Zijn enthousiasme voor Amerika
- 'niet voor de politiek, hè, vooral
de sport en muziek' - heeft hij
al vaak opgeschreven, de liefdes
verklaring voor Canada is nieuw.
Vanaf medio jaren 70 reist hij graag
en vaak naar het immense land,
zijn boek voert als een soort reis-
Meer wil Smeets niet kwijt over
zijn gezondheid. Over wat de
pandemie met hem deed, is hij
spraakzamer: 'Ik heb me er op
laten voorstaan zo consequent
mogelijk te zijn. Ik heb het nuttige
met het onaangename gecombi
neerd. Dat ik niet naar buiten kon
was onaangenaam, dat ik dit boek
over Canada kon schrijven was
nuttig. Elke dag kon ik van 7 tot 7
werken. En Karen weet hoe ik ben,
zij heeft me mijn gang laten gaan,
nergens een vraagteken bij gezet.
Hooguit soms een uitroepteken,
zo van: joehoe, ik zit hier! "Waar?"
vroeg ik dan. En dan zegt Karen:
dat bedoel ik nou!
'Dat ik de beste tijd van mijn leven
heb gehad, gold ook voor ons
samen. We konden nergens heen,
we hoefden niets. M'n vrienden
kon ik bellen, dat deed ik ook. Ik
ben een beller, geen mailer, geen
apper. Als je bij ons de keuken uit
loopt, kom je op een dakterras.
Daar zat Karen dan weleens op
gepaste afstand met een vriendin,
dat was prima. En als het kon bleef
ze sporten, terwijl ik schreef. Maar
we hebben ook meer tijd voor
elkaar gehad. Meer gekookt dan
ooit, beter gekookt ook.'
MEZZA 17
