Altijd die angst:
dingen? Hoe zie ik
eruit? Wat zullen
ze van me denken?
vond ik vaak gedoe. Ook dan voelde het alsof ik een
masker moest opzetten en gezellig en extravert moest
doen. Ondertussen dacht ik aan lekker op de bank kruipen
met een boek of Netflix. Na een avondje 'gezelligheid'
moest ik mezelf altijd weer even opladen.
Toen de coronamaatregelen werden verscherpt en je niet
langer meerdere mensen mocht uitnodigen of op bezoek
mocht bij anderen, viel een deel van de druk die ik voelde
weg. Opeens zat iedereen in hetzelfde schuitje als ik qua
activiteitenniveau (nul), al vonden zij het vaak wél erg.
En zo kabbelde ik het jaar door. Het weer werd mooier en
ik genoot ervan door elke dag voor, tijdens en na het werk
even een rondje door het groen te lopen om wat frisse
lucht op te snuiven. Ook in de zomer was thuiswerken een
uitkomst (leve de airco). Weg was de uitdaging om in de
verzengende hitte zonder doorweekt shirt en klotsende
oksels aan te komen op kantoor. Al moet ik toegeven dat
ik de jaarlijkse gesprekken over welke collega nu weer een
te korte broek draagt of teenslippers aan heeft wel heb
gemist.
OPLUCHTING WAS ER ZEKER rond kerst en oud en
nieuw. Ik ben er niet helemaal onderuit gekomen, maar
de meeste sociale bezoeken zijn me bespaard gebleven.
Ook al zijn de mensen met wie ik het vier me lief: ik
krijg er vaak al twee maanden van tevoren buikpijn van.
Zo'n avond waarop je dan bij elkaar moet komen en het
verplicht gezellig moet hebben, omdat het nu eenmaal
kerst is.
Ook de reserveercultuur was een verademing. Waar ik
menig mens hoorde klagen dat overal het 'spontane wel
af was', dacht ik: halleluja. Ik reserveerde naar hartenlust
plekken in de sportschool, bij winkels en in restaurants.
In de maanden dat ze open waren tenminste. En altijd
wist ik dat er plek was, dat het niet te druk was en het
belangrijkste: ik wist wat ik kon verwachten. Ik kwam niet
in onhandige (sociale) situaties terecht waarin ik mezelf
voor gek zou kunnen zetten.
De lockdown had zeker ook nadelen. De eetbuien kregen
een aantal maanden de overhand, de dwanghandelingen
werden erger. Ik was zo gesteld geraakt op mijn veilige
thuisbubbel dat ik het huis nog maar moeilijk durfde te
verlaten zonder eerst eindeloos te controleren of elk raam
en elke deur wel goed dicht was.
Na weken van persoonlijkheidstests bij en interviews met
de psycholoog werd de diagnose 'vermijdende persoon
lijkheidsstoornis' gesteld. Kenmerken zijn: laag zelfoeeld,
moeite met en vermijden van sociaal contact, zorgen over
afwijzing. Omdat je bij zo'n stoornis voor je gevoel weinig
controle hebt over al deze gevoelens, kun je zogenaamde
'copingmechanismen' ontwikkelen. Oftewel mechanismen
om dat gevoel van machteloosheid te bestrijden, zoals bij
mij die eetbuien en dwanghandelingen. De hele diagnose
klonk heel herkenbaar.
Laat ik vooropstellen dat corona een hoop kwaad heeft
gedaan en dat ik meeleef met de mensen die iemand
hebben verloren, ziek zijn geweest of nog steeds zijn en
met alle ondernemers die het hierdoor moeilijk hebben.
Maar voor mij was het zó fijn om al die maanden te leven
zonder de constante druk om sociaal te moeten zijn,
zonder de constante angst hoe mensen over je denken,
zonder het constante gevoel dat je altijd iets fout doet of
niet goed genoeg bent.
En ergens weet ik ook wel dat de lockdown helemaal niet
zo goed voor me is. Het staat me toe om in m'n veilige
bubbel te blijven, om nooit gewend te raken aan het huis
verlaten, aan sociaal contact.
Van die persoonlijkheidsstoornis kom ik nooit meer af,
maar ik kan er wel mee leren omgaan. Helaas zit de op
lossing 'm vooral in het aangaan van uitdagingen. Toch
naar dat feestje, toch dat gesprek aangaan, toch dat
huis uit. En toch terug naar dat kantoor. Misschien is
dat waarom die mededeling over 'maximaal twee dagen
thuiswerken' me zo liet schrikken. Het voelt alsof ik voor
het blok wordt gezet om het allemaal maar 'gewoon' weer
te gaan doen.
Dus ben ik bang voor de komende maanden. Bang voor
het feit dat alles straks weer grotendeels normaal wordt
en dat ik me er weer volop in moet gaan mengen. Bang
dat ik weer verval in oude ritmes en patronen. En hoewel
ik stiekem hoop dat we van de regering nog wat langer
thuis moeten werken, denk ik ook: misschien is deze
lockdown voor mij ook wel een soort reset geweest. Ik
heb zeker stappen vooruitgezet tijdens m'n therapie
het afgelopen jaar. Misschien durf ik op kantoor straks
eindelijk mezelf te zijn, en kan ik er ook eens van genieten
om onder de mensen te zijn. Vind ik het leuk om naar een
feestje te gaan, of een praatje te maken. Nou... eerst maar
eens beginnen met die drie dagen kantoor.
22
