'Heel normaal ogende
mensen kunnen
heel opvallende
dingen doen'
amputeren.' En zo kwam het dat Boon op een
doodgewone zomerse dag in 2014 met Leo
naar het mortuarium reed - voor een weerzien
met zijn geamputeerde been. Zodat hij er een
lamp van kon maken. Vies? 'Ik vind daar dus
niets van,' zegt Boon, 'ik wil ook niet oordelen.
Ik wil gewoon zien. Het werkt ook niet als je
meteen ergens iets van vindt. Ik ben niet zo
iemand die graag een mening vormt, ik ben
meer van de nuance.'
Nooit was hij zo'n verslaggever die altijd
overal zonder twijfel of schroom op afstormde.
'Ik ben een kat-uit-de-boomkijker, vaak
zonder plan. Ik weet nooit hoe lang ik bezig
ben met een verhaal.' Ook daar weer die
onzekerheid. 'Maar dat is ook onderdeel van
het avontuur. Ik was vroeger al een kind dat
verlegen was, maar ook alles wilde weten.
Mijn vader vertelt weleens hoe ik als jongetje
op vakantie heel lang ergens naar kon staren.'
Zelfs staat hij er ook nog weleens van te
kijken dat het iedere keer lukt een verhaal
rond te krijgen. 'Neem het verhaal over een
kleurboek dat een paar jaar bij Kruidvat te
koop was. Daar was veel ophef over, want
daar stond een pagina in waar, als je de de
cijfers met lijntjes met elkaar verbond, een
afoeelding van Adolf Hitler tevoorschijn
kwam.' Lex Boon ging naar een filiaal in
Pijnacker, naar de haven in Antwerpen, waar
de vracht met kleurboeken was aangekomen,
hij zocht contact met de drukkerij van het
kleurboek, die in India bleek te staan. 'Mensen
die iets fout hebben gedaan, zijn altijd op
hun hoede,' zegt Boon, 'maar toch spraken
betrokkenen met mij. Misschien vanwege
mijn vrolijke, ongevaarlijke uitstraling, ik
heb een beetje een babyface.'
Het mag duidelijk zijn dat het verhalen zijn
waar Lex Boon veel tijd en energie in stopt.
Soms is dat lastig, geeft hij toe. 'Mijn vriendin
en ik verdelen de zorg van onze kinderen
50-50. Hele dagen op pad is daarom niet
altijd meer mogelijk.' Nu is hij bezig met zijn
vierde boek, over de grootste diefstallen van
schilderijen van Van Gogh. Het is niet het
eerste verhaal over kunstroof dat hij schrijft.
Maar toch, bekent hij, is-ie er weer. Die
onzekerheid.
MEZZA 37
