Heleen van Royen
'HALLO MAMA.'
'Hallo Heleen.'
'Hoe gaat het?'
'Goed hoor. Rustig.'
'Ik mis je, mam.'
'Je hebt 53 jaar lang een moeder gehad. Was dat niet
genoeg?'
'Juist daarom mis ik je. Jij was de enige vaste constante
in mijn leven. Mannen kwamen en gingen. Papa was al
weg. Jij bleef. Ik kon je altijd bellen. Nou ja, de laatste
jaren was dat wat lastiger, maar dan kon ik naar je toe.
Samen koffie drinken. Je hand vastpakken. Ik had een
moeder. Je bond me aan de aarde. Na jouw dood voelde
ik me een beetje verloren. Het was alsof ik nergens meer
bijhoorde. Alsof het niet meer uitmaakte wat ik deed,
omdat jij er niet meer was die naar me keek. Ieder kind
heeft de zachte ogen van zijn moeder nodig.'
'Hoe is het nu met je? En met je kleinzoon?'
'Veel beter. Daarom wil ik je ook zo graag spreken. Spencer
is een ontstellend lief kereltje. Ondernemend, eigengereid
en heel vrolijk. Elke vrijdag zijn we samen. Mijn agenda is
dan helemaal leeg. Het enige wat ik hoef te doen, is voor
hem zorgen. We zitten samen op de grond en we spelen.
We eten een boterhammetje en wandelen over de hei met
de honden. Het is anders dan toen ik moeder was. De
handelingen zijn hetzelfde, maar ik heb meer tijd en rust
om ervan te genieten. Vrijdag is de leukste dag van de week.'
'Ik vond het ook altijd leuk om op jouw kinderen te passen.
En nu doe jij het weer bij jouw kleinkinderen. De ene oma
is vertrokken en de volgende staat op.'
'Weet je waar ik weleens aan moet denken, mam? Hoe
moeilijk het voor jou moet zijn geweest toen wij naar
Portugal verhuisden. Jij was niet reislustig, zacht uit
gedrukt. Je bent maar één keer langsgekomen. Je had
geen computer, geen internet. Hetzelfde gold voor de
moeder van Ton. Die durfde de reis helemaal niet aan.
Twee oma's die hun kinderen en kleinkinderen jarenlang
nauwelijks zagen.'
'Tja, zo ging dat nu eenmaal. Het was niet leuk. Maar het
was niet anders.'
'Soms probeer ik me voor te stellen waar je nu bent.
Je stoffelijke resten liggen in je graf en dat is een rust
gevende gedachte, maar de persoon die je was, is weg.
De onherroepelijkheid van de dood staat me nog steeds
niet aan. Dat je voor altijd onbereikbaar bent, is zo pijnlijk.'
'Maar we praten nu toch met elkaar?'
'Ja, in mijn verbeelding. Dit is nep.'
'Zo moet je niet denken. Je kunt met me praten omdat ik
altijd bij je ben. Ik zit in je. Weet je nog laatst, toen je dat
bakje vla leeglepelde? Toen je ineens besefte dat je de
lepel precies zo aflikte zoals ik dat altijd deed. Als dat
geen bewijs van mijn aanwezigheid is, dan weet ik het niet
meer. De band tussen ons is zo sterk. Denk maar niet dat
de dood daartussen komt, vrouwtje. In geen honderd jaar.'
5
s
MEZZA 7
Schrijver Heleen van Royen (56) woont samen met Bart (34). Ze is moeder van Olivia (28) en
Sam (24) en oma van Spencer (10 maanden) en van twee bonuskleinkinderen van 13 en 11.
Ieder kind
heeft de
zachte osen
van zijn
moeder nodi
LU
3
