EENS EEN ZEEUW
V I: |L
9
1
«fc*y
Uit het niets verruilde Irma Hofstede (76), samen met haar man Bob en de rest van het gezin, de provincie Zeeland voor
een onzeker bestaan in Frankrijk. Heimwee bracht ze even terug in Nederland, maar uiteindelijk werd Frankrijk hun echte
thuis.
,,We hadden een mooi huis, prachtig
gelegen even buiten Rilland. Na al
weer een regenachtige zomer, zeiden
we tegen elkaar, we houden het voor
gezien hier. We wilden meer avon
tuur in ons leven. Ook was Bob het
zat om als vertegenwoordiger altijd
maar te moeten presteren. Naar aan
leiding van het boek Leven van het
land zijn we in mei 1980 uit Rilland
vertrokken. Dat boek gaat over ecolo
gisch zelfvoorzienend leven en sprak
ons allebei enorm aan."
Hoe waren de reacties?
„Familie verklaarde ons voor gek. We
woonden zo mooi, maar we wilden
nog meer ruimte. Dus op een dag
verkochten we ons huis, kochten een
camper en vertrokken op de bonne
fooi naar Zuid-Frankrijk. Bob en ik
waren op dat moment 35 jaar toen we
samen met onze dochter van zestien
jaar, zoon van twaalf en twee kleine
meisjes van vier en twee aan een
groot avontuur begonnen."
Waar kwamen jullie terecht?
,,De eerste periode in een 'mobile
home' op een camping in Agde aan
de Middellandse Zee. Daar kochten
we als investering drie mobile homes
om te verhuren. We overwogen een
boerderij in de buurt te kopen, maar
we vonden de omgeving niet zo
mooi, vrij plat en er stond altijd
wind. Op de camping leerden we een
Belg kennen die zei: Je moet eens in
Gers gaan kijken."
,,Ja, het was daar prachtig. Heuvel
achtige, lieflijke en kleine dorpjes en
vooral rustig. We vonden een kleine
boerderij en hebben daar vijf jaar ge
woond, gewerkt en genoten. Soms
zeg ik gekscherend, we hebben daar
vijfjaar vakantie gehad. Dat is niet
helemaal waar, want er moest wel
brood op de plank komen. We pro
beerden daar zelfvoorzienend te le
ven en hebben allerlei dieren gehad:
kippen, konijnen, varkens, een koe,
geiten en bijen voor de honing. Ik
ging alleen naar de winkel voor spul
len, die ik zelf niet kon maken. Alles
wat we aten, kwam uit eigen tuin."
,,Onze zoon zag het boerenleven niet
zitten en onze oudste dochter liep te
gen vreemde regels op school aan. Ze
mocht buiten schooltijden niet even
tjes de stad in, dat werd verboden.
Daarom besloot ze haar havo-di-
7
&ui
ploma via correspondentie in Neder
land te halen. We hebben de boel
verkocht en na omzwervingen zijn
we terecht gekomen op de plek waar
we nu zitten, in Madiran. We hebben
tussendoor zelfs nog acht maanden
in Nederland gewoond."
,,We kregen heimwee en hebben ge
probeerd om ons oude huis aan de
Kapucijnenweg in Rilland terug te
kopen. De toenmalige eigenaars wil
den niet verkopen. We besloten een
huis te kopen in Oostburg. Het koop
contract was al getekend, maar op dat
moment kregen we weer heimwee
naar Frankrijk. Gelukkig voor ons zag
de eigenaar van de woning van de
verkoop af en konden wij terug. We
zijn acht maanden in Nederland ge
bleven, waarna we ons definitief in
Frankrijk hebben gevestigd."
We wilden meer
avontuur in ons
leven. In 1980 zijn
we vertrokken
,,We wonen niet ver van Lourdes,
vlakbij de Spaanse grens. In een
kleine dorpje met zo'n 480 inwoners
in de gemeente Madiran. Het is in
weinig te vergelijken met Zeeland,
behalve dat het hier ook heerlijk rus
tig is. De omgeving is heuvelachtig,
de bergen zijn op zo'n 100 kilometer
verderop en daar hebben we af en toe
een mooi uitzicht over. We hebben
een leuk huisje en ondertussen is er
een B B bij gebouwd en een zwem
bad."
,,Een van onze kamers is te huur. De
kamer is in trek bij vakantiegangers
en het levert ons een kleine bijdrage
op aan ons pensioen. Je ontmoet ge
zellige mensen, we maken even een
praatje met ze, drinken een glaasje en
soms eten ze met ons mee."
,,Toen we in 1980 in het kleine Frans
dorp kwamen hadden de mensen
nog nooit een buitenlander gezien.
De burgemeester vertelde ons eerlijk
dat hij liever had gehad dat het huis
aan Fransen was verkocht. Toen we
er na vijf jaar weggingen, stond-ie
bijna te huilen omdat hij ons niet
kwijt wilde en we hebben nog steeds
contact met zijn familie. In Madiran
heeft de bevolking ons goed geaccep
teerd, al blijven we altijd die Hollan
ders. Meestal horen mensen wel een
accent. Iemand vertelde mij ooit dat
ik een charmant accent heb, sinds
dien doe ik mijn best om het te be
houden."
,,Rilland heeft een speciaal plekje in
ons hart. We woonden er in een een
gezinswoning, in die tijd voor maar
20 gulden. We dachten eerst dat het
per week was, maar het bleek zelfs
maar 20 gulden in de maand te zijn,
plus een klein bedrag voor onder
houd van de geiser en de voortuin."
,,Als we boodschappen deden bij de
Spar, liepen daar op vrijdagmorgen
vrouwen met krulspelden in de ha
ren, zodat ze er weer netjes uitzagen
voor het weekend. Ik heb nog een
paar jaar parttime op kantoor bij de
Bathpolder gewerkt. Een landbouw
bedrijf met meer dan 600 hectare aan
fruitbomen. Ze hadden daar grote
aardappelschuren. Op een dag vroeg
ik ofwe een daar een keer een feestje
mochten houden en het mocht zo
waar. Toen we aan de avond begon
nen rook het naar aardappelen, na het
weekend rook het vooral naar alco
hol. Ik heb ook nog leuke herinnerin
gen aan Brechta Baas. Zij is enkele ja
ren geleden op 103-jarige leeftijd
overleden, maar ze kon heerlijke ver
halen vertellen. Daar genoten we
van. Toen ze hoorde dat we naar
Frankrijk gingen zei ze: 'wat gaan jul
lie daar doen, ze benne zo vuul daar!'.
Ze was er nog nooit geweest, maar
had toch al een voorstelling van de
Fransen. Hoe dan ook, het was een
prachtig mens."
GO DONDERDAG 24 JUNI 2021
Met gezin op de bonnefooi
naar het zuiden van Frankrijk
Hans Puik
Vlissingen
Waarom besloten jullie Zeeland te
verlaten?
Klopte het wat hij zei?
Toch zijn jullie na vijf jaar weer ver
trokken, waarom?
fi
Irma Hofstede met
haar man Bob in
Zuid-Frankrijk. privéfoto
Oh, echt waar?
- Irma Hofstede
Waar wonen jullie nu?
Hoe bevalt dat, een B&B?
Hoe reageren mensen als u zegt dat
u uit Nederland komt?
Wat herinnert u zich van Rilland?
Heeft u nog anekdotes uit die peri
ode?
