlie
naast ons, in Stevensweert. Twee jaar
geleden kon ze ineens niet meer schrij
ven en een dag later wist ze niet meer
hoe ze moest koken. We dachten aan
een TIA, maar onderzoek wees uit dat
het een hersentumor was, graad 4.
Marlie bleef positief, nuchter en vrolijk,
terwijl er geen hoop meer was. Ze zei
steevast: 'Het is zoals het is, en als het
anders was dan was het wel anders'.
Vlak voordat ze zich heeft laten eutha
naseren, heb ik haar moeten beloven
door te gaan met leven. Dat lukt, maar
de glans is eraf. Toen ik laatst zelf een
ernstige kwaal leek te hebben merkte
ik wel dat het me niet veel deed. Sinds
Marlie's overlijden ben ik niet meer
bang voor de dood.
Ik geloof niet in iets na de dood, maar
ergens zou ik dat wel willen. Het zou een
troost zijn als ik vlak voor mijn dood zou
kunnen zeggen: het is goed zo, ik ga
naar Marlie toe.'
'MARLIE EN IK waren in onze jeugd
onafscheidelijk. Ik kon haar gedachten
lezen en zij die van mij. Toen we rond ons
30ste samen het secretariaat van de twee
lingenvereniging runden, hoorden we
regelmatig van andere eeneiige tweelin
gen dat ze het konden voelen als de ander
iets heftigs meemaakte. Dat hebben wij
nooit gehad. Wel kookten we vaak het
zelfde, en kochten we dezelfde kleding.
Hartsvriendinnen waren er niet, want
wij hadden elkaar. En toen ik verkering
kreeg met een jongen die ik ontmoette
tijdens een wielerwedstrijd van mijn
broer, hebben we Marlie vijf dagen later
gekoppeld aan zijn beste vriend. Met
deze twee vrienden zijn we ook getrouwd.
18 jaar, en allebei zwanger. In die tijd
hadden we het niet breed. Dan kwamen
we bij elkaar en telden we ons geld. Als
Marlie minder had dan ik, gaf ik haar
wat, en omgekeerd. Wat je vaak hoort
is dat de partners van tweelinghelften
jaloers zijn, maar dat kenden wij niet
omdat onze mannen vrienden waren.
In 1997 verhuisde mijn zus naar Bonaire.
Haar man Henk was al jaren depressief
MEZZA 25
HANNIE KREUZE (73) uit Stevensweert
nam op 2 juni 2019 afscheid van haar zus
Marlie, die niet meer verder kon leven
vanwege een hersentumor.
