'Iets is pas
waardevol als
de witte mens
het heeft
omarmd'
op terug om het uit te leggen. Maar
op een gegeven moment heb je het
al zo vaak uitgelegd. 'Sorry, maar je
bent al de 120ste deze week die zegt
dat alle moslims achterlijk zijn of
vraagt waarom ik geen wijn drink.'
Ik kan niet twintig keer per dag op
een opmerking reageren, hè, dan
houd ik geen energie meer over.
Dan denken anderen ook: heb je
haar weer. Ik kwam steeds meer
met mezelf in de knel; als je anderen
op de vingers tikt, ga je jezelf steeds
minder leuk vinden. Maar als ik mijn
mond hield, hoorde ik achteraf: had
maar iets gezegd!'
Luisteraar: 'Die met die moeilijke
naam zit daar zeker zodat jullie
subsidie kunnen krijgen.'
op internationale ranglijsten, in
Nederland geloven we nog steeds
dat onze universiteiten de beste
zijn, dat onze vrouwen de meest
geëmancipeerde van de wereld zijn.
We zouden meer mogen oefenen in
nederigheid, want dat kan een weg
zijn om werkelijk andere standpun
ten te zien.'
Buurvrouw Corry: 'Gisteren was de
bus ook al te laat. Altijd hetzelfde
gezeik!'
Ik: 'Vervelend dat de bus steeds te
laat is.
Buurvrouw Corry: 'Ga je klagen? In
jouw land hebben ze niet eens bussen,
wij hébben tenminste een bus.'
'Je reageert op alles anders, maar van het superioriteits
gevoel van anderen heb ik inmiddels een kort lontje
gekregen. Daar heb ik geen geduld meer voor. Veel
opmerkingen zijn generaliserend. 'Jullie zijn altijd
zo-en-zo.' Jullie eten met het Suikerfeest zo ongezond.
Jullie houden zo van mierzoet. Alsof slagroomtaart of de
oliebollen met oud en nieuw zo gezond zijn. En als ik
uitleg dat veel moslims dertig dagen juist sober en gezond
eten tijdens de Ramadan, wordt er niet geluisterd.
Laatst maakte ik een traditioneel gerecht van rijst met
linzen. Zei een vriendin: 'Dat jij dat gerecht kent! Dat
is het nieuwe gerecht van Ottolenghi!' En zij ging mij
vervolgens vertellen hoe ik dat gerecht moest bereiden.
Hetzelfde geldt voor yoga en meditatie. Ik kon eerder
mediteren dan praten, maar Amsterdamse vriendinnen
vertellen mij dat wat ik doe, niet het échte mediteren is.
Iets is pas echt of waardevol als de witte mens het heeft
omarmd en er autoriteit aan heeft gegeven.'
'Het is in Nederland wel sterk uitvergroot. We vinden
onszelf het beste jongetje van de klas. Ook al spreken de
cijfers dat tegen en scoren we op allerlei terreinen slecht
'Tuurlijk, een goede grap is een goede grap. En als het een pijn
lijke grap is, lach ik soms mee, als een boer met kiespijn. Hoe
pijnlijk die opmerking over de olijMeur bijvoorbeeld ook is, ik
moet er elke keer ook om lachen - niet omdat het grappig is,
maar meer uit verbijstering over wat mensen zeggen. Dit boek
is geen moppentrommel. Iemand die het las zei dat hij zich een
ramptoerist voelde. Hij kon niet stoppen met lezen, maar dacht
tegelijkertijd: kan het nog erger?'
'Veel van mijn gekleurde vriendinnen hebben om die reden
inmiddels geen witte vriendinnen meer, maar ik heb het besluit
genomen vrienden te willen zijn met witte mensen. Als ik niet
meer bevriend zou willen zijn met mensen die zulke opmerkin
gen maken, houd ik geen witte vrienden over.'
'De enige manier om dit uit te roeien is door de stilte te door
breken. Als er in je bijzijn discriminerende opmerkingen
worden gemaakt, moeten ook meer witte Nederlanders zich
daartegen durven uitspreken en zeggen dat zulke opmerkingen
niet kunnen. Alleen dan verandert het gevoel van wat wel en
niet gezegd kan worden over de hele linie, alleen dan kunnen
mensen van kleur zich een stuk veiliger voelen.'
MAIL AAN DE REDACTIE
BIJ DE BUSHALTE
Sommige opmerkingen komen
voort uit vooroordelen, andere uit
onwetendheid of achteloosheid. Is het één pijnlijker dan
het ander?
Is dit een algemeen menselijk trekje of iets typisch
Nederlands?
Kunt u er soms ook om lachen, of
is het een beurse plek die met elke
nieuwe stomp alleen maar meer pijn
doet?
Het ergste is misschien nog wel dat zelfs uw vriendinnen
herhaaldelijk kwetsende dingen zeggen.
Hoe komen we hier voorbij?
365 dagen Nederlander verschijnt bij Uitgeverij Pluim 19,99.
32
